GDe tweede dag van onze fietsvakantie gaat van start met een heerlijk ontbijtje in een klein ontbijttestaurant twee straten van ons hotel verwijderd. We gaan van start om wederom na 900 meter onze afslag weer te missen. Ook deze route eindigt met een omleiding maar mijn accu zal het volhouden, alleen een ezel stoot zich tenslotte drie keer aan dezelfde steen, wij niet, Greetje!
Van Utrecht richting Arnhem over de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwe. Langs de perfect aangegeven knooppuntroute over bijzonder mooie fietspaden, want dat heeft Nederland. Wolfsheze, net voor Armhem. Monique heeft het wederom koud tijdens het fietsen. Vier lagen kleding en nog koud….
In Wolfsheze hebben we een Hotel gereserveerd en daar blijkt dat we niet de enige zijn die op fietsvakantie gaan want het Hotel zit vol met lotgenoten. Het vooroordeel dat somiige oudere mensen van die mopperkonten kunnen zijn wordt weer eens voor mijn neus bevestigd. Een stel van ruim boven de 70, staat bij de receptie in te checken. Een aardige receptioniste in opleiding, want een collega staat achter haar te coachen, doet zichtbaar haar best. Snippig bijt de vrouw van het stel van zich af met de aanval :”Nou ik ga eerst de kamer inspecteren of hij goed is, dan kom ik wel terug om te bevestigen!”. Later die avond in het restaurant zitten ze weer samen te zuchten en de ober is nu het slachtoffer waarom het zo lang duurt dat ze bediend worden. Later een heftige discussie waarom een menu 24,95 kost en een los gerecht maar 23,00. De ober blijft rustig en legt uit dat het erg druk is en het inderdaad wat langer duurt. Het prijsverschil ligt in het feit dat bij een los gerecht er apart nog bijgerechten moeten worden bijbesteld en bij een menu niet. Hoofdschuddend neemt de mannelijke helft van dit bejaarde echtpaar de verklaring tot zich en met een werpgebaar gooit de vrouw de menukaart, wat een redelijk boekwerk is, met een bonk op tafel. De rest van de avond praten ze nauwelijks met elkaar terwijl ze onderling op 1,5 meter van elkaar zitten misschien om zich tegen elkaar te beschermen? Ik spreek met Monique af dat als wij over 25 jaar zo zijn, we elkaar gaan eutaniseren.
Ik stel het onderzoek naar de verdacht hogere snelheid van Monique uit tot morgen omdat we de fietsen in de parkeergarage aan de laders hebben kunnen hangen.
De volgende dag slaan we de gordijnen open en kijken naar een strak blauwe lucht en een stralende zon. Monique zal het vandaag niet koud hebben. De terugweg naar huis staat op het programma. Wederom bijna 70 kilometer staat ons te wachten. Een lange rit langs de waal en mooie vergezichten zal ons deel zijn. Toch heeft Monique het koud, minder dan andere dagen maar toch. Rond lunchtijd zoeken we een plek om te plassen en wat te eten. De eerste poging mislukt omdat we niet hadden gereserveerd en het restaurant vol is. De tweede poging, een eethuisje dat een oplaadplaats voor fietsen heeft, vond het nodig wegens Corona de toiletten te sluiten. Dit feit maakt Monique schagereinig die echt heel nodig moet plassen. Een chagereinige Monique is geen leuke Monique kan ik je vertellen. Het duurt dan ook nog 10 kilometer voordat we een restaurant tegenkomen waar Monique haar blaas kan legen. Het chagerein blijft echter nog 5 kilometer naijlen nadat ze Eur. 26,00 moet afrekenen voor een thee, jus en twee broodjes.
In het kader van het onderzoek naar de verdacht hogere accu capaciteit en de hogere snelheid van Monique terwijl we dezelfde fietsen hebben en de mijne zelfs nieuwer is, stel ik voor van fiets te wisselen. Wat er dan gebeurt is bizar. Met minimale inspanning laat ik fluitend Monique ver achter mij. De kracht van haar fiets is indrukwekkend en tegelijkertijd zorgwekkend voor mijn fiets.
We ronden drie heerlijke dagen af waarin we samen ruim 200 kilometer hebben gefietst en komen veilig en met nog wat vermogen in de accu over, thuis.
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :97
