Van je collega’s moet je het hebben

Als je gaat kijken hoeveel tijd je met je collega’s doorbrengt, kan dat wel eens meer zijn dan de tijd met je eigen familie. Dat schept een band. Je weet veel van elkaar en steunt elkaar in voor en tegenspoed. De ene keer lukt dat overigens beter dan de andere keer…

Afgelopen maandag begint de dag als veel andere maandagen. Maandag stond op de planning het opbouwen van onze stand op de Techni-Show die van 15 tm 18 maart in de Jaarbeurs van Utrecht is gehouden.

Doordat ik al een paar dagen wat grieperig ben, is mijn belangrijkste brandstof paracetamol. Mijn collega stelde voor om met Advil te beginnen, omdat dat beter zou werken dan Paracetamol. Ik krijg een strip van 8 doorzichtige pillen mee en vertrek vol goede moed naar Utrecht om op te bouwen. Aldaar aangekomen zijn de twee vrolijke standbouw fluiters nog volop bezig met de stand. Afgesproken was dat stand om 11:00 opgeleverd zou worden. Van geen kwaad bewust zijn ze vriendelijk aan het vertellen wat ze al hebben gedaan, terwijl ik me zorgen maak over wat ze nog niet hebben gedaan. Ik probeer ze dat duidelijk maken, maar intussen kunnen we ons inrichtingsplan niet uitvoeren en gaan dus maar wat spullen verplaatsen.

Ik besluit mijn Advil pilletje tot mij te nemen om mij te beschermen tegen de ziekte die me al dagen aan het uitdagen is, maar vooralsnog geen vat op mij weet te krijgen. Het is inmiddels 13:00 uur geworden en ik besluit wat koffie en broodjes te gaan halen. Op de weg naar de koffie corner krijg ik een tintelend gevoel in mijn lippen en het gebied rond mijn lippen. Ik heb zelfs het gevoel dat mijn lippen aan het opzetten zijn. Ik moest meteen denken aan het gesprek van gisteren met Jessie, waar we het hadden over het opspuiten van lippen om ze groter en dus sexier te maken. Het leek ons beide niks, maar toch leek het of ik net een behandeling achter de rug had. 

Bij de koffiecorner aangekomen raak ik aan de praat met wat mensen. Het wachten duurt lang, veel te lang. Ik heb alleen maar om 8:00 ontbeten en het is inmiddels 14:30 dus het broodje kroket zal met gejuich worden ontvangen. Toch komt het niet zo ver. Het zweet breekt me uit, ik word duizelig en dreig flauw te vallen. Ik zet me zittend op de grond neer en krijg wat water aangereikt. Inmiddels is mijn gezicht met rode vlekken bedekt alsof ik de jaarlijkse Tomatina tomatengevechten in Buñol in Spanje heb gewonnen.

De omstanders staan je natuurlijk aan te staren maar een zakenrelatie waar ik mee stond te praten roept medische hulp in. Ik word naar de EHBO post gebracht waar ik goed wordt verzorgd. Ik voel inmiddels dat mijn slokdarm een drukkende pijn geeft wat betekent dat die spier ook aan het opzwellen is. Uit voorzorg word ik gestrekt in een Ambulance naar de eerste hulp van het ziekenhuis gebracht. Ik moet voor de 6e keer vertellen wat er is gebeurd en mijn bloedruk wordt voor de zestigste keer gemeten. Niets wordt aan het toeval overgelaten. Nou daar lig je dan met je goede gedrag. Ik zie de jaarbeurs uit het zicht verdwijnen en wordt door de drukte van Utrecht gereden. Bij het ziekenhuis aangekomen word ik een eerste hulp kamer ingereden. Een ploeg van vier artsen en verplegers om je heen die me voor de zoveelste keer ondervragen. De vitale functies worden voor de nog maar een keer gecontroleerd, een infuus aangelegd en uiteindelijk medicijnen toegevoerd. Ik blijk allergisch te zijn voor een stofje in de Advil. Het blijkt te vallen onder de groep van de NSAID’s. Het zal iets zijn van ibuprofen, diclofenac of naproxen. Met een hoofd als een pompoen en mijn hele lichaam vol rode mazelen vlekken, lig ik de komende twee uur op de eerste hulp in het Diaconessehuis in Utrecht. Ik word in de gaten gehouden en besef dat ik eigenlijk wel lekker lig in zo’n bed. Ik dommel wat weg en langzaam worden de klachten minder. Rond vijf uur word ik genezen verklaard. De zwellingen zijn bijna weg en de rode vlekken zijn al aan het vervagen.  

Ik regel rond 17:30 een taxi om weer terug naar de beurs te gaan. Wachtend op de taxi ga ik nog even plassen. Als ik terugkom blijkt een schuifdeur dicht te blijven want het is 5 uur geweest. Ik moet helemaal omlopen en ben daarom net iets te laat voor mijn taxi. Die wordt bijna door een ander ingenomen, maar dat pik ik niet dus we staan nog te bekvechten ook.

Op de beurs aangekomen zijn de twee pretpakketten nog steeds aan de stand bezig en kunnnen we nog niet echt aan de gang.

Wat een dag ! Van je collega’s moet je het hebben ….