populaire blogs:

  • Waar is het misgegaan?

    Het is 5 oktober en halverwege de middag als ik in de warme nazomerzon door het Belgische achterland rijd. De laagstaande zon prikt gemeen onder de zonneklep in ... [ Read More ]

    Waar is het misgegaan?

  • Kayleigh

    Vandaag ben je jarig. Hoe is het mogelijk dat je zo'n grote meid bent geworden in zo'n korte tijd. Ik weet het nog goed hoe mooi je was toen je werd geboren. ... [ Read More ]

    Kayleigh

  • Bedankt

    Iedere ochtend staan we samen op. Iedere ochtend gaan we samen onder de douche en bereiden we ons voor op een dag die komen gaat. We ontbijten samen en lezen de ... [ Read More ]

    Bedankt

  • Jeffrey

    Wat een wonder als je je eerste kind verwelkomt in de grote boze wereld. Jeffrey was de reden dat we trouwden, hij was de belichaming van de vurige kinderwens ... [ Read More ]

    Jeffrey

  • Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 1

    Dit is het verhaal van Lizzy. Dit is het verhaal wat ik al enige tijd geleden heb geschreven en in de loop der tijd is uitgegroeid, het is het verhaal dat nu ... [ Read More ]

    Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 1

De overgang

By:

Hoe lang hou je dit vol? Hoe veel kun je hebben als mens zijnde, hoe kunnen wij mannen dit nog volhouden? Vragen waarmee ik al weken rondloop zonder het antwoord te vinden.
Toen ik vijftig werd, heb ik dat feit gedragen als een man zoals mannen dat doen. Het feit accepteren en doorgaan. Niet te lang bij stilstaan en niet terugkijken want dat heeft toch geen enkele zin. Nu Monique bijna vijftig wordt, ben ik het slachtoffer van haar fase in dit leven. Zeker, een relatie is geven en nemen, er voor elkaar zijn en nog meer van dat soort goedbedoelde onhandigheden. Maar dat overgang gedoe, daar hoef ik toch geen last van te hebben? Of ik het met haar twee dochters al niet zwaar genoeg heb.

De balans in ons huis is compleet verstoord nu mijn twee zoons en dochter op zichzelf wonen en Brian bijna bij zijn vriendin woont. Een gezin balans van drie vrouwen en een man is niet gezond, dat snapt iedereen. Gespreksonderwerpen waar je niets mee kunt, TV programma’s die totaal niet matchen en een ontoegankelijk badkamer als gevolg van overtollig maandverband, smeerseltjes en shampoos.

Gewelddadigheden ook. Toen ik laatst Jessie een opvoedkundige correctie moest geven. Ik geef haar een soort van kieteldood als even daarna Joyce zich met haar volle gewicht op mij stort om vervolgens haar ivoren wachters in mijn vlees te plaatsen. Als je dan denkt dat Monique mij te hulp komt, kom je bedrogen uit. Monique heeft het te druk met de overgang en is met haar zoveelste opvlieger bezig. Het zweet breekt haar aan alle kanten uit als ze zich van overtollige kleding ontdoet.

Dan moet ik het maar van mijn nachtrust hebben, het enige waar niemand iets tegen kan doen. Totdat ik vannacht in een keer wakker schiet van een valwind die zich in onze slaapkamer aan het ontwikkelen is. Ik kijk verschrikt rond of er een raam open staat en een winterstorm zich een weg naar binnen baant. Nee, het raam is dicht, maar Monique heeft met een plotselinge actie de dekens van zich afgegooid om zich met een handwaaier koelte toe te waaien om haar zoveelste opvlieger de baas te worden. Als dit tafereeltje zich nog twee keer die nacht voltrekt, snak ik naar haar volgende overgang, die komt toch wel he?

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :101

Een heerlijk feestje

By:

Carnaval, het blijft een bijzonder feestje. Een feestje dat veel mensen niet begrijpen en tegelijkertijd enorm veel mensen vele dagen plezier geeft. Een feestje wat met weinig ingrediënten makkelijk zes dagen is vol te houden. Je hebt muziek nodig, een leuke groep mensen en een plek waar je een drankje kunt drinken, meer is het niet. Verder gewoon lekker, lekker lopen van cafeetje naar cafe.

Bijzondere contacten tijdens carnaval waar iedereen geïnteresseerd is in elkaar en je heel makkelijk contact maakt. Je spreekt mensen die je alleen met carnaval ziet, je ontmoet ouders waar onze kinderen vroeger veel met hun kinderen hebben gespeeld, zonder dat wij ouders elkaar toen hebben gesproken. Bijzondere mensen die openhartig spreken en zich kwetsbaar durven op te stellen, heerlijk. 

Ondanks het smerige weer is het toch enorm druk in ons Oeteldonk.  Veel mensen die het weer trotseren en zich niet laten weerhouden. Ik had het maandag wel een beetje gehad. Ik  had besloten dat ik dinsdag, de laatste dag van het carnaval, thuis zou blijven. Rond 16:00 uur was iedereen de deur uit en ik had zo’n zin in boerenkool met worst, dat ik die in de supermarkt ben gaan halen. Lekker in m’n eentje met beide voeten op de bank. Een vette Netflix film op en verder niks. Monique was wel in de stad, die is niet te stoppen. De kinderen in de stad of werken, ik lekker niks.

Dan komt de kracht van Whats App en Carnaval. De ene groeps app komt tot leven als er wordt afgesproken wie, hoe laat en waar ze afspreken, ik hou me afzijdig, ik ga niet. De familie app laat weten dat ze willen meeten later die avond, ik blijf stil. Een vriendin laat van zich horen en vraagt waar ik blijf….. Monique roert zich ook in het digitale geweld en voor ik het weet sta ik in vol ornaat in de bushalte aan mijn beugelflesje Schrobbelaer te nippen als ik in de wind en regen sta te wachten op de bus…..

Ik sta later die avond met mijn zoons en hun vrienden in de kroeg en beleef het zoveelste prachtige carnavals moment, wat een heerlijk feestje.

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :98

Op weg naar mars

By:

Het percentage vrouwen is in ons gezin tot recordhoogte gestegen. Jeffrey en Kenny wonen al jaren op zichzelf en sinds Brian verkering heeft, beperken de contactmomenten zich tot het droppen van de vuile was, om na een korte begroeting zijn mannelijkheid achterna te lopen en weer terug te keren naar zijn vriendin. Kayleigh heeft al jaren haar heil gevonden in Amsterdam, waardoor ons gezinnetje zich heeft getransformeerd tot drie vrouwen en ik. De mannen hebben me verlaten.

De overmaat aan vrouwelijk schoon heeft ook haar voordelen, zeker. Monique die haar moederlijk instinct niet kan onderdrukken en ons veel te veel verwend. Joyce die hetzelfde instinct projecteert op de hond Skye (ook een vrouw), en Jessie die hetzelfde doet op die andere haarbal Coco (mannelijk hond met sterk ontwikkelde vrouwelijke kant).

Echter in de strijd van drie tegen een, zie je het huis langzaam vervormen van natuurlijke kleuren tot een roze gloed van hondenjurkjes, maandverband en dekentjes waaronder de dames zich schuilhouden alsof de hongerwinter zich in onze woonkamer heeft genesteld.

Nu ben ik met drie zussen vroeger wel gewend aan dit overtal, maar hoe kun je als man jezelf ontwikkelen in deze tsunamie van oestrogeen? Hoe kan ik mijn douche schuim nog een plek in de badkamer geven als die moet concurreren met 6 douche gels, 9 haarshampo’s, 4 verschillende conditioners, curly shizzel en ik weet niet wat nog meer flesjes die op de rand van de douchebak staan? Hoe kan ik scherp blijven en mijn taak als man uitvoeren als onderwerpen als voetbal, formule 1, oorlogfilms en Netflix series niet gedeeld kunnen worden?

Monique en ik zitten wat televisie kijken betreft niet op een lijn. Buiten Expeditie Robinson, Wie is de mol en de Voice, is er niets wat wij samen delen op TV. Gisteren zag ik tijdens het zappen een man vertellen dat hij zo eenzaam was omdat hij altijd alleen op de bank TV moest kijken. Als Monique ‘s-avonds moet werken, kan ik een klein vreugdesprongetje niet onderdrukken omdat ik de bank dan voor me alleen heb. Controle over de afstandsbediening, Maarten taking back control. Heerlijk een sience fiction film kijken over een missie naar Mars, hoe mooi moet het daar zijn…..

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :102

Hulde aan de NS

By:

Hulde aan de helden van de wereld, hulde aan de mensen die naast hun normale werk iets bijzonders voor elkaar krijgen. Te weinig hoor of lees ik de overwinningen, de successen en de positieve ontwikkelingen in de maatschappij. Ik volg de actualiteiten en werd de afgelopen weken weer een paar keer onaangenaam verrast door de nieuwsverslagen. Frans Timmermans bijvoorbeeld die vanuit Europa eindelijk tot een Green Deal plan is gekomen wat met zijn kenmerkende enthousiasme wordt gedeeld aan ons Europeanen. Zonder de inhoud echt te kennen springt de pers er op om de beren op de weg te gaan zoeken: “Willen de burgers wel meebetalen? “Oost Europese landen willen niet meedoen.” “Is het wel genoeg?” Beren op de weg en geen enkel positief geluid over een ambitieus plan om gezamenlijk onze planeet proberen te redden. Ik zeg: Hulde aan Frans Timmermans!

Onderzoekers hebben de tramaanslag van Utrecht in maart van dit jaar, onderzocht en zijn tot de conclusie gekomen dat het hele proces vrij goed is gegaan. Burgemeester en hulpdiensten hebben kordaat opgetreden en buiten een paar verbeterpunten in de communicatie naar de burgers toe, is alles goed gegegaan. Denk je dat er iets positiefs wordt gemeld? Nee, er wordt doorgezaagd op de verbeterpunten en waarom dit niet goed was. Ik zeg: Hulde aan de burgemeester van Utrecht.

Na een heerlijk weekje in Dubai met de familie reisde ik afgelopen week terug naar Den Bosch. Bij aankomst op het station van Den Bosch gaan we nog even een hamburgertje eten wachtend op de bus die pas over 20 minuten zal arriveren. Ik ga betalen en pak mijn portemonnai. Toch, ik pak toch mijn portemonnai? Geen portemonnai! Kak, waar is mijn mapje met drie betaalpassen, twee creditcards, laadpas, rijbewijs, kentekenbewijs, een vijftal minder belangrijke passen en contant geld?
Ik ga na wanneer ik hem voor het laatst heb gebruikt. Bij de douane in Dubai had ik hem nog. Tijdens de reis via het vliegveld van Dubai, het vliegtuig, Schiphol, de trein naar Utrecht, via een overstap naar Den Bosch heb ik hem niet meer gebruikt. Paniek, balen en verwijten naar mezelf toe maken van me meester. Het zweet breekt me uit en diezelfde avond blokkeer ik al mijn passen en bestel ik nieuwe. Ik geef de vermissing door aan Schiphol en de NS, je weet maar nooit.

Een dag of 5 later valt er een brief op de mat, van de NS. “Goed nieuws!” begint de brief die op 10 december binnenkomt. “We hebben uw portemonnaie gevonden! Ik kan hem tot 9 december ophalen in Alkmaar, gisteren dus…… Daarna zal het mapje naar het distributiecentrum worden gebracht en zal het nog drie weken duren voordat ik hem krijg toegestuurd. Het is 16:30 als ik de NS bel om ze te confronteren met mijn onmogelijke missie. Ze gaan bellen met Alkmaar om te zien of het mapje misschien nog in Alkmaar ligt. Na een paar minuten hoor ik dat het er nog ligt, dus ik kan het vandaag nog tot 18:45 ophalen als ik wil. Het is inmiddels 17:00 en Google maps geeft een aankomst aan om 18:35. Ik besluit de gok te wagen en spring in de auto. Ik negeer de maximale snelheid en andere verboden en om 18:35 sta ik in het centrum van Alkmaar. Ik sprint naar de service balie van de NS en twee lieve dames van middelbare leeftijd staan me lachend op te wachten met de woorden: “Meneer van Teeffelen, wat zij we blij u te zien!”. “We waren bang dat u het door de spits niet zou halen!”. Hulde aan deze lieve mensen, hulde aan de NS.

Hulde aan de mooiste Familie van de wereld

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :89

Dubai by night

By:

Het is 01:30 uur ‘s-nachts als ik op het balkon op 13 hoog luister naar de claxons op de weg onder mij. Dubai by night na een heerlijke dag met mijn vriend Ton en een deel van onze kinderen op het Formule 1 circuit van Abu Dhabi te hebben doorgebracht. Wij zijn hier voor een korte vakantie en om onze vrienden Ton en Yvonne weer eens te zien die hier wonen.

Een bruisende stad in het Emiraat Dubai, onderdeel van het 7 Emiraten tellende land wat 48 jaar geleden is ontstaan en ze de Verenigde Arabische Emiraten hebben genoemd. Tot zover de geschiedenis. 

Het geluid van de claxons doet me denken aan het verschil van mening  tussen mensen wat met getoeter kenbaar wordt gemaakt. Heetgebakerde types die niet kunnen accepteren dat iemand anders wellicht een fout maakt in het verkeer of een andere inschatting maakt. Types die niet even kunnen wachten, begrip tonen en zich in de ander willen inleven om de situatie beter te kunnen inschatten. 

In mijn ogen de basis van alle communicatiestoornissen om je niet  in de ander zijn situatie te willen verplaatsen. Want als je dat zou doen, dan zou je beseffen dat die ander het meestal niet kwaad heeft bedoeld. Je zou begrijpen waarom diegene zo reageert zoals hij reageert. Je zou begrip gaan krijgen voor de persoon waarmee je te maken hebt.

Ik ben in Dubai met Monique en haar drie kinderen en mijn drie kinderen. Ruim 10 jaar zijn we inmiddels met zijn achten samen en ruim 10 jaar is het onderling contact  een proces en uitdaging geweest. Als je namelijk een gezin waarvan de moeder is overleden en een gezin met gescheiden ouders bij elkaar zet omdat de papa van het ene en de mama van het andere gezin elkaar leuk vinden, wil dat niet zeggen dat je dan zomaar een nieuw gezinnetje hebt. 

Toen we bij elkaar gingen wonen waren de kinderen tussen de 6 en 16 jaar. Niet echt de makkelijkste leeftijd waarop je dit soort ingrijpende veranderingen er even doorheen drukt. Aan de andere kant hebben we het ook niet groter gemaakt dan het is en er geen groepstherapie van gemaakt. Ik weet uit ervaring van andere gezinnen echter wel dat het vaker moeilijk dan makkelijk gaat om het tot een gezin te smeden

Onze kinderen zijn allemaal gezegend met een stuk inleving- en aanpassingsvermoging waar ze trots op mogen zijn. Niemand heeft zich boven de groep willen plaatsen en niemand voelt zich tekort gedaan. Niemand heeft zich in een rol moeten schikken die haar niet past of niet zint. We hebben het met licht sturing laten ontwikkelen. Het is op een manier gegaan dat iedereen de tijd heeft genomen en we niet hebben geoordeeld of veroordeeld, maar geluisterd. Geluisterd naar elkaar en zich hebben ingeleefd in de situatie van de ander. De lichte sturing had vooral te maken met het concentreren op dat wat goed gaat en leuk is. Natuurlijk moeten de mindere dingen worden opgelost en besproken, maar het gezamenlijke doel om het samen fijn te hebben staat voorop.

We zijn hier in Dubai, na ruim 10 jaar samen te zijn geweest in emotioneel moeilijke tijden. En als ik dan hier om half twee ‘s-nachts met een whyskey zit te luisteren naar de claxons op 100 meter hoogte met een prachtig uitzicht op de Marina haven, voel ik me gezegend met 7 kanjers om mij heen die geen claxon nodig hebben.

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :159

Dag 6: New York, New York

By:

De laatste volle dag in New York. Morgen vliegen we namelijk om 17:45 weer terug naar Amsterdam. Ons todo lijstje is afgewerkt dus vandaag gaan we Manhatten eens verlaten. Dan heb je verschillende mogelijkheden zoals Brooklyn, Chelsea, the Bronx, Harlem of ergens anders naar toe gaan. Wij kiezen voor Cony Island. 

Coney Island is een schiereiland en was voorheen een eiland in het uiterste zuiden van Brooklyn. Coney Island heeft een strand aan de Atlantische Oceaan. Het stadsdeel heeft een inwonertal van 60.000 mensen in het westelijke deel van het schiereiland. Tot zover Wikipedia. 

Cony Beach staat veder bekend als het strand voor de gewone man, nou gewoner dan gewoonmaarten.nl gaat het niet worden vandaag dus dat komt goed. Heel veel Mexicanen en laat ons zeggen “gewone Amerikanen”. De Jetset van Manhatten komen we hier niet tegen. Een beetje vervallen pretpark maar wel leuk om te zien.

Het is een uurtje met de Metro vanuit ons Hotel om bij Cony Beach te komen. De dag is bij het Hotel gestart met wat bewolkt weer, maar als we uit de Metro stappen ontmoeten we een strak blauwe hemel die over de Atlantische Oceaan wordt aangevuld. Eerst drinken we wat en we besluiten eens een cocktail te bestellen. Jammer, ze hebben geen gin en wodka aangeleverd gekregen dus vandaag geen cocktails, het begint goed….

Na wat fris te hebben gedronken is het tijd het strand op te gaan. Even wat vitamine D opdoen als alternatief voor de uitlaatgassen van Manhatten. Na een half uurtje liggen wil ik het water in, Jessie is net even geweest. Mijn voeten net nat gemaakt in de branding en de liveguards beginnen met z’n allen heftig te fluiten dat iedereen het water uit moet. Heb ik weer. Ik kijk om me heen of er een haai of walvis ligt, maar nee in de verte komt een dikke mist opzetten en omdat de liveguerds ons dan niet in de gaten kunnen houden moet iedereen het water uit. 

Het is ontzettend benauwd weer en we zien de wolken als mist boven ons gevormd worden.

Naast ons zit een grote familie Mexicanen die rond 14:00 een half restaurant beginnen uit te pakken. Heerlijke broodjes met allerlei lekkernijen komen uit tassen en koelboxen. We houden het niet meer en besluiten ook iets te gaan eten. Het is een gezellige sfeer op het strand en op de boulevard. Gemoedelijk en veel vertier. Met het Luna Park erbij (een soort kermis) maakt het geheel tot een leuke boel, we vermaken ons best.

Omdat het New York Aquarium vlakbij is, brengen we daar nog een bezoek. Het is niet groot dus na een paar uur houden we het voor gezien.

De Metro terug gaat weer soepel en omdat we van het zuidelijkste puntje van New York naar bijna het Noordelijkste puntje reizen zie je het soort mensen veranderen die in en uitstappen. Ik bedoel het gaat van de gewone man over in de Jetset van New York. We sluiten de dag in stijl af met een lekker diner in een gigantisch Hard Rock Cafe waar we proosten op een heerlijke vakantie. Twee tuttebellen en een kerel in New York. Een uitdaging die zich heel goed heeft ontwikkeld. Ik vond het super gezellig met jullie meiden!

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :81

Dag 5: New York New York

By:

Alhoewel we voor mijn begrippen enorm veel winkels hebben bezocht is de oogst na een dag of 4 slecht 1 pandora bedeltje voor Joyce. De hormonaal gedreven behoefte om iets te kopen is niet meer te stoppen. Jessie krijgt wallen onder haar ogen en rode vlekken in haar nek om het feit dat ze nog niets heeft gekocht. Niet dat het niet kon, maar gewoon omdat ze het nog niet heeft gedaan. Eerste misssie vandaag is dus om het boodschappenlijstje van Jessie te gaan binnenharken zodat ze weer oog krijgt voor al het mooie dat deze stad te bieden heeft.

Dus staan we voor de derde keer in twee dagen in de Victoria’s Secret zonder iets gekocht te hebben. Blijkbaar moet je drie keer hetzelfde in je hand hebben gehad verspreid over verschillende bezoeken om het daarna niet te kopen. Net als ik dit aan het schrijven ben in dit drie verdiepingen tellende house of lingerie komen de dames met tassenvol terug om mijn taak als creditcard holder te vervullen. Ze zijn zo lang bezig geweest dat ik twee blogdagen heb kunnen schrijven, mijn tijd toch nog goed besteed.

Bijzonder om het effect van de magie van het shoppen op vrouwen mee te maken. Twee dagen van teleurstelling nog niets gekocht te hebben slaan om in euforie dat er iets in de pocket is.

Ik moet zeggen dat ik mezelf ook wel verwend heb met een nieuwe zonnebril, een winkel naar binnen en met een bril naar buiten. Zo kan het ook dames.

Een praktisch probleem heb ik wel. De eerste dag toen we incheckten in het Hotel, bleek ik mijn creditcard kwijt te zijn. Alles afgezocht en Monique gevraagd om thuis te zoeken. Niet gevonden.. Dus om mogelijk misbruik te voorkomen direct de card maar laten blokkeren en een nieuwe aanvragen. Super onhandig in een stad waar alles om de creditcard draait. Omdat onze pinpassen, ondanks dat ze op werelddekking staan, het ook niet doen, zowel die Joyce als die van mij, rest mij niets anders dan de creditcard van het werk te gebruiken, sorry baas.

Vandaag gaan we met een sightseeing Ferry naar het vrijheidsbeeld. Je moet dat ding gezien hebben toch? Nou dat is gelukt. Een imposant gebouw en we zijn lekker dichtbij gekomen om goede foto’s te maken. Afvinken dus.

Op de terugweg van de Ferry doen we nog even een fastfood stop bij Shack Shag en een bezoekje aan een splinternieuw, poepi chique winkelcentrum. We zitten nog ruim in onze tijd dus we besluiten het laatste op onze checklist te doen en dat is naar het World Trade Center voor de One World Ovservatory, een andere uitkijk vanaf het 102 verdiepingen tellende nieuwe World Trade Center. Het is inmiddels 20:00 en we besluiten op deze hoogte te blijven eten met uitzicht over New York om voldaan met de Metro onze weg naar huis te vervolgen.

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :78

Dag4: New York, New York

By:

Vandaag staat op het programma te gaan fietsen in Central Park. De fietsenverhuur is een steenworp van ons Hotel verwijderd dus we lopen er naar toe. Drie fietsen met drie Hollanders op weg naar Central Park, een paar honderd meter verderop. Een mooi park tussen de wolkenkrabbers, maar daar merk je niets van. Een park met vijvers, een meer, en honkbalvelden. Waar ze bij ons voetballen, is het hier honkballen, wat overigens mijn sport van vroeger was dus ik vind het prachtig.

In Central Park is ook een schildpaddenvijver met een aangrenzend kasteeltje. Een mooie omgeving voor een fotoshoot incl. de eekhoorntjes die hier naast de schildpadden in grote getallen aanwezig zijn.

We bezoeken nog even de gedenkplaat van John Lennon die ze in het park hebben ondergebracht om daarna het park per fiets te verlaten.

Bij het huren van de fietsen hebben we afgesproken de fietsen bij de Brooklin Bridge weer in te leveren. Dat is helemaal in het zuiden van Manhatten, maar doordat New York goed per fiets is te doorkruisen, gaan we de uitdaging aan. Op de kaart lijkt het echter makkelijker dan in het echt. Tussen het drukke verkeer vol met dikke Amerikaanse auto’s en bussen valt nog wel mee omdat op veel plekken fietspaden zijn aangelegd. Toch houden op verschillende plekken de paden op en moeten we ons in het onbekende storten. We hebben daarom een uurtje of twee nodig om 15 kilometer te overbruggen, maar zijn een heerlijke ervaring rijker. Onderweg nog lekker Italiaans geluncht dus helemaal klaar voor de brug. Vlak voordat we de brug op moesten fietsen zie ik een bord met de tekst: “Cars and byces share the same lane”. Met die gedachte sla ik links af en ga samen met de auto’s de brug op. “Go back!” hoor ik een man naast me schreeuwen. Ik zie hem bij wat kraampjes staan die spullen verkopen dus vertrouw hem niet direct. Als Jessie en Joyce ook naar me beginnen te schreeuwen besluit ik maar om te keren en het blijkt ook wel dat het de snelweg was dus levensgevaarlijk voor onze fietsen. De prachtige Brooklyn Bridge bezocht en befietst waarna we rond 16:30 de fietsen weer ingeleverd hebben.

Omdat we vanavond om 19:00 uur naar de Musical op Broadway gaan, Pretty Woman, staan we wel voor een nieuwe uitdaging. We moeten voor 18:00 uur eerst de kaartjes ophalen maar we zitten helemaal in het zuiden van New York. We zoeken daarom zsm een Metro en zijn om 17:30 bij het Theater voor de kaartjes, snel naar het Hotel om op te frissen zodat we om 18:30 fris en fruitig getuige zijn van een indrukwekkende voorstelling met liefde, romantiek en een goede afloop. 

Om de innerlijke balans in mezelf te herwinnen na dit romantische geweld, denk ik terug aan onze Formule 1 wedstrijd in Oostenrijk waar we met bier, boeren, whisky en stinkend rubber de tijd van ons leven hadden. Ik kan weer door…

Toen we eerder op de dag in de Metro zaten, horen we een schreeuwende vrouw de Metro binnenkomen. Nu is dat op zichzelf niet zo bijzonder want daar zit New York vol mee. Maar het schreeuwen was het luidkeels aankondigen dat de daklozen (die regelmatig in Metro’s verblijven) bij haar gratis sandwiches en water kunnen krijgen. Achter haar aan loopt dan ook een vrouw met bolderkar waar de sandwiches en water in zijn ondergebracht. Kijk dat is ook New York.

Na Pretty Woman gaan we nog wat eten want na de lunch hebben we niet meer gegeten. Tijdens het eten komen de dames tot leven in de discussie hoe ze op elkaar reageren. Kijk, over het algemeen hebben vrouwen aandacht, bevestiging, complimenten en een creditcard nodig. Voor het laatste element mocht ik mee, maar de andere aandachtsgebieden blijkt Joyce wat moeite mee te hebben. Als Jessie bijvoorbeeld in een winkel vraagt of dit een leuk rokje is, geeft Joyce een moederlijk, misschien ook mannelijk antwoord: “Maar de zomer is bijna voorbij he?”. Oef, dat moet je niet tegen Jessie zeggen. Alleen die opmerking alleen al heeft een paar uur chagrijn opgeleverd.

Op de terugweg naar het Hotel moeten we altijd over Times Square, een smeltkroes van drukte en vertier. Sinds een paar dagen hebben ze naast Disney poppen waarmee je op de foto kunt tegen betaling ook gebodypainte dames opgevoerd op het plein. Kinderen die dus met Pluto op de foto gaan, staan naast aziaten die met topless vrouwen op de foto gaan.. Maar ja, het is New York.

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :71

Dag 3: New York, New York

By:

Een makkelijke manier om een stad snel te leren kennen is met een Hop-On Hop-Off bus te gaan. Zo ook wij sluiten ons aan bij deze beproefde toeristische attractie. Met een live gids worden we door de stad geleid vol humoristisch commentaar van de gids. Mikal heet hij en hij komt uit senegal. Hij maakt af en toe leuke grapjes, maar zelf lacht hij nog het hardst om zijn eigen grapjes. In het begin heeft hij nog een paar schaterlachende toeristen achter in de bus als dankbaar publiek, maar als die uitgelachen zijn, zet hij stug zijn conference voort en zijn we blij als de rit voorbij is. Wel een paar leuke feitjes opgepikt tijdens de rit, bijvoorbeeld hoe Wallstreet aan haar naam komt. Toen de Nederlanders namelijk hier als eerste New Amsterdam stichtten, hadden ze een verdedigingsmuur gebouwd van de Hudson rivier helemaal naar de andere kant van New Amsterdam. Jaren later werd de muur afgebroken en de weg die daarma overbleef werd Wallstreet genoemd.

Wat ik ook niet wist en eigenlijk wel logisch is als je het weet, die ijzeren trappen, die aan de voorzijde van veel panden nog steeds zitten in New York, waren bij gebrek aan liften en binnentrappen, de enige manier om in je huis te komen.

De sfeer in de groep is nog prima en we hebben het prima naar onze zin. De zusterliefde ontaard zo af en toe in een tweestrijd waar ik als scheidsrechter tussenbeide moet komen maar ik zal Maarten niet zijn als ik het vuurtje af en toe voed met wat olie in de vorm van een scherp geplaatste opmerking. 

Na de busreis willen we (nou ja, ze) wat gaan shoppen en omdat het wat begint te regenen, gaan we op zoek naar een Mall. Omdat die wat ver weg is, zakken we af naar de Metro. Onze eerste ervaring met een van de grootste ondergrondse van de wereld. De ervaring is zodanig dat we het gevoel hebben in een gigantische fohn terecht te komen zo’n warme wind waait er door de tunnels. Voor de rest een perfect openbaar vervoersmiddel waar we nag vaak gebruik van zullen gaan maken.

De Mall is vlakbij ground zero dus na het shoppen wat weer niks heeft opgeleverd, begeven we ons naar het indrukwekkende 9/11 monument en het museum. Prachtig hoe Amerika dit als eerbetoon heeft gebouwd. Indrukwekkend en stil wordt je er van als je langs al die namen loopt waaronde een aantal zwangere vrouwen die zijn omgekomen. Mooi  ind ik ook dat het museum op de fundering van de towers is gebouwd.

Het blijft een bijzondere stad. Een stad waar de wietlucht wordt afgewisseld met die van de hotdog standjes. Een stad waar vreemde mensen niet vreemd meer zijn. Een dure stad waar armoede en rijkdom bij elkaar wonen. Een stad met ontzettend veel Macdonalds, wel wat minder dan ik dacht toen ik op de kaart keek die we bij hebben. We waren op zoek naar Metro stations en ik kon ze niet vinden. De meiden komen ook mee kijken en wijzen ze zo aan. Ik zeg: “Nee dat zijn Macdonald vestigingen”. Ze kijken me aan of ik dat nou echt meen om me daarna keihard uit te lachen. Ja, zo zijn ze, keihard.

We sluiten de dag af met een adembenemend uitzicht over de stad in het donker vanaf het dak van het Rockerfeller Center.

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :66

Dag 2: New York, New York

By:

Ik heb nogal eens de neiging wat reizen betreft altijd uit te gaan van een ideale situatie waarbii niets tegen zit. Dit keer hebben we ons gehouden aan het op tijd vertrekken naar Schiphol en zijn dan ook netjes op tijd. Geen gestress thuis, geen gestress onderweg dus relaxt aangekomen in Amsterdam. Bij het inchecken blijk ik tot mijn stomme verbazing de zwaarste koffer te hebben. Ondanks de tientallen outfits van de meiden zijn men enkele outfits bijna twee keer zo zwaar als die van hun. Tot zover mijn sarcastische opmerkingen over hun tientallen outfits…. Ik onderga de gevatte opmerkingen van de dames gelaten en focus me als een echte man op zaken die wel belangrijk zijn.

In het vliegtuig aangekomen blijken we de pech te hebben dat er zo’n lekker babykindje krijsend achter ons zit. Gelukkig valt de jonge wereldburger snel in slaap en hebben we er tijdens de reis weinig last van. Een soepele reis met wat turbulentie brengt ons zonder problemen naar Newark, het kleinere vliegveldbroertje van New York. Een wat rommelige transfer dropt ons uiteindelijk netjes in hartje Manhatten New York af. De Jetleg eist zijn tol als we het over een frikandel XXL hebben over hoe lang dat ding nu eigenlijk is en Jessie tot de conclusie komt dat die 30cm is want 1 meter is toch 60cm? “O, nee”, hersteld ze snel dat is bij een uur en minuten.

We settelen ons in onze hotelkamer om daarna het Hotel en de omgeving te gaan verkennen. Ons Hotel ligt aan Broadway op steenworp afstand van Times Square, een ideale locatie om New York te leren kennen. We shoppen wat en tijdens het shoppen maak ik een nieuwe ervaring mee. De dames willen wat kleding kopen en hebben allebij twee stuks kleding uitgezocht. Op het moment dat ze willen gaan passen staat er een rij bij de paskamers waarop ze zonder overleg allebij de spullen terughangen en mij toeroepen: “Kom Maarten, we gaan”. Het blijft een vreemd volk die vrouwen.

Ook gaan we op Times Square op een soort tribune zitten die speciaal is neergezet om naar de mensen te kijken. De gemeente is terecht tot de conclusie gemomen dat Times Square bijzonder is door de mensen die er aanwezig zijn. Een glitter en glamourplein maken de locatie enorm leuk om op te verblijven.

En bijzondere mensen die zijn er wel in New York hoor. De gekste types komen we tegen en zelfs de meiden die brochures van musicals uidelen maken er een feestje van door dansend en zingend de folders te overhandigen. 

Een bijzondere stad met bijzondere mensen en onder het genot van toeterende autos en sirenes vallen we moe maar voldaan na een dag van 24 uur wakker zijn in slaap.

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :102