JIk sta op het schoolplein te wachten totdat Kayleigh uit school komt. Samen met enkele tientallen vaders en moeders staan we onze kroost op te wachten. Het is bijna 12 jaar geleden als ik Monique voor het eerst echt leer kennen op het schoolplein. Omdat Kayleigh en Brian op dat moment verkering hebben, nodig ik Monique na school een keer uit voor een kop thee. In dit gesprek merk ik dat ik een bijzondere vrouw tegenover me heb zitten. Een vrouw die een scheiding achter de rug heeft tegenover een man die twee jaar eerder zijn vrouw heeft verloren. Genoeg stof om over te praten bleek.
In de jaren die volgen raken we steeds hechter met elkaar verbonden. De verkering tussen Kayleigh en Brian is inmiddels voorbij en het blijkt dat haar drie kinderen en mijn drie kinderen het heel goed met elkaar kunnen vinden. In de leeftijden tussen de 8 en 19 jaar hebben we wel de hoofdprijs “wie is de grootste puber” te pakken, maar ik moet zeggen dat we met niemand echte problemen hebben gehad. Langzaam aan begint er in die beginjaren dan ook een nieuw gezin te ontstaan. Ik niet de vader van haar kinderen, zij niet de moeder van de mijne. Nee, een gezin waarbij er ruimte is om met je eigen kinderen actief te zijn en tevens de mogelijkheid er is om samen iets op te bouwen. Een gezin van acht bijzondere karakters. Heerlijke vakanties samen, zonder enige vorm van irritatie. Drukte in de dagelijkse hectiek van werk, school en sporten. Veel humor en slappe klets, respect voor iedereen en de ruimte om anders te zijn. Het is ook de enige manier denk ik om een samengesteld gezin succesvol te maken.
Als de jaren verstrijken zijn mijn kinderen inmiddels grotendeels het huis uit en Monique haar kinderen gedeeltelijk bij haar ex. Daardoor hebben Monique en ik steeds meer tijd voor elkaar gekregen en kunnen we vaker leuke dingen doen. We ontdekken de liefde voor theater, muziek en lekker eten. We herontdekken het carnaval en genieten van het leven en van elkaar.
Monique heeft de laatste jaren duidelijke signalen afgegeven dat ze met me zou willen trouwen. Ik daarentegen heb het opnieuw trouwen ver van me geworpen en daar geen twijfel over laten bestaan. Het is een jaar of 6 geleden ook wel eens ter sprake gekomen met mijn kinderen, het idee of ik nog een keer zou gaan trouwen. Daar waren Jeffrey, Kenny en Kayleigh heel duidelijk over: “Nee pap, dat moet je niet doen, dat kun je echt niet maken”.
Als Monique iets in haar hoofd heeft, moet dat er uit en het stopt pas als ze het voor elkaar heeft. Het willen trouwen hoort daar ook bij, maar door mijn stellige weigering had ze de hoop eigenlijk wel opgegeven bleek later.
Eind vorig jaar begint er bij mij iets te veranderen wat dat aan gaat. Monique is inmiddels zo belangrijk voor me geworden dat ik haar niet alleen niet kwijt wil, maar ook wil ik een soort van gebaar maken, een soort bevestiging geven van dit gevoel. Ook zijn we het allebij een beetje beu om elkaar vriend en vriendin te noemen naar de buitenwereld toe, we voelen ons meer dan dat.
Begin dit jaar begin ik dus met de gedachte te spelen haar ten huwelijk te vragen. Omdat Monique dit jaar een zekere leeftijd heeft bereikt die het vieren van een groot feest rechtvaardigen, vind ik het een leuk idee haar op dit feest te vragen. Het feest wordt gepland in mei 2020 maar Corona steekt daar een stokje voor. Het huwelijksaanzoek parkeer ik op een plekje in mijn hoofd en we gaan door met het dagelijkse leven. Toch laat het me niet los. Inmiddels heb ik alle zes de kinderen in het geheim van mijn plannen deelgenoot gemaakt en min of meer toestemming gevraagd. Alle zes waren enorm positief hierover, en super enthousiast. Kenny zei het mooi: “Dit is het juiste moment pap, wij zijn met ons eigen leven bezig en we zien hoe belangrijk Monique voor je is”. De zegen van mijn kinderen heb ik dus.
Monique wist van niets en dat wilde ik ook zo houden. Het aanzoek moet een verassing zijn. Verder wilde ik dat alle kinderen er bij zouden zijn. Kayleigh had een idee om bijvoorbeeld iets met rozenblaadjes te doen om die uit te strooien als Monique van het werk komt. Toen ik dat idee in mezelf ging voorstellen hoe dat zou kunnen gaan, zag ik het al voor me: “Maarten, wie heeft die rotzooi hier op de grond gegooid en niet opgeruimd!” Ze zou de stofzuiger hebben gepakt en mijn goed bedoelde romantiek laten verdwijnen in de gulzige mond van de stofzuiger.
Op 19 oktober is Jeffrey jarig en mijn plan is om op die dag het huwelijksaanzoek te doen. Iedereen is aanwezig, lekker indisch gekookt, en Monique heeft niets in de gaten. Onder het mom van wat mooie foto’s maken van het hele gezin heb ik een fotografe geregeld die op de zuidwal in Den Bosch foto’s gaat maken. Tijdens de fotoshoot zou ik het vragen, zo had ik het met de fotografe besproken. Monique niets in de gaten, de kinderen aanwezig en we hebben van het aanzoek mooie foto’s, dat was het plan. Zo gezegd, zo gedaan. Een prachtig moment met onze prachtige kinderen en een prachtige vrouw die de gevleugelde woorden sprak: “Ja ik wil”….
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :274
