We zijn al een aantal weken bezig met de voorbereidingen van ons huwelijk in juni dit jaar. De locatie is bekend, het progamma, de muziek, de gastenlijst en vandaag was de beurt aan de fotografie. Een kennismakingsgesprek met Inge de fotografe waar we veel goeds over hadden gehoord. We maken kennis en vertellen wat onze ideeen en wensen zijn. In het gesprek gaf ik aan dat we met de fotografie een complete sfeerimpressie van de dag zouden willen hebben. Op een gegeven moment vraagt Monique aan Inge hoeveel tijd ze nodig denkt te hebben: “Anderhalf uur zegt ze”. Ik kijk bedenkelijk omdat de dag heel wat langer duurt dan anderhalf uur. Monique lijkt met het antwoord van Inge genoegen te nemen en gaat door. Even later probeer ik het toch weer even duidelijk te krijgen hoe we die anderhalf gaan inpassen in de dag die toch een uurtje of 10 gaat duren. Ik krijg niet echt het antwoord dat ik zou willen hebben, niet van Monique, nog van Inge. Nee, de dames zitten op een lijn en praten over, de volgens niets aan de verbeelding overlatende vraag, heen. Even later probeer ik het nog een keer: “Maar je kunt in anderhalf uur de dag toch niet samenvatten?”. Ook die vraag wordt niet begrepen waarna ik het opgeef.
Nu is het niet zo dat het leven tussen de dames mij vreemd is. Zeker de laatste weken waarbij Jessie vakantie heeft en in quarantaine zit, Joyce vakantie heeft en Monique weinig hoeft te werken. Vrouwen zijn nu eenmaal raar, ik begrijp ze niet, zij begrijpen mij niet. Onder het eten zijn ze me regelmatig kwijt omdat er zonder inleiding over iets gesproken wordt waar ik als enige niet weet waar het om gaat en zij wel. Ze komen niet voor niets van Venus en wij van Mars, dat zegt al genoeg toch?
Ik besluit het gesprek van de twee dames los te laten en concentreer me op de kosten van de fotografie. Inge geeft aan wat het kost op basis van een minimum van 6 uur aanwezigheid. Als we van het feest ook foto’s willen zal het wat extra uren in beslag nemen. Ik kijk naar Monique omdat mijn kruistocht naar de verklaring van die anderhalf uur toch niet onopgemerkt zou moeten zijn gebleven. Monique kijkt niets vermoedend terug zonder enige steunbetuiging voor mijn betoog.
We keuvelen nog wat door om met de staart tussen mijn benen de woning van Inge te verlaten.
Bij thuiskomst leg ik mijn frustratie in Monique haar schoot en eis een verklaring waar die anderhalf uur nou eigenlijk vandaan komt! “Ja dat is de tijd die ze nodig heeft om foto’s van ons en onze directe naasten te maken”, vertelt ze met een verbazing van “Hoezo dan?”. “Hoezo dan?”, vervolg ik. “Dat hebben jullie toch niet gezegd dat daar die anderhalf uur voor zijn!”. “Ik heb het nog drie keer gevraagd!”. “Ja voor ons was het wel duidelijk.”……
Dames laat ik het nog een keer uitleggen hoe wij mannen functioneren. Als wij iets moeten doen, iets moeten regelen of als er iets van ons verwacht wordt, zeg het dan. Zoiets als dit: “Maarten wil je de kliko aan de straat zetten” in plaats van de kliko voor de deur te zetten en de volgende dag klagen waarom ik de kliko niet aan de straat heb gezet…
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :148
