GEWOON MAARTEN

Als we op 4 september gaan trouwen, moeten we er natuurlijk goed uit zien. Een mooi pak en klaar. Nee Maarten zo werkt dat niet, zo eenvoudig kom je er niet af.

Monique heeft in de winkel, die het decor is van het TV programma ‘Say yes to the dress’, een trouwjurk uitgekozen. Ik was daar uiteraard niet bij, maar van mij werd ongeveer hetzelfde verwacht. Omdat we onze (schoon)dochters en (schoon)zoons ook in het nieuw willen steken voor de trouwdag, strijken wij met vijf mannen neer in het pittoreske Deurne alwaar een paleis met witmarmeren pilaren zich voor ons ontvouwt. Vijf mannen in een spijkerbroek en shirtje lopen via een marmeren trap een ruimte binnen waar menige royalty zich thuis zou voelen. Bij ons bekruipt een heel ander gevoel. Verbazing over de overmatige kleur roze, de duizenden trouwjurken en de enorme pracht en praal brengen ons van ons stuk. We weten ons moeilijk houding te geven en als we op goudkleurige banken even in de wacht worden gezet, komen we langzaam weer tot leven. Een koets met kristal en lichtjes, kroonluchters van 2 meter en bloemen, veel bloemen leiden onze aandacht af, maar we accepteren het onzekere lot waar we aan overgelaten zijn.

Echt tot rust komen we pas als we door de spontane brabantse verkoopster worden opgehaald om mee te lopen naar de mannen afdeling. Deze reis voert ons eerst langs de duizenden verschillende trouwjurken die voor ons allemaal hetzelfde zijn. We hebben medelijden met Monique hoe ze in deze massale overmacht een keuze heeft kunnen maken. Ik vraag Dori de verkoopster onderweg hoe in hemelsnaam vrouwen hier een keus kunnen maken in deze tsunamie van jurken. “Ohh heel eenvoudig” zegt ze. “Ze lopen langs en zeggen die wel, die niet, die wel”.

Aangekomen op de mannen afdeling gaan we ons wat beter thuisvoelen. Nog wel overdreven versierde banken, maar er hangen tenminste pakken en er staat een rode motor uit de zestiger jaren. We beginnen ons dan ook weer langzaam man te voelen, onze testasteron komt weer op pijl en het zal niet lang meer duren voordat de eerste boer de ruimte zal gaan vullen. Die boer komt niet uit het niets. Vlak nadat we ons kopje koffie hebben genuttigd namelijk, schat de verkoopster ons goed in: “Hebben jullie misschien zin in een biertje?”. Kijk zo maak je vrienden. We hebben in 5 minuten mijn pak gevonden en de keuze van de pakken van de jongens volgt 4 minuten later. Dori, schat onze mannelijke mentaliteit wederom goed in. Allemaal hadden we direct: “Prima toch?” bij de keuze die Dori aan ons voorlegde. Waarom Monique voor haar trouwjurk alleen al een dag nodig heeft gehad, ze enkele weken later nog een dag voor de jurken van de meiden nodig had, vind ik laat ik zeggen bijzonder.

Hoe dan ook, na 9 minuten zijn we klaar. Dat dacht ik tenminste. Het gelijktijdig passen van 5 pakken met blousen, sokken, schoenen, riemen en manchetknopen, blijkt een uurtje of drie in beslag te nemen.

Niet in de laatste plaats omdat we zelf gingen nadenken. Het jasje van Brian lijkt opeens niet de passen, de blouse van Nino is veel te groot en Kenny zijn broek zit niet goed. Op dat moment gingen de vier mannen onderling hun kleding uitwisselen in de hoop dat het dan goed zal komen. Deze overschatting van ons modegoevoel komt ons duur te staan. Alles ligt nu door elkaar en niets past meer. Dori begint zelfs zenuwachtig te worden, zeker omdat hier bovenop nog blijkt dat de maatkaartjes niet kloppen met de daadwerkelijke maat van de kleding. Dori geeft ons nog een biertje en stuurt ons terug naar de bank. Ze gaat het allemaal weer uitzoeken, het komt goed zegt ze, met bibberende stem.

Daarna wordt alles nog pasgemaakt, afgespeld en voorbereid voor het atelier om pas te maken. We laten het allemaal gelaten op ons afkomen onder het genot van nog een biertje.

Achteraf gezien was het de meest relaxe manier van shoppen die we ooit hebben meegemaakt. Dus iedereen die een man gewillig en op z’n gemak wil hebben in een kledingzaak, biedt hem een pilsje aan en ontlast hem van het maken van keuzes, dan komt het goed.

Aantal keer gelezen :319

Na twee jaar mochten we weer. Twee jaar wachten op het hoogtepunt van het jaar. Wel twee jaar voorpret gehad om nu eindelijk de Oostenrijkse grens weer over te kunnen steken om na 200 kilometer in het prachtige Spielberg bei Kniitenfeld aan te komen. In het Bumeltal ligt het 4,2 kilometer lange Formule 1 circuit, de Red Bull Ring, van Oostenrijk op ons te wachten.

Met z’n zevenen zijn we met twee auto’s aangekomen in het Ferienpark in Murau. Zeven race fanaten bepakt met wat schone onderbroeken, whiskey en sigaren. Meer hebben we niet nodig op zo’n weekend. We hadden gepland om woensdagnacht om 1:00 te vertrekken zodat we donderdag op tijd zijn voor de pitlane walk, een wandeling door de pitstraat. 

We zaten echter rond 22:30 te wachten totdat het 1:00 zou worden. Deze zinloze bezigheid hebben we afgebroken en onze spullen gepakt en we zijn gaan rijden om 23:00 uur.

Omdat we met de tesla gaan, moet je op een afstand van 1100 kilometer wel een uurtje of drie extra tellen voor het laden. De totale reis heeft dan ook 15 uur in beslag genomen. Op het circuit aangekomen beginnen we natuurlijk met een lekkere koude halve liter, de eerste van velen die zullen volgen. Ivm corona wordt het geen pitlane walk, maar een pitlane treintje. Als echte toeristen zitten we in een boemeltreintje de machtige machines te bewonderen, de uitlaatgassen van warmdraaiende motoren op te snuiven en de trainende monteurs op bandenwissels te bekijken. We zien Lance Strol en Vettel in het wild lopen en zwaaien naar onze helden.

Ik kon me die donderdag toch wel herinneren dat er een pandemie heerst. Die lijkt er hier op het circuit niet te zijn. Zeker, iedereen die hier loopt is negatief getest of gevaccineerd. Het gevoel zegt echter, anderhalve meter jongens, ga uit mijn corona-zone! Dit duurt ongeveer een half uur en daarna voelt het als vanouds om weer lekker schouder aan schouder op de tribune te zitten en de volgende dagen voor het podium in de Fanzone op de muziek van de Snollebollekes van links naar rechts te springen, heerlijk!

De vrijdag is de dag van de eerste en tweede vrije trainingen, maar wij kijken alles wat vier wielen heeft en zich met behulp van een motor voortbeweegt. Ons huisje is ongeveer 60 km van het circuit dus het is iedere dag een eindje rijden. Onderweg kopen we broodjes en  beleg om rond een uurtje of 9:00 op de tribune ons ontbijtje te nuttigen onder het genot van ronkende motoren, voorbijschietende auto’s, brandstoflucht en uitlaatgassen, mooier gaat het niet worden!

Of toch wel? Als Max op zaterdag pole position pakt en op zondag de overwinning op een majestieuze manier binnen harkt, blijkt het toch mooier te kunnen. Hoe mooi het ook is om er live bij te zijn, je mist altijd een aantal details van de race. ‘s-Avonds kijken we dan ook altijd de trainingen, kwalificatie en wedstrijd terug onder het genot van een whiskey of rum met een sigaar.

Het dorp Murau waar we iedere avond hebben gegeten, en alle andere dorpen, hebben een economische impuls gekregen door de naar schatting 30.000 Nederlanders die in de omgeving van het circuit zijn neergestreken. Verder dan schnitzels en pizza’s zijn we niet gekomen, maar de wiener schnitzels zijn hier wel erg lekker. Een sfeer die de Oostenrijkers overigens enorm waarderen en die je als Nederlander een trots gevoel geeft.  De manier waarop iedereen met elkaar omgaat, respect heeft voor de tegenstanders en de liefde voor de motorsport (en Max) deelt is hartverwarmend.

Een bijzondere groep waar we mee op stap zijn:

Wil, de vader van de groep die de tickets en het huisje heeft geregeld, houdt ons allemaal een beetje in het gareel. 

Rens is de echte racekenner die zelf vroeger en nu nog steeds op hoog niveau Kart. Rens heeft zoveel energie dat hij er zelf soms moe van wordt.

Simon geeft het tempo aan van de halve liters. Simon kan niet chagerijnig worden, hij is altijd blij.

Jeffrey houdt met zijn humor de sfeer in de groep. Hij geniet van ieder moment en straalt dat naar iedereen uit.

Kenny is altijd op zoek naar een feestje. Zowel binnen als buiten de groep pakt hij iedere kans om mensen ergens in mee te krijgen.

Pim, ja wat zal ik zeggen. Nou Pim zijn vrouwelijke kant is sterk ontwikkeld laten we zeggen. Als Pim een keer naar de wc is geweest, gaat hij ieder half uur. Daarnaast is Pim onze knuffelbeer en allermans vriend.

Wil, Rens, Simon, Jeffrey, Kenny en Pim, super bedankt voor het heerlijke weekend!

Aantal keer gelezen :84

Ik heb lang gewacht maar ik wordt zo moe van al die mensen die alles beter weten dan de hele medische, wetenschappelijke, maatschappelijke en overheidsinstanties bij elkaar. Ik mis de nuance in de Corona discussie, ik mis het positieve woord over de aanpak van de pandemie.
En omdat ik op dit moment thuis zit met Corona, heb ik extra recht van spreken vind ik. Ik geef mezelf hiervan de schuld, niet de overheid, niet het beleid. Blijkbaar heb ik ergens de 1,5 meter niet gerespecteerd bij iemand die positief was. Ik ben dus niets beter dan een ander, niet heiliger dan de paus en slachtoffer van eigen falen.

Veel mensen weten blijkbaar dat je miljoenen vaccinaties meer had kunnen geven terwijl ze er niet zijn, ik zou ze willen adviseren hier snel patent op aan te vragen. Diezelfde mensen noemen het overheidsbeleid een zwabberbeleid terwijl het openheid van zaken is.
Je moet namelijk weten dat iedere keer als iets veranderd in de situatie je daar het beleid op moet aanpassen, dat is je beleid continue actualiseren. De overheid kan namelijk nog zo veel maatregelen nemen maar als wij ze niet opvolgen werkt het beleid niet. En natuurlijk kun je daar de overheid daar de schuld van geven, maar beter zou het zijn onszelf aan te kijken want wij voeren het beleid uit. De overheid had het zich makkelijk kunnen maken: gooi de maatschappij op slot, het leger straat op om te handhaven en niemand de deur uit. Drie weken lang. Probleem opgelost, kijk maar naar China.
Dit hadden we nooit door het parlement gekregen, we zijn tenslotte, gelukkig geen politiestaat. Dus ga je maatregelen nemen die het maximale effect sorteren met minimale maatschappelijke en economische schade. Die maatregelen zijn voor het grootste gedeelte dwingend geadviseerd dus kunnen gemakkelijk in de wind worden geslagen. En dat is simpelweg de kruks. In het begin was iedereen in schok en konden we niet anders dan thuisblijven, handen wassen en afstand houden. Dat werd later minder en minder, zodat de maatregelen zwaarder en zwaarder werden. Zwabberbeleid? Nee, het beleid werd aangepast op ons falende gedrag.

“Maar we willen perspectief”, hoor ik al een jaar lang mensen roepen. “Ze geven ons geen perspectief, dat hebben we nodig”. Zelfs door enkele, ik mag toch aannemen, intelligent gedachte journalisten wordt die vraag maar herhaald. Zelfs op de persconferenties van Rutte en De Jonge, tot mijn irritatie aan toe blijven ze niet alleen vragen stellen die zojuist zijn besproken, maar blijven ze ook hameren op dat perspectief. Alsof de pandemie een financieel beleid is met een doelstelling om over twee jaar een x-percentage verbetering op iets te realiseren. Maar dat is het niet, een pandemie wordt 80% bepaald door ons gedrag en perspectief geven over een jaar wat wij met ons gedrag gaan doen is onmogelijk. En daarom kunnen ze geen perspectief geven. Om maar te zwijgen over mogelijk nog onbekende nieuwe varianten.

Ik geef toe dat ik verslaafd ben geworden aan het coronadashboard van de rijksoverheid. Het dagelijkse digitale overzicht dat iedere dag rond een uur of vier ‘s-middags beschikbaar komt. Een, toen het er nog niet was, weggehoond idee dat veel te lang duurde, tot een doodse stilte toen het er was. Is het dan echt zo dat we met z’n allen dan echt alleen maar geïnteresseerd zijn in datgene wat er niet goed is en positief nieuws gewoon niet willen horen? Niemand heb ik een positief ding horen zeggen over dit dashboard, niemand. Laat ik de eerste dan maar zijn, toppie!
Op dit coronadashboard staan de dagelijkse positieve testen, ziekenhuis opnames en het aantal gezette prikken. Wat er ook iedere dag staat is de voorraad aan vaccins. Niet het absolute aantal, maar hoe het voorraad wordt beheerd. Daar staat haarfijn en duidelijk uitgelegd hoe de voorraad wordt weggeprikt. Allereerst is er de Vaccins in controle voorraad, dit is de voorraad die binnen is maar nog niet is gecontroleerd en voorbereid voor distributie. Dan is er voor Pfizer 3 dagen veilgheidsvoorraad, Moderna minder dan 2 dagen en AstraZenica 5 dagen
veilgheidsvoorraad doordat ze onbetrouwbaar leveren. De rest wordt opgeprikt.

Eind maart waren er 298.000 AstraZenica vaccins op voorraad toen er op de pauze knop geduwd werd om tijdelijk te stoppen met dit vaccin. In diezelfde week werden er net 498.000 nieuwe AstraZenica vaccins geleverd waardoor de voorraad in een keer op liep naar ruim 700.000. Juist in die periode komt een van onze Nationale helden Ernst Kuipers bij Jinek op TV. Een prima vent volgens mij die ik enorm respecteer. Het is duidelijk, Ernst is op een missie. Ernst wil een andere vaccinatie strategie. Hij zit echter niet in de directe advies cirkel van de overheid en dat vindt hij niet leuk, dus zoekt hij andere wegen. Iedereen een eerste prik en die tweede prik veel later, dat is zijn visie. 100.000 mensen een eerste prik levert zijn ziekenhuizen meer voordeel op dan 50.000 mensen met twee prikken. Prima, misschien een goed idee, misschien ook niet. Hij gaat daar niet over want hij zit niet in die besluitmode. Goed dat hij dit kenbaar maakt in een populair praatprogramma, dat helpt zeker zijn punt op de radar te krijgen. Wat ik hem echter zeer kwalijk neem en past in het beeld dat ik in dit opiniestuk probeer over te brengen, is dat hij de tijdelijke AstraZenica voorraad misbruikt om zijn punt te maken. Jinek vraagt hem: “Ernst, snap jij waarom er zoveel voorraad is?”. Zonder te knipperen met zijn ogen zegt hij: “Nee dat weet ik ook niet, je kunt die voorraad beter gebruiken om meer mensen een eerste prik te geven”. Van iemand van zijn statuur had ik meer verwacht. Zowel Jinek als Ernst kennen het coronadashboard blijkbaar niet anders had zij de vraag niet hoeven stellen en Ernst het antwoord wel geweten. Hij heeft met die ene opmerking niet alleen het vertrouwen in de aanpak in gevaar gebracht. hij houdt de fabel in stand dat de voorraad te hoog was. Dat heeft weken geduurd die discussie.

Gisteren ben ik voor het eerst boos geworden op een TV programma, nou ja als je voetbal niet meerekent. Beau had Hugo De Jonge op bezoek. Als je Beau een beetje volgt op TV denk hij altijd uit naam van het volk te moeten spreken. Hoe hij aan de mening van het volk komt weet ik niet, misschien moet ook hij daar maar eens patent op aanvragen. Beau is op oorlogspad, al weken irriteert hij zich aan de hoge voorraad vaccins en het lage tempo. En hij zegt dat wij geïrriteerd zijn: “Nee, Beau dat wij we niet allemaal, we zouden allemaal wel heel graag willen dat sneller zou gaan, maar dat ligt aan de leveringen niet aan het tempo”.
Gisteren ging het echter met name over het besluit te stoppen met vaccinatie met AstraZenica voor 60-minners. Hij had een filmpje klaar staan van een jonge moeder met Diabetes type1 die een dochtertje heeft wat niet naar school kan uit angst dat zij haar moeder zou besmetten. Dit filmpje gaf het emotionele relaas dat haar geplande AstraZenica vaccinatie is geannuleerd en ze daar zo verdrietig over was, terecht natuurlijk. Beau is hoogst ontdaan wat Hugo haar heeft aangedaan. Buiten het feit dat deze moeder in de hoogste risicogroep zit over de laatste bijwerking van bloedstollingen, en ze dus blij moet zijn met de zorgvuldigheid die wordt getoond, geeft de Jonge duidelijk aan dat deze beslissing niet betekent dat de vaccinaties vertragingen oplopen. Dat er alleen voor de 60-minners en dus ook voor deze moeder, een alternatief vaccin wordt gekozen door de gezondheidsraad en dat zal binnen een paar dagen gebeuren, dus dan krijgt ze haar prik wel iets later ja. Tot zo ver snap ik het gesprek en lijkt het me duidelijk. Beau kijkt echter nog op zijn papiertje en lijkt wat te bedenken, want hij komt terug met iets zoals: “Dit is toch niet meer uit te leggen aan de mensen?”. Dat was het moment dat ik kwaad werd. Nog tot drie keer toe heeft De Jonge hetzelfde moeten zeggen op dezelfde vraag en Beau zijn conclusie: “Nou, ik heb er allemaal geen goed gevoel over”.

Lieve mensen, ik heb al vaker en pleidooi gehouden dat we ons ook moeten concentreren op positief nieuws. Positief nieuws helpt ons allen verder. De hier beschreven items lijken als doel te hebben gehad  om negatief nieuws in stand te houden of eigen belang bij te zetten. Misschien zijn we vergeten om te luisteren naar elkaar omdat we zo graag praten, is dat het misschien? Misschien zijn journalisten zo gedrild dat alles wat een politicus zegt niet waar is. Ook al klinkt het antwoord plausibel, het is niet waar want hij zegt het? Maar wat zou het belang van Hugo de Jonge zijn om informatie achter te houden en de situatie beter of slechter voor te doen? Waarom zou hij een slechte vaccinatie strategie kiezen, om ons te pesten? Met het Nederlands elftal hebben we ook 11 miljoen bondscouches op de bank thuis zitten, dus het fenomeen in niet nieuw.

Hugo De Jonge verdiend en krijgt hierbij mijn respect. Natuurlijk heeft hij fouten in de marge gemaakt, natuurlijk hadden er zaken beter gekund. Waar wordt gewerkt worden fouten gemaakt, simpel. Hugo keepupthegoodwork !

Misschien krijg ik met deze poging wel alle Wappies en doemdenkers over me heen, het zij zo. Ik ga nu lekker slapen om mijn eigen Corona gevecht te winnen.

P.S. Het is niet zo maar een griepje, geloof me.

Aantal keer gelezen :394

JIk sta op het schoolplein te wachten totdat Kayleigh uit school komt. Samen met enkele tientallen vaders en moeders staan we onze kroost op te wachten. Het is bijna 12 jaar geleden als ik Monique voor het eerst echt leer kennen op het schoolplein. Omdat Kayleigh en Brian op dat moment verkering hebben, nodig ik Monique na school een keer uit voor een kop thee. In dit gesprek merk ik dat ik een bijzondere vrouw tegenover me heb zitten. Een vrouw die een scheiding achter de rug heeft tegenover een man die twee jaar eerder zijn vrouw heeft verloren. Genoeg stof om over te praten bleek.

In de jaren die volgen raken we steeds hechter met elkaar verbonden. De verkering tussen Kayleigh en Brian is inmiddels voorbij en het blijkt dat haar drie kinderen en mijn drie kinderen het heel goed met elkaar kunnen vinden. In de leeftijden tussen de 8 en 19 jaar hebben we wel de hoofdprijs “wie is de grootste puber” te pakken, maar ik moet zeggen dat we met niemand echte problemen hebben gehad. Langzaam aan begint er in die beginjaren dan ook een nieuw gezin te ontstaan. Ik niet de vader van haar kinderen, zij niet de moeder van de mijne. Nee, een gezin waarbij er ruimte is om met je eigen kinderen actief te zijn en tevens de mogelijkheid er is om samen iets op te bouwen. Een gezin van acht bijzondere karakters. Heerlijke vakanties samen, zonder enige vorm van irritatie. Drukte in de dagelijkse hectiek van werk, school en sporten. Veel humor en slappe klets, respect voor iedereen en de ruimte om anders te zijn. Het is ook de enige manier denk ik om een samengesteld gezin succesvol te maken. 

Als de jaren verstrijken zijn mijn kinderen inmiddels grotendeels het huis uit en Monique haar kinderen gedeeltelijk bij haar ex. Daardoor hebben Monique en ik steeds meer tijd voor elkaar gekregen en kunnen we vaker leuke dingen doen. We ontdekken de liefde voor theater, muziek en lekker eten. We herontdekken het carnaval en genieten van het leven en van elkaar. 

Monique heeft de laatste jaren duidelijke signalen afgegeven dat ze met me zou willen trouwen. Ik daarentegen heb het opnieuw trouwen ver van me geworpen en daar geen twijfel over laten bestaan. Het is een jaar of 6 geleden ook wel eens ter sprake gekomen met mijn kinderen, het idee of ik nog een keer zou gaan trouwen. Daar waren Jeffrey, Kenny en Kayleigh heel duidelijk over: “Nee pap, dat moet je niet doen, dat kun je echt niet maken”. 

Als Monique iets in haar hoofd heeft, moet dat er uit en het stopt pas als ze het voor elkaar heeft. Het willen trouwen hoort daar ook bij, maar door mijn stellige weigering had ze de hoop eigenlijk wel opgegeven bleek later. 

Eind vorig jaar begint er bij mij iets te veranderen wat dat aan gaat. Monique is inmiddels zo belangrijk voor me geworden dat ik haar niet alleen niet kwijt wil, maar ook wil ik een soort van gebaar maken, een soort bevestiging geven van dit gevoel. Ook zijn we het allebij een beetje beu om elkaar vriend en vriendin te noemen naar de buitenwereld toe, we voelen ons meer dan dat.

Begin dit jaar begin ik dus met de gedachte te spelen haar ten huwelijk te vragen. Omdat Monique dit jaar een zekere leeftijd heeft bereikt die het vieren van een groot feest rechtvaardigen, vind ik het een leuk idee haar op dit feest te vragen. Het feest wordt gepland in mei 2020 maar Corona steekt daar een stokje voor. Het huwelijksaanzoek parkeer ik op een plekje in mijn hoofd en we gaan door met het dagelijkse leven. Toch laat het me niet los. Inmiddels heb ik alle zes de kinderen in het geheim van mijn plannen deelgenoot gemaakt en min of meer toestemming gevraagd. Alle zes waren enorm positief hierover, en super enthousiast. Kenny zei het mooi: “Dit is het juiste moment pap, wij zijn met ons eigen leven bezig en we zien hoe belangrijk Monique voor je is”. De zegen van mijn kinderen heb ik dus.

Monique wist van niets en dat wilde ik ook zo houden. Het aanzoek moet een verassing zijn. Verder wilde ik dat alle kinderen er bij zouden zijn. Kayleigh had een idee om bijvoorbeeld iets met rozenblaadjes te doen om die uit te strooien als Monique van het werk komt. Toen ik dat idee in mezelf ging voorstellen hoe dat zou kunnen gaan, zag ik het al voor me: “Maarten, wie heeft die rotzooi hier op de grond gegooid en niet opgeruimd!” Ze zou de stofzuiger hebben gepakt en mijn goed bedoelde romantiek laten verdwijnen in de gulzige mond van de stofzuiger. 

Op 19 oktober is Jeffrey jarig en mijn plan is om op die dag het huwelijksaanzoek te doen. Iedereen is aanwezig, lekker indisch gekookt,  en Monique heeft niets in de gaten. Onder het mom van wat mooie foto’s maken van het hele gezin heb ik een fotografe geregeld die op de zuidwal in Den Bosch foto’s gaat maken. Tijdens de fotoshoot zou ik het vragen, zo had ik het met de fotografe besproken. Monique niets in de gaten, de kinderen aanwezig en we hebben van het aanzoek mooie foto’s, dat was het plan. Zo gezegd, zo gedaan. Een prachtig moment met onze prachtige kinderen en een prachtige vrouw die de gevleugelde woorden sprak: “Ja ik wil”…. 

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :280

GDe tweede dag van onze fietsvakantie gaat van start met een heerlijk ontbijtje in een klein ontbijttestaurant twee straten van ons hotel verwijderd. We gaan van start om wederom na 900 meter onze afslag weer te missen. Ook deze route eindigt met een omleiding maar mijn accu zal het volhouden, alleen een ezel stoot zich tenslotte drie keer aan dezelfde steen, wij niet, Greetje!

Van Utrecht richting Arnhem over de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwe. Langs de perfect aangegeven knooppuntroute over bijzonder mooie fietspaden, want dat heeft Nederland. Wolfsheze, net voor Armhem. Monique heeft het wederom koud tijdens het fietsen. Vier lagen kleding en nog koud….

In Wolfsheze hebben we een Hotel gereserveerd en daar blijkt dat we niet de enige zijn die op fietsvakantie gaan want het Hotel zit vol met lotgenoten. Het vooroordeel dat somiige oudere mensen van die mopperkonten kunnen zijn wordt weer eens voor mijn neus bevestigd. Een stel van ruim boven de 70, staat bij de receptie in te checken. Een aardige receptioniste in opleiding, want een collega staat achter haar te coachen, doet zichtbaar haar best. Snippig bijt de vrouw van het stel van zich af met de aanval :”Nou ik ga eerst de kamer inspecteren of hij goed is, dan kom ik wel terug om te bevestigen!”. Later die avond in het restaurant zitten ze weer samen te zuchten en de ober is nu het slachtoffer waarom het zo lang duurt dat ze bediend worden. Later een heftige discussie waarom een menu 24,95 kost en een los gerecht maar 23,00. De ober blijft rustig en legt uit dat het erg druk is en het inderdaad wat langer duurt. Het prijsverschil ligt in het feit dat bij een los gerecht er apart nog bijgerechten moeten worden bijbesteld en bij een menu niet. Hoofdschuddend neemt de mannelijke helft van dit bejaarde echtpaar de verklaring tot zich en met een werpgebaar gooit de vrouw de menukaart, wat een redelijk boekwerk is, met een bonk op tafel. De rest van de avond praten ze nauwelijks met elkaar terwijl ze onderling op 1,5 meter van elkaar zitten misschien om zich tegen elkaar te beschermen? Ik spreek met Monique af dat als wij over 25 jaar zo zijn, we elkaar gaan eutaniseren.

Ik stel het onderzoek naar de verdacht hogere snelheid van Monique uit tot morgen omdat we de fietsen in de parkeergarage aan de laders hebben kunnen hangen.

De volgende dag slaan we de gordijnen open en kijken naar een strak blauwe lucht en een stralende zon. Monique zal het vandaag niet koud hebben. De terugweg naar huis staat op het programma. Wederom bijna 70 kilometer staat ons te wachten. Een lange rit langs de waal en mooie vergezichten zal ons deel zijn. Toch heeft Monique het koud, minder dan andere dagen maar toch. Rond lunchtijd zoeken we een plek om te plassen en wat te eten. De eerste poging mislukt omdat we niet hadden gereserveerd en het restaurant vol is. De tweede poging, een eethuisje dat een oplaadplaats voor fietsen heeft, vond het nodig wegens Corona de toiletten te sluiten. Dit feit maakt Monique schagereinig die echt heel nodig moet plassen. Een chagereinige Monique is geen leuke Monique kan ik je vertellen. Het duurt dan ook nog 10 kilometer voordat we een restaurant tegenkomen waar Monique haar blaas kan legen. Het chagerein blijft echter nog 5 kilometer naijlen nadat ze Eur. 26,00 moet afrekenen voor een thee, jus en twee broodjes.

In het kader van het onderzoek naar de verdacht hogere accu capaciteit en de hogere snelheid van Monique terwijl we dezelfde fietsen hebben en de mijne zelfs nieuwer is, stel ik voor van fiets te wisselen. Wat er dan gebeurt is bizar. Met minimale inspanning laat ik fluitend Monique ver achter mij. De kracht van haar fiets is indrukwekkend en tegelijkertijd zorgwekkend voor mijn fiets.

We ronden drie heerlijke dagen af waarin we samen ruim 200 kilometer hebben gefietst en komen veilig en met nog wat vermogen in de accu over, thuis.

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :100