Tijdens onze vakantie ben ik niet alleen onder de indruk geraakt van mijn twee sterke vrouwelijke reisgenoten Monique en Jessie, maar kwamen we onderweg in een stadje ook een sterk vrouwtje tegen met een grote gasfles op haar hoofd.
Je weet wel zo’n grote butaan gasfles van zo’n 70cm lang of zo. Mijn eerste gedachte was een zelfmoord terrorist, maar dat bleek niet het geval te zijn, ze had geen kwaad in zich en was onschuldig, zij hield wel van het leven.
Als je met twee vrouwen op vakantie bent, ontkom je niet aan regelmatige shop momenten. Winkel in, winkel uit en niet naar stoere sigaren winkels of media markten, nee kledingzaken.
Nu heb ik daar wel een goede procedure voor gevonden inmiddels. Ik ben opgegroeid met drie zussen, dus ben wat gewend wat dat betreft.
In een kledingwinkel zorg ik allereerst dat ik als laatste naar binnen ga. Dat betekent ten eerste dat ik alle opties open houd en ten tweede dat ze mij direct uit het oog verliezen. Je moet niet direct verdwijnen maar geinteresseerd in rekken snuffelen alsof het je iets interesseerd. Als ze een bevestigende blik van je willen ontvangen van een kledingstuk wat ze hebben gevonden knik je bevestigend of een pruimende mond als je het minder vindt. Daarna is het belangrijk om je vluchtroute te bepalen en de weg naar buiten in gang te gaan zetten. Niet plotseling, nee rustig, geinteresseerd, stoïcijns en met charisma. Dit heb ik de hele vakantie goed volgehouden.
Vandaag zijn we in Lissabon. In ons overnachtingsplaatsje Cascais op de bus gehopd en in het centrum er af gehopd. Wat leuke dingen bekeken, een terrasje gepikt en wat geshopt. De dames hoppen de Nike winkel in en komen terug, want we zitten wat krap in de tijd: de bus terug vertrekt om 17:00 en het is 16:00 en we moeten nog een stukje lopen. Ik zeg: “Het kan nog wel even”, en wordt liefdevol aan de hand begeleid naar binnen. Door de fysieke verbintenis middels de handen, ben je de regie even kwijt. Losrukken staat onbeleefd en doe je niet, gaan huilen en niet verder lopen die tijd heb ik gehad dus je gaat mee. Het veelvuldige oogcontact geeft mij eveneens weinig ruimte voor eigen initiatief. Jessie past iets, Monique spreekt me aan. Monique pakt iets, vraagt mijn mening. Na 10 minuten sta ik 180,00 af te rekenen en krijg ik buiten een kus op mijn wang…
Ik loop wat verdwaasd door en probeer te bedenken wat er de afgelopen 10 minuten is gebeurd. Ik vat het voor mezelf samen: ik wil niet naar binnen, wil geen geld uitgeven, vind het niet leuk en toch is het gebeurd. Sterke vrouwen of slappe man?
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :149
