Dit weekend is ons Formule 1 weekend. Vorig jaar op Spa in Belgie, dit weekend in Spielberg, Oostenrijk. We vertrekken met de auto om 4:30 in de ochtend want we willen om 15:30 de pitlane walk doen, wandelen door de pitstraat.
Het is 10 uur rijden dus we zouden om 14:30 aanwezig moeten kunnen zijn. Het vakantiegevoel begint al rond 7 uur als we ons eerste broodje ei oppeuzelen die Jeffrey en ik de avond te voren hebben gemaakt. De reis vordert gestaag en het navigatie systeem geeft 15:00 uur aan. Alles onder controle, niets aan de hand. De eerste ingecalculeerde tankstop gaat voorspoedig en de slaafs volgende navigatie geeft het half uurtje vertraging keurig weer: 15:30.
We rijden veel over de A3 in Duitsland en de irritant vele wegwerkzaamheden werken niet alleen op onze zenuwen, maar ook op onze aankomsttijd. Voor we het weten zit de aankomststijd een uur later en beginnen we ons zorgen te maken. We hoeven niet perse om 15:30 daar te zijn maar om 18:00 sluit de pitlane en als we dat niet redden is onze vroege planning voor niets geweest. 16:30 is dus nog steeds niet heel erg, ware het niet dat we bij de grens bij Oostenrijk in een giga file terecht komen. 16:30 wordt dus 17:30. 17:30 is de psychologische grens dat het geen zin meer heeft omdat bij aankomst je een kwartier tot half uur nodig hebt om bij de pitstraat te komen.
We zijn wel goed aangekomen
Ik heb nog 300 km de tijd om tijd in te halen. We weten de maximale snelheid in Oostenrijk niet en evenmin of de politie de snelheid controleert. Ik wil het niet weten. Ik zet mijn Max Verstappen pet op en geef gas. Ik weet er een kwartier vanaf te trappen en gestresst maar voldaan staan we om 17:30 voor de ingang van de pitstraat.
Er staat een jongen van een jaar of 20 lachend het hek voor de pitstraat dicht te houden. We protesteren heftig met een man of 100, de meeste zijn Nederlanders, omdat het tot 18:00 uur open zou moeten zijn. Als rechtgeaarde calvinisten geven we aan dat we ook hiervoor hebben betaald dus niet zeuren, open dat hek. Als de sfeer grimmig wordt, vergaat de lach op de 20-jarige zijn gezicht en wordt er wat heen en weer gebeld. Na enkele minuten gaat het hek open en mag de meute door.
Het valt me op dat achter onze rug de dranghekken worden opgeruimd en de 20-jarige met zijn collega’s zich langzaam van ons verwijderen. Het pad waar we op worden geleid komt uit op de achterzijde van de hoofdtribune die leidt naar de pitstraat. Er moet echter een roldeur hiervoor opengemaakt worden. En daar gaat het weer mis. De roldeur gaat niet open, niemand van de organisatie is te bekennen en van de politiemensen die de boel in de gaten houden probeer ik duidelijkheid te krijgen, maar die gaan daar natuurlijk niet over en weten van niets. Als de sfeer weer grimmig wordt, besluiten we een welverdiend biertje te gaan die bij een buitentemperatuur van 30 graden bijzonder goed smaakt. Een heerlijk einde van een teleurstellende dag.
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :164
