Skye, onze hond voor wie dat nog niet wisten, is een bijzondere hond. Allereerst is ze extreem lief en luistert heel erg goed. Zeker als je er vanuit gaat dat ze geen puppie training of iets dergelijks heeft gehad. Ok ze blijft veel, dat is hinderlijk, maar verder jaagt ze regelmatig op vliegen en eet ze zo af en toe, bij het uitlaten, poep van andere honden. Zoals gezegd, een bijzondere hond. Skye heeft haar eigen radiozender en wat wij nog niet wisten is dat ze haar eigen eiland heeft, hier in Schotland. En daar gaan we vandaag naar toe, Isle of Skye.
Het eiland ligt Noordwestelijk van Schotland en is middels een brug verbonden met het vasteland. Het moet een prachtig eiland zijn volgens de reisgids. Nou dat zullen we dan nog wel eens zien. Als we goed en wel de brug over zijn doemen de imposante bergan en valeien voor ons op. we dachten het mooiste wel achter ons gelaten te hebben, maar het kan nog mooier. Ik zal het nu maar zeggen en waarschijnlijk zeg ik het nog wel vaker de komende tijd: “Als je een bucketlist hebt, schrijf er dan absoluut een vakantie naar Schotland op. Als je geen bucketlist hebt, maak er dan direct een”.
De ene berg nog mooier dan de andere en typerend aan dit eiland is dat veel bergen bestaan uit grote delen vlakke en golvende grasvelden, heel bijzonder.
We gaan naar Poltree, een leuk stadje aan de kust. We lopen wat rond en gaan, of althans willen op een terrasje koffie drinken. Dam merk je dat je in een land bent dat niet verwend is met mooi weer. Welgeteld 1 terrasje hebben we gevonden, maar natuurlijk geen plaats. We lopen verder en keren later terug, maar nog geen plaats… We besluiten dan maar binnen te gaan zitten. Dan zien we een tafel vrijkomen en we verhuizen naar buiten. Blijkbaar denkt de halve Schotse bevolking van 5 miljoen mensen dat ook. We worden op nog onverklaarbare reden links ingehaald door een 80 jarige met rollator ! en we lopen onze tafel mis ….
Een latere tweede poging lukt wel en we zitten buiten in het zonnetje (ja wederom nog steeds prachtig weer). Het tafereel blijft zich herhalen om ons heen en de vooroordelen over Fransen en Schotten worden voor onze ogen bevestigd. Arrogante Fransen blijven herhaaldelijk zeuren bij de bediening over een extra stoel. De niet service gerichte Schotse horeca bediening blijft dit zonder emotie keihard weigeren, terwijl er binnen genoeg lege stoelen zijn. We komen in een dilemma: gaan we weg, krijgen die arrogante Fransen hun stoel, blijven we zitten dan kunnen we onze reis niet voortzetten … We gaan ons veryrek van het terras dan ook vertragen, eerst gaan we langzaam afrekenen, dan gaan Kay en ik eerst naar de Bakker en pas als er nieuwe mensen een tafel zoeken, geven we aan dat wij weg gaan….
Wel jammer dat die nieuwe mensen met zijn drieen zijn, hebben die Fransen nog hun zin .
We gaan wandelen in het Lavalandschap van het noordelijk schiereiland van Skye “Cuith-raing”. Hier liggen de 400 miljoen jaar geleden gevormde rotsformaties en bergen. We gaan hier 8,5 km lopen en doen hier 3 uur over. Het is een zeer zware tocht over smalle paden langs diepe afgronden en we klimmen uiteindelijk tot 524meter hoogte. Er zitten wel veel hinderlijk kleine mugjes. De kinderen hebben er veel last van, ze gaan steeds in je haar zitten zeggen ze, nou ik heb er geen last van dus ze stellen zich aan toch ? Adembenemend mooi, je wordt hier echt stil van en ik vindt het ongelofelijk dat dit bestaat. Via mijn smartphone heb ik een paar foto’s in deze blog geplaatst, maar via onze eigen camera zijn ze veel mooier maar zo mooi het in het echt is, is echt onbeschrijfelijk. OK, dus ik kan er verder niets meer over schrijven.
Op de terugweg eten we lekker in een restaurant en dat hebben we verdiend. In dit restaurant krijgen we twee extraatjes. Het eerste extraatje is voor de jongens, die hun ogen niet kunnen afhouden van een serveerster die jong is, redelijk aantrekkelijk, maar vooral ruim bemeten is met haar borsten. Ik aanschouw zoiets louter uit wetenschappelijk oogpunt hoe zoiets kan groeien. Kayleigh probeert de jongens af en toe tot de orde te roepen en veegt het kwijl af en toe van de mondhoeken.
Op dit soort momenten beseft Kayleigh dat ze met drie mannen op vakantie is. Daarom hebben we een paar dagen geleden een vrouwendag ingevoerd en zijn we gaan winkelen, hebben we over onze gevoelens gepraat, hebben we lopen zeuren, elkaar afgebitcht en waren we jaloers over onze kleding. Dus Kayleigh heeft niets te klagen.
Het tweede extraatje is een andere serveerster die onze tafel bedient. Kwa uiterlijk compleet het tegenovergestelde maar ontzettend vriendelijk, behulpzaam en meer dan professioneel. We hebben haar dan ook met een flinke fooi beloond. Of was het nou voor die andere serveerster….
Weer in onze B&B aangekomen besluit ik nog even alleen naar de kust te lopen om de zonsondergang te bekijken. Ja ook dit weer onverwachts adembenemend. Sigaartje meegenomen (sorry Rianne) en lekker op een rots gezeten. En als je dan helemaal alleen de absolute stilte weer leert kennen, want dat heb je hier op zeer veel plekken, en uitkijkt over die eindeloos grote zee, dan denk je aan thuis. Dan denk je aan je meisje die ik mis en die thuis op je wacht (toch Monique ?) en dan zou je zo’n moment samen met haar willen doorbrengen. Want gedeelde smart is halve smart, echt geluk is pas als je het kunt delen en een zonsondergang wil ik de volgende keer met mijn Nieki doorbrengen …
Aantal keer gelezen :368
