24 september, daar is ie weer

De dag dat Lizzy werd geboren in Leersum. De eerste dag van een te kort leven. Een leven wel geleefd maar niet af kunnen maken. Met haar 46 jaar is ze bijna 12 jaar geleden plots uit het leven getrokken. Als de dag van gisteren wat er 12 jaar geleden is gebeurd. Vers in het geheugen de lijdensweg die ons gezinnetje toen heeft moeten doormaken.

Vers in het geheugen de liefde die ons toen en nu nog steeds heeft verbonden. Liefde die groot genoeg is gebleken om door te gaan met het leven. Door te gaan met je druk maken om niets, door te gaan met het nooit tevreden zijn met wat je hebt. En toch is er een leven voor en na zo’n tragisch moment. En dan bedoel ik niet het feit op zich maar hoe je in het leven staat. Je relativeert veel meer en maakt je toch echt veel minder druk om dat “niets”. Je bent ook sneller tevreden met de dingen die je hebt en niet bezig zijn met de zaken die je niet hebt.

Nu de kinderen de leeftijd hebben van afstuderen, op zichzelf wonen en de eerste pogingen aan het ondernemen zijn om relaties tot gezinnetjes te gaan ombouwen, juist dan had je ze graag naast je gehad om samen te zien hoe mooi ze zijn geworden en om het trotse gevoel te kunnen delen.

Toen 12 jaar geleden de dood voor mijn deur stond om Lizzy te halen heb ik snel daarna een bond gesloten met het leven. Het leven van mijn kinderen zodat ze door kunnen met hun eigen leven.

24 september is de dag dat we het leven vieren van Lizzy. De dag om te herinneren hoe mooi en belangrijk ze was. 24 september, die mooie klotedag…