Waar is het misgegaan?

Het is 5 oktober en halverwege de middag als ik in de warme nazomerzon door het Belgische achterland rijd. De laagstaande zon prikt gemeen onder de zonneklep in mijn ogen en ontwaakt me uit mijn gedachtenspel. Het gedachtenspel wat een tiental minuten geleden is begonnen toen ik in mijn binnenspiegel naar achteren keek. Ik zie Jessie op de achterbank zitten en als ik mijn hoofd iets verder draai zie ik een wit pluizig ding op vier poten naast haar liggen te slapen. Het is een hondje, een pomeriaan. Een apparaat van 30 cm lang en 20 cm hoog en groter wordt ie niet.

Waar is dit misgegaan? Hoe komt die hond in mijn auto? Het pinbonnetje in mijn portemonnee verraad mijn medeplichtigheid want ik heb hem afgerekend. Maar ik wilde geen tweede hond, we hebben er al een…

Ik ga in mijn gedachten een half jaar terug als Jessie begint te praten over een schattig klein hondje. Foto’s op haar telefoon worden regelmatig onder mijn neus gedrukt onder het motto: “Schattig hè?”. Later in de tijd begint dit gedrag intensiever te worden op het vervelende af. Omdat Jessie in november jarig is begint het gezeur over een pomeriaan dramatische vormen aan te nemen. Ik geef al maanden aan geen extra hond te willen en Monique staat gelukkig aan mijn zijde, onderwerp gesloten.

Op dierendag gaat het echter grandioos mis. Monique was de laatste tijd minder resoluut in haar afwijzing van de hond. Mijn verzoek voor duidelijkheid: “Geef nou eens duidelijk aan dat we geen hond willen”, wordt achteloos beantwoord met “Ach het is toch leuk zo’n hondje”. Het is leuk zo’n hondje? Nee dat is niet leuk! Het is niet leuk zo’n schattig hondje in de regen uit te laten. Het is niet leuk om dat geblaf te moeten aanhoren! Twee honden is twee keer zoveel zorgen! Skye, onze huidige hond zit al in een minderwaardigheidscrisis, dus het laatste waar we behoefte aan hebben is nog zo’n apparaat. Maar erger nog: ik heb nu twee vrouwen tegen me. Er is een clan gevormd. Maar zoals een echte man, laat ik me niet kennen. Ik houd voet bij stuk en we gaan door met ons leven. Toch?

De volgende dag begint vreemd. Ochtendseks komt niet vaak voor bij ons. Vandaag wel. Beneden aangekomen zijn er op een doordeweekse dag vers afgebakken broodjes voor het ontbijt. Normaal exclusief gereserveerd voor de zondag maar vandaag niet. Versgeperste sinaasappelsap maken het ontbijt compleet en Jessie is meer dan vriendelijk voor me.
De ochtend is door al deze activiteiten gebroken en omdat Jessie en Monique vrij zijn, neem ik op aandringen van de dames de dag dan ook maar vrij.

Jessie wil graag eens een keer zo’n pomeriaan aaien bij zo’n fokkerij. Rondom Antwerpen zitten er twee en we besluiten haar dat pleziertje te gunnen en maken er een dagtripje van.

In de auto neem ik mij voor vooral niet enthousiast te zijn om haar niet aan te moedigen. Bij de eerste fokkerij gaat dat goed. Ze heeft er een paar geaaid, dus missie volbracht. Op de terugweg gaan we toch nog maar langs bij de tweede fokkerij en daar slaat het noodlot toe. Monique kan haar enthousiasme niet onderdrukken en slaat door in haar enthousiasme als ze coco, zo heet de swiffer zonder stok, ziet zitten: “ohh maarten die wil ik!”. Wat? Die wil ik? Die wil jij helemaal niet, jij mag dit niet willen, we zouden sterk zijn en ons niet laten verleiden door die duivelse oogjes in dat bollige koppie wat op een swiffer lijfje is geplaatst. Jessie versterkt het effect natuurlijk door te zeggen dat dit precies het hondje is wat ze altijd al heeft willen hebben! Echt niet altijd, pas een half jaar terug wilde je dat!

De eigenares ziet de stuiterende dames en stort zich uiteraard juist op dat moment in de crisis situatie en komt met het lumineuze idee dat je zo’n hondje eerst vast moet houden, want misschien vind het hondje je niet zo leuk. Ja hoor, die heeft de cursus verkooptechniek cum laude afgesloten! Wat een idee! Als we dat nou eens lekker niet gaan doen! Mijn gemompel dat dit niet nodig is verstomd in het gekakel van blaffende hondjes, ander mensen die binnen zijn en de kirrende geluiden van Jessie en Monique.
Het mes zit in mijn rug en niets of niemand heeft de behoefte dat mes er uit te halen. Niemand houdt rekening met mijn gevoelens en we laten dat mes gewoon lekker in mijn rug zitten!

Waar is het misgegaan? Ik ben vandaag verleid, verwend en gepaaid. Ik ben onder valse voorwendselen naar het buitenland geloodst om hondjes te gaan aaien. Waar is het misgegaan? Werd Adam er toen ook niet erin geluisd door Eva? Nu weet ik het waar het is misgegaan. Het is misgegaan toen onze Lieve heer besloot om naast de man ook de vrouw te schapen. Toen is het misgegaan!

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :1212