Mijn Corona

Ik zit in mijn thuiskantoor en kijk uit op een prachtige struik die nu al in bloei aan het gaan is en vol in de zon haar pracht en praal aan ons laat zien. Een koolmees doet zich tegoed aan een zonnebloempit die hij behendig uit het netje met nootjes heeft gepeuterd, die we voor de vogeltjes in de struik hebben gehangen, om hem daarna vakkundig van zijn schil te ontdoen zodat hij de binnenkant op kan peuzelen.

Wat een drama, al een jaar lang gebukt gaan onder Covid-19. Bijna alles wat leuk is wordt verboden of moet onder strikte regels plaatsvinden. Niets is meer wat het was. Het vreemde gedrag van mensen onder elkaar begint al gewoon te worden.

Monique en ik besluiten een paar daagjes naar Limburg te gaan om even in een andere omgeving te zijn. In een opwelling dinsdag een hotel geboekt, de elektrische fietsen mee en genieten van het mooie weer in het heuvelachtige Zuid-Limburg. We vertrekken de volgende dag om 1,5 uur later in een bijna buitenlandse omgeving terecht te komen. Net als in friesland staat onder alle plaatsnaambordjes de Limburgse vertaling geschreven alsof de Limburgers geen Nederlands kunnen lezen, vreemd.

Ik heb al een paar dagen een verstopte neus. Onderweg naar Limburg begint het een lichte snotneus te worden. Ik schenk er weinig aandacht aan want een zakdoek heb ik niet nodig. We genieten die woensdag van het prachtige weer en van elkaar. Een mooie fietstocht door de glooiende heuvels onder een stralende zon. We komen langs het drielandepunt alwaar we van een ijsje genieten, het moet niet gekker worden. 

‘s-Avonds halen we ons eten op en dineren we op onze hotelkamer. Dat is het net niet hoor. Er stond geen fatsoenlijk eettafeltje dus we hebben het uiteindelijk op ons bed genuttigd. Eten prima, de setting was minder.

Ik heb een onrustige nacht achter de rug, veel wakker geweest en raar gedroomd. ‘s-morgens echter weer een goed gevoel dus combineren we vandaag het fietsen met het wandelen. We fietsen naar een iets verderop gelegen bos om daar lekker te wandelen. ‘s-Avonds genieten we van de Passion op TV en eten weer op ons bed.

Vrijdag gaan we terug. Wederom een onrustige nacht en de snotneus begint iets toe te nemen. Na een mooie rondrit, de Mergelroute, met de auto gaan we langzamerhand op huis aan. Ik besluit bij thuiskomst toch maar eens een wattestaaf richting mijn hersenpan te sturen. We hebben een doos met sneltesten staan dus binnen 15 minuten is er zekerheid over wel of niet Corona. Overtuigd van het feit dat de test negatief is, doop ik het in mijn neus verdwenen teststaafje in een buisje met vloeistof om de druppels in een testsetje te druppelen. Als een sprintrace rent de vloeistof naar voren om in notime het eerste streepje te activeren. Daar zou het bij moeten blijven. Nee, mijn vloeistof rent vrolijk door naar het tweede streepje. Op zich geen probleem, alleen moet het tweede streepje niet zichtbaar worden. Wel dus….

Ik ga even zitten in mijn thuiskantoor om het nieuws te verwerken. Ik kijk naar de struik in mijn tuin en zie dat er een roodborstje netjes zit te wachten totdat twee kibbelende koolmeesjes klaar zijn bij het netje en het roodborstje een nootje kan pakken. Voor de vogels in de tuin is er in de laatste drie dagen niets veranderd…..

Daar zit je dan, in de ene hand mijn positieve PCR test, in de andere mijn ziel. Een beetje snotterig meer niet, dus het is meer het idee dat je Corona hebt. Ik zeg het hardop tegen mezelf om te horen hoe het klinkt. Niet goed, het klinkt vreemd, het klinkt als iets van een ander. Ik volg het Corona nieuws al een jaar intensief en altijd ging het om zij die Corona hebben of mogelijk gaan krijgen. Het ging voor mijn gevoel nooit over mij. Ik was een toeschouwer, geen medespeler. Via Monique en haar werk in de zorg wel veel indirect mee te maken gehad, maar nooit deel van uitgemaakt. En nu ben ik direct onderdeel van de discussie, samen met Brian die ook positief is bevonden, een jonge God van 24 die het geheel, ook vanuit waterige oogjes en een loopneus, als een spannend avontuur tegemoet treed.

Gezien mijn relatief goede gezondheid, leeftijd en slanke postuur zou ik dit avontuur met vertrouwen tegemoet moeten treden. Het afgelopen jaar zijn er echter voldoende mensen door het oog van de naald gekropen waarvan ik nooit had gedacht dat ze in de buurt van die naald zouden hoeven te komen. Ik straal dus niet van zelfvertrouwen en stel me bescheiden op.

Ik laat de boel op me afkomen en isoleer mezelf in mijn thuiskantoor en slaapkamer. Brian bivakkeert tussen de speelkamer en zijn slaapkamer. Met een aparte WC zonderen wij ons als paria’s af van de rest van het gezin. Ik vermaak me de komende twee dagen wat met werken en informatie verzamelen. Ik merk dat ik als patient andere informatie zoek dan als geinteresseerde. 

Het snotterige is wat uitgebreid met een kriebelhoest en wat hoofdpijn. Dan komt de fase dat hoofdpijn en koorts de boel gaan overnemen. En dan moet je oppassen wat je lichaam gaat doen. Nu denk ik dat ik de afgelopen 25 jaar misschien drie keer een paar dagen met griep ben thuisgeweest, dus ik wist niet meer zo goed wat ik moest verwachten en mijn lichaam bleek dat ook niet meer zo goed te weten. Mijn immuun systeem heeft alle laadjes open gezet en alles in een keer uit de kast gehaald. Ik stond als een oncontroleerbare breakdancer mijn tanden te poetsen door de koude rillingen, om daarna in bed het zwetend, koud en warm te krijgen op verschillende gedeeltes van mijn lichaam. De koorts is gelukkig nooit heel hoog geweest. Deze drie dagen heb ik doorgemaakt in bed, in nederigheid en ook in angst. Angst voor het onbekende, angst voor dat prachtig mooi gekleurde balletje met zuignappen. Daar denk ik tenminste aan als ik COVID-19 ettertje zie, zo’n zachtplastic bal die vol met zuignappen zit dus als je die gooit blijft het overal op plakken. 

Want het zal mij toch niet gebeuren? Hij zal mij toch niet klein krijgen? Ik denk terug aan het boek The secret wat ik enkele tientallen jaren geleden heb gelezen en waar zeer veel waardevolle lessen in staan die ik onderdeel van mijn leven heb proberen te maken. Een van de grotere lessen is dat mensen die zich in problemen bevinden hier soms moeilijk uit kunnen komen omdat ze in die problemen blijven hangen. Als je in staat bent om voor jezelf echt te zeggen: ”Ik wil het echt anders en dit is wat ik ga doen”. Als je hier echt in geloofd en dit blijft herhalen en nastreven, gaat het gebeuren.

Een van de simpele lessen is als je maar sterk genoeg denkt aan iets wat je heel graag wilt, het ook zal uitkomen. Deze les heb ik toegepast. Ik heb me, tussen de nachtelijke monsters en drammende behoefte iedere ademhaling in een computersysteem te zetten (sorry ik verzin het niet, het komt uit mijn ijlende dromen), beziggehouden met de wil om hier goed doorheen te komen.

De nachten worden rustiger, de dagen overzichtelijker en het lichaam neemt zijn vitale functies weer serieus. De storm is gaan liggen, maar het huis is wel wat beschadigd. 

De bal met zuignapjes doet het niet meer, slechte kwaliteit, zal wel in China gemaakt zijn……..

Aantal keer gelezen :181