Dit is het verhaal van Lizzy. Dit is het verhaal wat ik al enige tijd geleden heb geschreven en in de loop der tijd is uitgegroeid, het is het verhaal dat nu naar buiten moet. Het gaat in meerdere hoofdstukken naar buiten in de maand september, de maand van haar geboorte, de maand waarin we ieder jaar haar verjaardag vierde. In het jaar 2007 hebben we haar verjaardag niet meer gevierd, dit is haar verhaal.
Het is zondagavond 7 januari 2007. We hebben een fijne dag achter de rug waarin we de schoonfamilie weer eens hebben gezien en lekker hebben gegeten. Het is altijd een klein feestje, zowel je schoonfamilie zien als Indisch eten. Het Indisch koken is ontzettende veel werk, maar het resultaat is verbluffend. Zoals met meer zaken is het hier met koken ook, als Oma het klaar maakt is het altijd veel lekkerder dan dat je het zelf maakt. Toch gebruik je dezelfde ingrediënten en gebruik je dezelfde hoeveelheden, maar het smaakt toch anders.
Eten neemt in de Indische cultuur een centrale plaats in. Samen zijn is leuk en zo, maar adoe lekker eten is wel belangrijk hoor. Er wordt altijd veel aandacht aan besteed en het is dan ook altijd erg lekker. Kenmerkend zijn de sterke kruiden die gebruikt worden en sommige gerechten zijn met suiker aangemaakt. Rijst, belado, babi-ketjap, bami en veel meer. Ik weet het nog goed de eerste keer dat ik bij mijn schoonouders ging eten. Het was een ontdekkingsreis voor de tong en niet veel later een confrontatie met de keel, om via een verbaasde maag te eindigen in een in brandend darmstelsel. Iedereen zit natuurlijk te gniffelen hoe een belanda uit Nederland voor de eerste keer om gaat met heet Indisch eten. Maar goed, ik was ontgroend en sindsdien is dit eten mijn lievelingseten gebleven.
Lizzy vond het altijd wel leuk om te koken. Dat heeft ze wel moeten leren hoor. Zowel het koken zelf als het leuk vinden van koken. Toen ik Lizzy leerde kennen in 1987, kon ze eigenlijk niet koken. Ik woonde al een tijdje op mezelf, dus ik kon het al wel een beetje. Ik interesseerde me toen al voor koken en heb het van mijn vader thuis al voor een deel geleerd. Ik heb het Lizzy dus voor een groot deel geleerd en later heeft ze van haar moeder de Indische keuken leren koken. Ze begon het ook wel leuk te vinden. We aten dan ook iedere week wel één of twee nieuwe gerechten.
We kijken als we thuiskomen naar de voetbalwedstrijden van vandaag op Talpa, vaste prik voor de meeste Nederlanders denk ik en we zappen daarna nog door tot een uur of 23:00. Tussen kerst en nieuw zijn we nog met z’n allen bij Ton en Yvonne geweest die in Engeland wonen. In augustus 2006 hebben we nog afscheid van ze genomen toen ze naar Engeland verhuisden. In de augustus zon lekker gegeten en gezwommen bij ons in de achtertuin.
Tijdens het afscheid in augustus Yvonne, Lizzy en Anette
Tussen kerst en nieuw lekker een weekje er tussenuit na een hectische periode op het werk en de gebruikelijke drukte thuis. Tussen Yvonne en Lizzy is in een relatief korte periode een hechte vriendschap ontstaan wat zich uitte in veelvuldig dagelijks contact via alle communicatiemiddelen die beschikbaar zijn. Ook Mounia, jongste dochter van Yvonne, en onze jongste dochter Kayleigh zijn dikke vriendinnen geworden. Tussen de gezinnen klikt het dus erg goed op alle fronten en het voelt goed om bij elkaar te zijn. Ton en ik vinden elkaar inmiddels terug in urenlange discussies, onder het genot van minimaal twee flessen goede wijn, over werk en de wetenschap achter het vak verkopen. Met het dagelijkse mailgedrag van Lizzy en Yvonne hielden ze elkaar op de hoogte van alle hoogte- en dieptepunten van de dag. In een vast ritme van bijna ieder uur stortten ze zich in een soort chat-sessie via de mail en bespraken zo kleine, grote en middelgrote zaken tot in detail totdat er niets meer over te praten of schrijven was. Lizzy’s laatste mailtje wordt dan ook die avond om 23:15 gestuurd aan Yvonne….
Lizzy gaat rond 23:30 naar bed. Niet omdat ze moe is of ergens last van had, maar gewoon omdat ze morgen weer vroeg op moet, de eerste dag dat de kinderen weer naar school moeten want de vakanties zijn voorbij. Morgen weer melk halen voor school met haar herkenbare bejaarde karretje waar ze vele pakken melk in vervoerde. Je kent ze wel, die koffer-achtige karretjes met wielen met een groot handvat om voort te trekken. Het zag er niet uit, maar o zo handig en effectief. Met dit karretje liep ze iedere week naar de Plus om de boodschappen te doen. Op Dinsdag en Donderdag was ze overblijf moeder op school, zoals nog een aantal andere activiteiten op school waar ze druk mee was. Verder was ze druk thuis en op het werk. Ze deed het allemaal met liefde en ogenschijnlijk zonder moeite…
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :1999
