úLekker een weekje weg, op vakantie, weg van de drukte en de stress. Weg van het geregel en het gepraat, weg van kinderen, de honden en de vissen. Op naar de zon, op naar Dubai en Abu Dhabi naar mijn goede vriend om samen bij te praten, onder het genot van goede wijn en heerlijk gezelschap.
Toevallig rijdt Max Verstappen dit weekend zijn rondjes in Abu Dhabi op het circuit Yas Marina, het duurste en mooiste circuit van het Formule 1 circus, dus daarvoor offeren we ons maar op…..
We kiezen ervoor om met de trein naar Schiphol te reizen, net zo makkelijk en relaxed. Geen stress, jus go with the flow. Met twee koffers en twee rugzakken de trein in en een uurtje later uitstappen in de vertrekhal van Schiphol.
We zijn lekker op tijd en lopen op ons gemak naar de incheckbalie met onze twee koffers en een rugzak. “Hoezo een rugzak”, hoor ik jullie zeggen. “Je had er toch twee bij?.”
Kak, “waar is mijn rugzak”! Ik spoel de film razendsnel terug en besef me dat ik de rugzak in het bagagerek van de trein heb gelegd. De film zegt echter niets over het er weer uithalen, terwijl dit volgens het script toch echt wel de bedoeling was. Yvonne die samen met Monique en ik reist trekt mijn koffer naar zich toe en roept: “Ren snel terug!”. Ik aarzel geen moment en zet een sprint in gang waar menig luipaard jaloers op zou zijn. Bij gebrek aan luipaarden concentreer ik me echter op de route naar spoor 3 in de hoop dat de trein er nog staat om mijn rugzak nog te redden. Met piepende longen storm ik de roltrap af om de trein niet op spoor 3 aan te treffen maar aan de overkant op spoor 5 met openstaande deuren, dus er is nog hoop. Ik haast mij weer naar boven om boven spoor 5 de afdaling in te zetten naar spoor 5. Ik hoor tijdens het afdalen dat irritante conducteursfluitje wat ik nou net niet wil horen. Ik schreeuw “wacht even!” en als ik het perron bereik sluiten de deuren zich tergend langzaam, maar snel genoeg om mijn wanhopig reikende armen geen kans te geven zich tussen de deur een weg naar binnen te gunnen. Ik maak oogcontact met de conducteur die aan de andere kant van het glas mij zonder enige emotie aankijkt en wegloopt alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. De trein komt lanzaam op gang om in een zwart gat te verdwijnen en mij wanhopig achter te laten.
Als er nou een boek en wat deo in de rugzak zou zitten, kun nog balen en door. Nee, hier zat geen deo in en geen boek. Nee hier zaten onze paspoorten in, mijn laptop, ipad en zonnebril……
Bij de NS infobalie doen ze hun best contact te krijgen met de trein via de dienstdoende conducteur. Dit lukt niet omdat de trein op een rangeerterrein is geplaatst zonder mensen dus geen contact mogelijk. Naar de trein gaan op het rangeerterrein is een no-go volgens de NS. Of dat niet genoeg is, blijkt de trein in twee aparte delen op het rangeerterrein te staan. Als je dan bedenkt dat wij in het midden van de trein zijn ingestapt, kan de rugzak dus in beide treinen liggen, als hij er uberhaupt nog ligt. Met zoveel onzekerheden en inmiddels 2 uur voor vertrek besluiten we ons te melden bij de Marechaussee om te kijken of we een nooddocument kunnen regelen zodat we toch naar Dubai kunnen. “Met een nooddocument komen jullie Dubai niet in”, drukt de medewerker onze hoop de afgrond in.
Inmiddels heeft de NS info medewerker, die haar uiterste best doet ons te helpen, uitgezocht dat het ene treindeel om 01:18 op perron 3 gaat vertrekken en het andere deel om 18:00. Onze vlucht gaat om 14:30 dus als de rugzak er zou zijn wordt het of uiterst krap de vlucht te halen of we halen hem helemaal niet.
We gaan maar Emirates om te bespreken wat onze vlucht opties zijn. Vanavond gaat er nog een nachtvlucht en anders morgen. Maar zonder paspoort moeten we terug naar Den Bosch om een noodpaspoort te regelen en dat duurt 1 dag.
We doen nog even niets en ik ga om 01:15 naar perron 3 om de 25% kans dat de rugzak in dit treintoestel zit te verzilveren. De trein blijft maar twee minuten op het perron staan en in die twee minuten moet ik de hele trein doorzoeken. Tijd voor een tactiek: ik weet nog dat we een deur hadden met rolstoel symbolen en dat we bij binnenkomst direct linksaf naar beneden gingen. Ik focus me met bonzend hart op die deuren als de trein langzaam uit het zwarte gat naar mij toe komt glijden. Geen deur, geen deur, geen deur, wel een deur! De trein staat stil ik druk mezelf naar voren als vier politiemannen mij in de gaten krijgen. Ze maken een analyse: “lange, kale man met basball pet (ja ik had mijn Max petje op), gedraagt zich zenuwachtig. Zelf had ik de toevoeging in mijn hoofd gemaakt dat als deze zelfde man zodadelijk met een rugzak die hij bij binnenkomst niet heeft, maar bij het rennend weer uit de trein zich uit de voeten makend wel heeft, we wel een probleem zouden kunnen gaan krijgen.
First things first, eerst kijken of de rugzak er is. Door de deur, linksaf, geen linksaf want de trein staat andersom dan vanochtend toen we aankwamen, rechtsaf dan, naar beneden, links in het rek? Yes, in een keer raak, hij ligt er! Ik zet mijn luipaarden sprint in om zo snel mogelijk weer naar incheck balie 30 te geraken. Als we nog voor 13:30 bij de balie zouden zijn mochten we nog door had de medewerker van Emirates gezegd. Het was 13:25 dus 5 minuten sprinten en inchecken. Het is gelukt.
Lekker een weekje weg, op vakantie, weg van de drukte en de stress, nou niet dus….
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :133
Pfff, ik krijg al stress bij het lezen van je toch leuke verslag