En we hebben er weer één te pakken. We zijn wederom getrakteerd op een nacht om niet te vergeten, dit soort nachten komen helaas vaker voor in ons stulpje (zie zaterdagnacht). Een nacht die zo belangrijk is voor je eigen rust en herstel van een drukke dag die we gisteren hebben gehad.
Gisteren namelijk naar Veenendaal gereden voor nieuwe keukenstoelen. Op zich geen vreemde gebeurtenis. Monique had haar zinnen gezet op moderne gekleurde keukenstoelen. Van die strakke felgekleurde stoelen. Die had ze op Internet gezien en in Veenendaal waren de stoelen aanwezig. Aldaar aangekomen in een reusachtige winkel hebben we de stoelen redelijk snel gevonden. We kiezen de kleuren Appeltjes groen, Wit en Roze…. We roepen een verkoopster bij ons om de koop te beslechten en lopen naar een tafel waar haar computer staat om onze bestelling te noteren. Ze zetten ons aan de tafel en kijken elkaar aan: “Deze stoelen zitten lekker!”. De verkoopster kijkt ons vertwijfelend aan en ziet ons enthousiasme toenemen naarmate haar pogingen onze bestelling in de computer te zetten vorderen. Als we kijken op welke stoelen we zitten begint Monique zwaar te twijfelen. Ze zijn ook wel mooi he, verzucht ze nog een keer? We besluiten eerst een kopje koffie te gaan drinken in het woon café dat me al langer aan het verleiden is met haar saucijzenbroodjes lucht. We laten de verkoopster ietwat verbaasd achter om haar een half uur later het verlossende woord te komen brengen: “We gaan voor de andere stoelen, de niet gekleurde stoelen”…..
’s-Middags zijn we uitgenodigd op een verjaardag in Ski-hut stijl. Een gezellige middag met bier en vette Duitse hap en leuke mensen. De gesprekken gingen van werk naar voetbal via politiek naar ouderenzorg. Omdat de jarige zijn 60-jarige verjaardag vierde, trok mijn leeftijd het gemiddelde aardig naar beneden zal ik maar zeggen. Het gesprek over ouderenzorg was daarmee dan ook een schot in de roos. Een klagende vrouw die de overheid de schuld gaf dat haar moeder zo eenzaam was. Deze bocht vond ik wel erg kort genomen en probeerde haar uit te leggen dat ze in een proces terecht is gekomen dat haar rol als kind is ingehaald is door haar rol als moeder voor je moeder. Zij moet nu haar moeder aandacht geven, niet de overheid. Ja, maar ik woon een half uur van haar vandaan en mijn moeder wil niet verhuizen. Dus, vraag ik? Kortom, ze vond dat de overheid het maar moest regelen. Een ook vond ze het belachelijk dat ze die rolstoel niet vergoed kregen. Dat haar moeder haar leven lang zelf voor haar fiets, bromfiets, en auto heeft gezorgd en daar de overheid niet voor nodig heeft gehad, wordt snel vergeten, blijkbaar moet de overheid deze taak op een bepaalde leeftijd overnemen.
Om 20:30 verlaten we de ski-hut om huiswaarts te keren. Rond deze tijd verwachten we vrienden die wat komen drinken. Een gezellige avond waar de wijn haar weg naar ons spijsverteringsorgaan makkelijk weet te vinden. Dochterlief Joyce gaat met een vriendin op stap en neemt rond 23:00 afscheid en vertrekt met een luide knal van de voordeur richting de binnenstad. Wij sluiten de bourgondische avond rondom de open haard avond rond 1:00 uur af en gaan naar bed. Een half uur later wordt Monique gebeld door Joyce en vraagt wat warrig of Monique de beide feestgangers wil komen ophalen want haar vriendin is misselijk geworden en moet overgeven. Ik laat het tafereel wat langs me afglijden en ga slapen. Een paar uur later word ik ruw uit mijn slaap gerukt en krijg een telefoon onder mijn neus gedrukt: “De alarmcentrale!”. “Huh, de wat?”. “Goedenavond meneer van Teeffelen, mag ik de alarm afmeldcode?”. Binnen enkele secondes moet ik achterhalen waar ik ben en wat er aan de hand is. Droom ik of is het werkelijkheid? Wat blijkt: de vriendin van Joyce heeft als dank voor het logeren de inhoud van haar maag aan ons gedoneerd om daarna op zoek te gaan naar Joyce die wegens haar toestand op een matras naast haar bed was gaan liggen. Zoekend naar Joyce loopt ze door het huis en activeert daarmee een detector die het alarm af laat gaan. Alles en iedereen wakker, behalve ik op dat moment, en het tafereel van schreeuwende mensen en de telefoon die gaat met de alarmcentrale aan de lijn, gaat van start. Hetzelfde tafereel herhaald zich enkele uren later nog eens, maar Monique schiet haar bed uit om in ieder geval te voorkomen dat het alarm weer afgaat.
Een onrustige nacht blijft het als we proberen uit te slapen, maar de Dames zijn rond 9:30 wakker en gaan kakelend de avond nog eens evalueren waardoor het uitslapen er voor ons niet echt in zit en de onrustige nacht langzaam overgaat in de dag die ons hopelijk wat meer rust gaat geven.
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :267
