Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 10

Rond een uur of 4 in de nacht komt Carin Vonk, de transplantatie coördinator langs die de gehele donor procedure gaat coördineren. Ik ga met haar mee in een spreekkamer waar ze mij de procedure uitlegt. Er zal een operatieteam worden samengesteld dat bestaat uit artsen uit het hele land. Afhankelijk van de organen die gebruikt mogen en kunnen worden, zal dit team worden samengesteld en zo snel mogelijk naar Tilburg komen. Ook zal worden gekeken wie voor de organen in aanmerking komen, dit is afhankelijk van veel factoren. Als er een match is zal het orgaan worden overgebracht naar een gespecialiseerd ziekenhuis die de transplantatie in het nieuwe lichaam zal plaatsen. We hebben nog gesproken wat ze wel en niet van Lizzy mogen gebruiken voor transplantatie. Een vreemde situatie, want je moet nu na gaan denken over haar organen en of je die wel of niet zou willen afstaan. Zo in detail hebben we het er onderling niet over gehad. We besluiten daarom zoals ons eerste gevoel ingaf dat alles gebruikt mag worden behalve de huid. Ze geeft aan dat we over een maand of twee bericht kunnen krijgen van de resultaten van de transplantatie, tenminste als we dat willen. Aangezien me dat wel belangrijk lijkt om te weten hoe het is gegaan, stem ik er mee in. Tevens geeft ze aan dat ze Lizzy aan de hersenmonitor gaan leggen om de hersenactiviteit te meten. Wettelijk mag er namelijk geen enkele hersenactiviteit meer zijn voordat de organen kunnen worden verwijderd. Dit blijkt nog heel lang te gaan duren. Een uur later wordt er nog hersenactiviteit gemeten, een uur verder nog steeds, twee uur later nog steeds. Dit gaat zo nog een paar uur door. Pas rond 9 uur ’s-Morgens wordt er geen hersenactiviteit meer gemeten en kan de procedure officieel in gang gezet worden. We mogen nog blijven om het een en ander van nabij mee te maken. We besluiten om dat niet te doen…

We nemen nog een laatste keer afscheid van Lizzy en gaan dan weg. Vlak voordat we weg willen gaan praten we nog met de arts en de verpleegkundigen. De arts vraagt of we de scan willen zien van de hersenen die ze eerder die dag hebben genomen. Na wat aarzeling geven we aan dat wel te willen. Op een monitor scherm zien we in doorsnedes de verschillende gebieden van haar hersenen. De donkere gebieden zijn de gebieden waar het bloed zich bevindt. Enorm grote gebieden hebben de hersenen doordrenkt met bloed. Ook al heb je er geen verstand van, toch zie je aan die beelden, dat Lizzy geen echte kans heeft gehad hier goed doorheen te komen. Zo’n enorme bloeding komt niemand te boven. En als ze het te boven was gekomen kun je je afvragen in welke toestand. Later zeggen enkele mensen dat het misschien beter zo kan zijn afgelopen, dan dat je ze in een verschrikkelijke toestand mee terug naar huis neemt. Maar dat is niet zo, je wilt haar in iedere toestand meenemen zonder aarzelen, zonder bedenkingen en ten koste van alles.

En zo loop je met z’n vieren lamgeslagen het ziekenhuis uit. Lamgeslagen en volkomen leeg, afgemat, knock-out geslagen door het monster. Het is een koude winderige dinsdag ochtend als we over een verlaten parkeerplaats onze weg naar huis zoeken. We komen niemand tegen en de wereld lijkt verlaten. De wereld ziet er opeens heel anders uit. In stilte stappen we de auto in en komen weer tot het besef dat Lizzy er echt niet meer is. Je bent met z’n vieren en ze is er niet bij. Het voelt alsof we haar in de steek hebben gelaten omdat we niets hebben kunnen doen. Niet meer met haar hebben kunnen praten, geen afscheid hebben kunnen nemen. 32 uur geleden ging ze nog gewoon naar boven naar bed en hebben we elkaar welterusten gezoend. Niet lang daarna kwam ze met hoofdpijn naar beneden en nu is ze er niet meer. De dood die normaal bij een ander voor de deur staat, is nu bij ons geweest…

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

 

Aantal keer gelezen :1164