Na drie heerlijke dagen in Saunter Paradise Hotel in Sigiriya te hebben verbleven is het tijd om door te reizen. Door naar Kandy, de op een na grootste stad in Sri Lanka. We nemen afscheid van het personeel dat extreem sociaal en aardig was. Jeffrey en Kenny hebben een speciale band opgebouwd met een paar mensen aldaar. Ze nemen dan ook met een selfie afscheid met de jongens en twee dames uit de bediening. Een selfie die later ook op de facebook pagina van de Srilankaanse jongen zal verschijnen.
Het is zo’n 126km rijden en om de reis wat te onderbreken zijn er wat commerciele stops ingelast onder de noemer “museum”.
In de kruidentuin die we bezoeken krijgen we een leuke rondleiding en uitleg over allerlei kruiden en specerijen. In de workshop die volgt worden we met een gezicht en schoudermassage met natuurlijke smeerseltjes verwend. In de ontspannen sfeer na de massages worden we de winkel ingeleid om de wondermiddeltjes te kopen..
Bij het geologisch museum, hoe kom je er op, krijgen we een film te zien hoe edelstenen in Sri Lanka worden gewonnen. Op zich wel leuk om te zien. Bij binnenkomst echter zie je het al: veel mannen in strakke pakken en vrouwen in prachtige kledij met rekenmachines in hun hand, museum…..
In de afsluitende showroom van het ‘geologisch museum’ waar alle sieraden in vitrines staan opgesteld hou ik een strategisch veilige afstand tot Monique. Joyce koopt een ring en ik weet de verkopers goed te ontwijken. Als een panter hou ik zowel Monique in de gaten om de gepaste afstand in stand te houden als ook de verkopers die onze zwakke momenten afwachten om toe te slaan. Dan gaat het mis, Monique wenkt naar me om te kijken in een van de vitrines. Ik twijfel, weeg mijn kansen af en kijk waar de verkopers zijn. Het lijkt veilig, ik loop naar Monique en verlaat mijn safe zone. Ik kijk in de vitrine naar een collectie sieraden met blauwe safieren. Ik draai mijn hoofd naar rechts en kijk recht in de donkerbruine, hongerige ogen met daaronde een brede lach met te veel witte tanden: de verkoper. Hij heeft het sleuteltje al in het slot en voordat ik wil zeggen: “Kijken niet kopen”, is de brede glimlach overgeslagen op Monique en heeft ze de ketting met blauwe safieren al om haar nek hangen. Ze loopt naar de spiegel en de verlossing is nabij als ze zegt: “Hij staat niet zo mooi he?”. Rustig bevestig ik haar bevindingen terwijl ik van binnen de overwinning vier op de verkoper die mijn opluchting opmerkt en het spel ook wel kan waarderen als we met een vriendelijke lach naar elkaar de showroom verlaten.
In Kandy aangekomen in het Hotel Topaz bovenop een berg hebben we een prachtig uitzicht over de omgeving. Na het eten besluiten we eens een keer op eigen gelegenheid de omgeving te verkennen. Kenny heeft een sportsbar gevonden op een paar kilometer afstand van het hotel. Hij regelt een hotel taxi en we gaan zonder Joyce en Jessie maar met Charlotte en Anouk die dezelfde reis als wij aan het maken zijn en wat contact mee is, op weg. De taxi brengt ons naar de bar en als we aankomen in een donker steegje net van de doorgaande weg af, mogen we niet binnen. Het is “members only” en aangezien we geen lid zijn gaat hem dit niet worden. Ik doe nog een poging dat we misschien lid willen worden en eens willen kennismaken maar daar trapt hij niet in. We druipen letterlijk af want het begint even stevig te regenen. We lopen in het donker op zoek naar een onbekende bar in een land wat we niet kennen en niet weten waar iets is. Als we doorweekt beginnen te raken, houden we een tuk-tuk aan (brommer taxi) en vragen of hij een bar weet en ons kan brengen. Hij weet wel iets. We zijn met achten en die gaan niet in 1 tuk-tuk. Twee personen is comfortabel drie kan, maar vier personen per tuk-tuk blijkt niet fijn wat we merken nadat we een tweede tuk-tuk hebben aangehouden en onderweg gaan naar Bombay Beach bar. De wegen zijn nat, het verkeer is hectisch, we zitten op een berg en we zijn te zwaar beladen. Alles is aanwezig om een helse rit te gaan beleven. We rijden al slippend als de chauffeur zijn stuur te veel op en neer beweegt om het ding op de weg te houden. Hij rijdt veel te hard en haalt links en rechts in. Bergje af gaat nog wel maar bergje op wordt lastiger. Monique knijpt mijn arm van angst bijna doormidden en de zusjes die meegingen zitten op elkaars schoot en worden steeds stiller. Nog een bocht naar links en we zijn bij Bombay Beach bar maar dat is een stukje steil omhoog op de onverharde, natte weg. Na 20 meter valt het toerental van de tuk-tuk terug tot nul: hij trekt het niet. Om te voorkomen dat we naar beneden glijden duw ik Monique de tuk-tuk uit en roep dat we eruit moeten.
We duwen de tuk-tuk nog even aan en komen in de bar tot rust onder het genot van een Mojito en andere cocktails.
De terugweg pakken we anders aan en gaan met drie tuk-tuks terug om weer veilig in ons Hotel op de berg terug te keren.
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :169
