Een bont stel

Met trots en liefde

Monique heb ik leren kennen op het schoolplein van de school van Kayleigh, mijn dochter. Het was in 2007 dat ik Kayleigh iedere dag naar school bracht, zoals vele vaders en moeders dat dagelijks doen. Het was in de periode dat Kayleigh verkering had met de oudste zoon van Monique, Brian. We raakte aan de praat en na het stranden van haar huwelijk spraken we af en toe wat af. Monique haar kinderen zijn op dit moment 12 jaar, 17 en 19 jaar. Mijn kinderen zijn nu 19, 21 en 24.

Een prachtig stel

Een prachtig stel eigenwijze, eigenzinnige en wonderlijke schepsels. Wonderlijk omdat het moeilijk is je te verplaatsen in hun gedachten wereld. Een wereld die in het teken staat van een vergroeiing aan hun duimen. Een vergroeiing aan hun hand in de vorm van een mobiele telefoon waarmee ze continue in verbinding staan met het wereld wijde web van informatie, entertainment en sociaal leven. Eigenlijk leven ze hun leven voor een groot gedeelte in deze virtuele wereld, want als je het verplichte nummer De School niet mee zou tellen, is het mobieltje wel centraal in hun leven altijd aanwezig. Is dit slecht ? Nee, ik denk het niet. Ik denk dat het er bij hoort en naast een afwezige tiener waar je geen contact mee krijgt omdat het te druk is het 1600e what’s appje te versturen, heeft het ook wel een positieve kant. Iets met elkaar afspreken bijvoorbeeld is wel heel gemakkelijk. Het verkrijgen van informatie en wat er allemaal speelt in de wereld ligt natuurlijk ook aan hun voeten.

Goed ook hoe ze met het verlies van hun moeder in mijn geval omgaan en bij Monique met het stranden van het huwelijk van hun ouders. Traumatische ervaringen die ze allen op hun eigen manier verwerken en mee omgaan. Knap hoe ze zich staande weten te houden en hun leventjes weer op kunnen pakken, een prachtig stel.

Samenwonen

Monique en ik wonen nu sinds een paar jaar samen, maar toen we gingen samenwonen, gaan we ook twee gezinnen samen laten wonen en moeten de kinderen zich maar aanpassen aan dit gedwongen samenwonen. En dat is allemaal niet zo vanzelfsprekend. Zoals overigens niets in dit leven vanzelfsprekend is. Niet het leven zelf, niet het geluk of gezondheid, niet de vanzelfsprekendheid dat alles maar goed komt. Er moet dus aan gewerkt worden deze samensmelting tot een succes te maken.

Kinderen

Als je over de kinderen spreekt, dan spreek je over verschillende karakters. Jeffrey, de oudste, heeft een rustig karakter die eerst nadenkt voordat hij iets doet. Hij weet wat hij wil en doet dit op zijn eigen tempo. Kenny daarentegen gaat er eerst op af en denkt dan pas na, dus meestal te laat. Deze mooi boy weet wel te genieten van het leven maar weet ook wel wat hij wil.
Kayleigh, heeft het vermogen haar studie en vermaak te combineren en alles te regelen wat nodig is. Buiten het continue verliezen van haar identiteit documenten, zoals paspoort, rijbewijs en bankpassen, geeft ze het gevoel alles onder controle te hebben.
Brian, de oudste zoon van Monique, heeft een enorm positief karakter en ziet daarom geen problemen of gevaren, maar alleen dat alles wel goed komt.
Joyce, de oudste dochter van Monique, is als een stoplicht. Staat het op groen, dan is het een heerlijke meid, gaat ie op rood dan kun je maar het beste stoppen en omdraaien. Ze heeft nu haar passie in de mode gevonden dus dat komt wel goed.
Jessie, de benjamin van het stel, is nu net naar de middelbare school gegaan en is met name op zoek naar zichzelf zoals dat hoort op die leeftijd.

Een bont stel karakters

Een bont stel van karakters die we in een turbulente tijd in een huis stoppen en maar hopen dat het one happy family wordt. Dat is nog niet zo gemakkelijk weten we nu. Iedereen krijgt het voordeel van de twijfel. Ik van mijn kinderen als ik uitleg dat ik van Monique hou en dat we graag samen willen gaan wonen. Monique van haar kinderen om dezelfde reden en ze uitlegt dat het samenwonen een logische stap is.

Maar dan is het zo ver. Dan krijgen mijn kinderen drie “vreemden” in hun huis en de kinderen van Monique worden tussen twee huizen heen en weer gezeuld en wat is dan je thuis ? Een lastige situatie waarbij iedereen op zoek is naar zijn plekje in het huis. Een voordeel is dat het huis groot genoeg is om iedereen een apart plekje te geven. Met vijf slaapkamers, twee ontspanningsruimtes en een woonkamer kan iedereen wel zijn privacy nemen. In het begin was iedereen thuis en was het een drukte van jewelste. Acht mensen en een hond, dan is er altijd wel wat te doen. Altijd discussie en een grote pan met eten.

De ruimte geven

In het begin slapen de twee meiden van Monique bij ons op de kamer en Brian slaapt bij Kenny op de kamer. Later bouwen we de zolder om naar een grote slaapkamer waar de drie kids van Monique hun onderkomen vinden. We wonen op deze manier nu al meerdere jaren samen en het gaat goed. Het gaat goed omdat iedereen elkaar respecteert en waardeert om wat hij doet. Iedereen laat elkaar in zijn waarde en doet zijn dagelijkse ding. We doen dingen samen, maar we doen ook dingen los van elkaar. Soms ga ik met mijn kids iets doen en soms Monique met de hare. Doordat we elkaar die vrijheid geven gaat het goed en blijft het goed gaan. We hebben niemand iets opgedrongen, niet een nieuwe moeder of een nieuwe vader gegeven. We zijn wie we zijn en doen allen ons ding. Soms moet je de zaken niet moeilijker maken dan dat ze zijn. Als je wilt kun je overal een probleem van maken, een gevaar in zien of als een bedreiging ervaren. Maar met dezelfde moeite kun je elkaar ook de ruimte geven, het respect en de steun geven in moeilijke tijden zodat je het leven weer kunt oppakken en de blik naar de toekomst kunt richten. We kunnen met z’n allen trots zijn dat we uit de donkere kelder van het leven de weg naar het licht hebben gevonden.

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

 

Aantal keer gelezen :1218