Vandaag staat de reis naar Yosemite (spreek uit als jossemmetie) park op het programma. We gaan naar het plaatsje El Portal, zo’n 502 km rijden. Na het douchen iets voor het ontbijt gekocht. Rond 11:30 uitgecheckt, getankt en weg zijn we. Voor de derde keer het stuk rijden door het warmste stukje van Amerika. Daar waar de airco uit moet en zo. Nou de stemming zit er al goed in. Nee, het viel allemaal wel mee. We waren voor ons gevoel er zo doorheen en omdat het wat bewolkt is, was het ook niet zo warm. We rijden zo’n twee uur in de woestijnachtige omgeving. Zo af en toe kom je een soort nederzetting tegen met een pomp en een winkeltje. Ook kwamen we langs de US Airforce basis van Nevada. We gaan van Nevada weer terug naar California. Zo heel af en toe een klein dorpje. We rijden door zeer hoge bergen en kronkelige weggetjes. Hard rijden gaat dus niet en de 502 km zullen we dan ook in ruim 6 uur afleggen.
Na een uurtje of drie en een half zien we de borden van Yosemite park en begint de omgeving sterk te veranderen. Van dorre omgeving wordt het ineens erg groen. Hoge bergen met grote en kleine naaldbomen. Wel mooi om te zien. Nog steeds hoog in de bergen. Dan komen we bij de ingang van Yosemite park. Dan verandert de omgeving niet zo veel, maar de details des te meer. De bergen worden mooier van begroeiing. We komen langs prachtige meren en meertjes. Kabbelende beekjes door echt groene weilanden. Sowieso zijn er veel mooie groene velden tussen de bergen. Ontzettend mooi om te zien. Mooi om te zien dat we steeds in een andere omgeving komen met steeds weer andere kenmerken. Af en toe steken er witte rotsbergen tussen de groene velden omhoog zonder enige begroeiing op deze bergen, heel apart. Of dat nog niet genoeg is, zien we een aantal herten langs de route. Wel wat ver weg, maar toch. Dan zien we twee vrouwtjes herten vrij dicht langs de kant de weg, snel foto’s maken. Direct daarna een groter mannetjes hert, ja nu gaat de auto aan de kant. We spurten de weg over om te kijken of we hem zien. Ja hoor, daar staat hij te grazen, 100 meter van ons af. De kant van de weg is eigenlijk voorzien van wat hogere heuvels, dus het gebied langs de weg is goed afgeschermd van de weg zelf. We lopen voorzichtig verder het gebied in om te kijken hoe dichtbij we kunnen komen. Het hert ziet ons wel en kijkt ook wel, maar doet niet veel. Tot op 25 meter kunnen we komen en dan loopt hij net zoveel weg als wij dichterbij komen. Inmiddels komen we een mooi kabbelend riviertje tegen en dan kun je mooie foto’s maken, gaaf.
We gaan weer verder en de route is ontzettend mooi. Hoe verder we komen, hoe mistiger het wordt. We kunnen de vergezichten niet meer goed zien. We zitten in de wolken lijkt wel. We zitten ook wel hoog hoor, tussen de 3000 en 4000 meter. Niet ver boven ons zien we de eeuwige sneeuw al liggen. Dat blijkt ook wel want we stoppen onderweg nog een paar keer, ook bij een meer en daar is het niet meer dan 15 graden. Als je 14 uur geleden nog in de 50 graden zal is dit even heel lekker. Met kippenvel stonden we even te genieten van het uitzicht en van de kou. Het blijft mooi daar en weer zo anders dan we eerder hebben gezien.
We moeten nog ongeveer 1,5 uur rijden en het blijft mistig. Omdat het wat frisser is, zetten we de airco aan en doen de ramen open. Lekker de buitenlucht opsnuiven. Het ruikt buiten lekker naar het bos, wordt er gezegd. Nou ik vindt het meer naar rook ruiken, maar wel lekker ja. Bij aankomst bij het hotel Yosemite View Lodge, dat we makkelijk hebben gevonden, stappen we uit en Kayleigh zegt: “Het lijken wel asdeeltjes die hier rond dwarrelen”. Dat lijkt het inderdaad, misschien is er pas een brand geweest en ruikt het daarom ook zo naar rook. We checken in en daar blijkt dat ze geen stroom hebben, wel een generator om het hoogstnodige aan de praat te houden. Wat blijkt nu, aan de andere kant van de berg heerst er op dit moment een bosbrand, die de stroom ook heeft doen uitvallen. Maar zitten we hier wel veilig dan, vraag ik. Ja hoor. Op het moment van dit schrijven wordt de brand alleen maar erger. Wij zitten wel veilig volgens de kenners, maar we blijven op onze hoede. De oorzaak was dat iemand met zijn pistool heeft staan schieten, een kogel is op een rots geketst en van die vonken is het gaan branden. De persoon in kwestie is weggelopen, had het niet in de gaten met dit als gevolg. Nou en daar zitten we nu dan in onze kamer. Het avondeten bestond uit twee koude knakworstjes, een zoet broodje en een bifi worstje. Nou ligt onze kamer wel aan een prachtige snelstromende beek, dus we eten wel op het balkon met een prachtig uitzicht. Continue lopen er eekhoorns beneden over de stenen, dus genoeg te zien. Kenny en Jeffrey zijn nog even in de beek geweest om hun mannelijkheid te bewijzen en het moet gezegd worden, jongens we zijn trots op jullie !
Omdat het water nog in de auto lag, moesten we in het pikkedonker naar de auto. Omdat Kenny gisteren iedereen de stuipen op het lijf heeft gejaagd door in het donker met de flitser van het foto toestel te knippen, waardoor er allerlei schaduwen ontstonden die verdacht leken op buitenaardse wezens en zombies, durfde niemand meer door het donker naar buiten. Ik natuurlijk wel, maar ik speelde het spel maar mee. Nou Kayleigh en ik waren de klos. Buiten op de gang aangekomen heb ik met het licht van het display van mijn telefoon de weg proberen te zoeken. Dat leek wel te lukken, totdat we bij de trap kwamen om naar beneden te gaan. Eerst hoorde we iets. Een mens kon het niet zijn, want dat moesten we wel kunnen zien met het schaarse licht van de telefoon. Recht voor de trapopening lag een vuilnisbak omver en we hoorde wat geritsel. Dat moet een beest zijn, maar wat voor beest ? Als het een kat is lachen we er om, is het een beer, dan komt deze blog met wat geluk uit het ziekenhuis. Iets dichterbij dan maar. Het lijkt een wasbeer ! “Maar doet een wasbeer iets” vraagt Kayleigh, weet ik veel, even nadenken. Ik weet het echt niet, wat doet zo’n beer, vlucht ie weg ? Waarschijnlijk wel, maar misschien ook niet. Hij kijkt ons aan want ik zie zijn ogen, maar hij gaat gewoon door. Nou dan maar terug naar de kamer voor overleg. Jeffrey en ik gaan nog een keer, maar nu zitten er twee. We maken wat lawaai en langzaam maken ze aanstalten om weg te gaan. Maar zijn ze echt weg. Weer terug naar de kamer voor het foto toestel te halen (nu pas hoor ik jullie zeggen, ja nu pas !). Teruggekomen zijn ze weg en kunnen we onze weg vervolgen, geen foto’s helaas. ’s-Morgens bij het uitchecken zien we achter de balie twee portretfoto’s hangen van frick en frackle, de twee wasberen die blijkbaar hier kind aan huis zijn en zo tam als een lammetje. Hebben wij weer.
We hebben van de receptie een kaarsje en een aansteker gekregen om wat licht te krijgen op de kamer. Maar dat weerhoudt ons niet om te lezen, gamen en te BLOGGEN (die laatste twee zolang als de accu’s het volhouden). We gaan maar naar bed, wel met alles ingepakt klaar staan, mochten we moeten evacueren, dan zitten we zo in de auto.
Tot morgen !
Aantal keer gelezen :332
