populaire blogs:

  • Waar is het misgegaan?

    Het is 5 oktober en halverwege de middag als ik in de warme nazomerzon door het Belgische achterland rijd. De laagstaande zon prikt gemeen onder de zonneklep in ... [ Read More ]

    Waar is het misgegaan?

  • Kayleigh

    Vandaag ben je jarig. Hoe is het mogelijk dat je zo'n grote meid bent geworden in zo'n korte tijd. Ik weet het nog goed hoe mooi je was toen je werd geboren. ... [ Read More ]

    Kayleigh

  • Bedankt

    Iedere ochtend staan we samen op. Iedere ochtend gaan we samen onder de douche en bereiden we ons voor op een dag die komen gaat. We ontbijten samen en lezen de ... [ Read More ]

    Bedankt

  • Jeffrey

    Wat een wonder als je je eerste kind verwelkomt in de grote boze wereld. Jeffrey was de reden dat we trouwden, hij was de belichaming van de vurige kinderwens ... [ Read More ]

    Jeffrey

  • Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 1

    Dit is het verhaal van Lizzy. Dit is het verhaal wat ik al enige tijd geleden heb geschreven en in de loop der tijd is uitgegroeid, het is het verhaal dat nu ... [ Read More ]

    Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 1

1. New York, New York

By:

Het begon als een idee om samen met Jessie een weekje op vakantie te gaan als Monique twee maanden op wandelvakantie zou gaan. Die wandelvakantie is nauwelijks doorgegaan maar het idee is nooit weggegaan. Het manipulatieve karakter van Jessie in combinatie met mijn zwakte om nee tegen haar te zeggen, hebben ons geleid langs Miami, met varkens zwemmen op Pig Beach op de Bahames via enkele Europese hoofdsteden om uiteindelijk in New York te eindigen.

Joyce is eigenlijk niet op vakantie geweest deze zomer, dus zij heeft zich als een teek in het idee vastgeklemd en ondanks dat mijn hoofd niet het ideale leefgebied is van teken, blijft het ding gewoon hangen en gaan we met z’n drieen naar de stad die nooit slaapt.

Hoe dichter bij het vertrek we komen hoe meer ik besef dat ik met twee tuttebellen op stap ga waarvan de interessegebieden laat ons zeggen: “Niet altijd op een lijn liggen”. Een interessante uitdaging om er samen een bijzondere ervaring van te maken. Een rechtstreekse vlucht vanaf Amsterdam, de Esta’s geregeld, Sightseeying passes in de pocket en het Hotel op Broadway geregeld. Alles geregeld dus wat kan er mis gaan? Nou misschien de musical op Broadway die we al vooraf geboekt hebben nl. Pretty Woman. Een erg hoog romantisch gehalte waarvan ik niet weet of ik dat volhoud. Maar wat verwacht ik dan van twee roze koffers die de dames begeleiden met de honderden outfits die ze herbergen en mee moeten voor ieder mogelijke gelegenheid die zich gaat voordoen.

En toch gaat het leuk worden. We zijn al zo vaak met elkaar op vakantie geweest en hebben veel meegemaakt dus ik heb er zin in: “New York, here we come!”

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :131

Wenen, hip of klassiek?

By:

Het is woensdagmiddag als ik achter de computer kruip. In een opwelling zoek ik naar een lastminute reis in Europa. Monique en ik hebben een paar weken geleden vier dagen vrij genomen en die gaan we nu invullen. Die vier dagen gaan overigens wel morgen in dus haast is wel geboden. Een mooie stad heb ik op het oog, Berlijn, Boedapest, Praag. Nee het wordt Wenen. De stad van romantiek en klassieke muziek. Romantiek is voor watjes dus niks voor mij, maar klassieke muziek kan ik wel waarderen. Bijzonder hoe gemakkelijk je een vlucht, hotel, openbaar vervoerpas en twee concert uitjes binnen een uur kunt regelen om de volgende morgen om 9:00 uur op Schiphol te staan voor het vertrek naar Wenen.

Ons Hotel Ambassador

Aldaar aangekomen wacht ons een prachtig hotel in het centrum. De laatste keer dat ik in Wenen was, was op een huwelijksreis 28 jaar geleden waar we zonder voorbereiding met de auto op weg gingen en uiteindelijk in een sjebbie hotel met een vulgair type eigenaar terecht kwamen boven een sexshop. Dit ga ik nu beter doen.

In Wenen aangekomen gaan we allereerst de stad verkennen rondom het hotel. Het weer is rond de 30 graden, we lopen langs prachtige gebouwen, gezellige terrasjes en veel mensen. Veel verschillende mensen in een wereldstad als Wenen. Op een terras zitten we te lunchen naast een hele kleine, veel te dikke Arabier met een te mooie en te jonge vrouw. Ze zitten zonder emotie tegenover elkaar van elkaars bord te eten. Hij van haar pasta, zij van zijn pizza. Toch eindigt dit op zich romantische tafereel in irritatie als zij vindt dat hij te veel van haar pasta eet. Telkens als hij zijn vork in haar bord pasta steekt om weer drie pennes te veroveren, pakt zij zijn vork stevig beet om de aanval af te slaan. Als het hem lukt de pasta te veroveren verdwijnt de italiaanse lekkernij onder begeleiding van luid gesmak in zijn te dikke lijf als dit tafereel zich nog enkele malen herhaalt.

De Karlskirche

Natuurlijk zien we een stel russen die op arrogante wijze een serveerster terecht wijst en maken we een realtime facetime sessie op het terras mee van een kakelende Italiaanse meid die zich niet bewust lijkt te zijn van haar omgeving die zich aardig stoort aan haar luide gedrag. Uiteraard Amerikanen die veel te zelfverzekerd en aanwezig zijn.

We zien veel Japanners en als we op onze Hop on Hop off bus zitten, komen er twee Japanners binnen.  Nog geen 5 minuten later vallen ze allebei in slaap om 10 minuten voor het einde van de tour wakker te schrikken om in een natuurlijke reactie direct te beginnen foto’s te maken van een doodgewoon treinstation…..

De slapers…..

We eten in een hip, Libanees restaurant en hoewel dit niet de eerste keer is dat we Libanees eten, smaakt dit eten wel ontzettend lekker. Tevreden en voldaan begeven we ons naar het volgende hoogtepunt.

Dit hoogtepunt is een concert van Vivaldi’s vier seizoenen in de Karlskirche. De Karlskirche is een roomskatholieke kerk met Romeinse invloeden aan de Karlsplatz in Wenen. We houden van klassieke muziek en deze opvoering in deze kerk brengt mij als ongelovige, dichter bij god dan ik ooit ben geweest. Het kippevel en de tranen maken mij heel klein en even ben ik los van de aarde, los van het aardse leven en ga ik op in de prachtige klanken van de violen en de zang om na afloop als herboren op aarde neer te dalen.

De Karlskirche van binnen

Eenzelfde welliswaar minder gelovige ervaring maken we mee als we de volgende dag een bezoek brengen aan Schloss Schonbrunn, waar o.a. de Oostenrijkse Keizerin Elisabeth als Sissi haar onderkomen had. Een indrukwekkend rondleiding in een pracht en praal omgeving gevolgd door een diner dat wat tegenvalt in het Schloss, wordt afgesloten met een concert met stukken van Strauss en Mozart die ons de laatste dag in Wenen in stijl afsluit.

Schonbrunn
De balzaal van Schonbrunn

Een heerlijk weekend in de hippe en stijlvolle stad Wenen is een aanrader voor jong en oud.

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :87

Early birds

By:

Tweede dag in Oostenrijk, een tweede dag met ons 6-koppig gezelschap Formule 1 liefhebbers. Een tweede dag onder het brandend oog van de zon, genietend van gierende motoren en verbrand rubber. Een tweede dag waar het bier, de slappe klets, de scheten en korte nachten weer rijkelijk aanwezig zijn. Een tweede dag waar de praatgroep “Wie begrijpt vrouwen wel?” nog steeds geen leden heeft, kortom een mannen weekend.

Inmiddels is het ontbijten op de tribune traditie geworden en zitten we met ons zessen en nog enkele andere early sukkelbirds op een lege tribune broodjes te smeren voor ontbijt. De eerste auto’s laten nog ruim een uur op zich wachten, maar wij zitten er al. 

De wekker trekt mij vanochtend ruw uit een droom waarvan ik de details, gezien de minimum leeftijd van social media niet met jullie kan delen. De wekker die makkelijk 1 uur later gezet had kunnen worden. De wekker die mijn droom met 1 uur had kunnen verlengen, mij de avond er voor van 1 whisky en sigaar extra had kunnen laten genieten. Maar nee, enkele leden uit ons gezelschap zonder namen te noemen, Wil, Rens en Simon Verberne, moeten weer zo nodig vroeg op. Uit angst ook maar iets te missen van het spectakel gaan we maar extreem vroeg. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.

De zon schroeit genadeloos onze huid tot rode tomatenvellen, de spaarzame wind masseert diezelfde huid weer tot rust. Met smeren en drinken houden we onze goddelijke lichamen in conditie om morgenvroeg waarschijnlijk weer veel te vroeg te kunnen opstaan, kansloos….

Het is hier vroeg…..

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :56

Missie volbracht!

By:

Toen we 27 jaar geleden aan kinderen begonnen, wist ik niet wat ik nu weet. Ik kan mij nog herinneren dat we destijds eigenlijk alleen maar met de  hormonale drang bezig zijn geweest dat we graag kinderen wilden. We waren er al snel uit dat het er drie zouden moeten worden. Als je toen vroeg waarom ik kinderen wilde, kwam daar weinig inhoudelijks op terug. Geen doordachte reden waarom je op deze wereld met haar mooie en donkere kanten kinderen zou willen zetten.

Toch hebben we het gedaan. Drie nieuwe wereldburgers hebben het levenslicht mogen aanschouwen. Drie inmiddels volwassenen hebben deze wereld absoluut een stukje mooier gemaakt. Prachtige individuen met verschillende karakters geven deze wereld op hun eigen manier meer kleur.

Gisteren kreeg ik van Jeffrey, de oudste ven de drie het verlossende telefoontje dat hij geslaagd is. Geslaagd voor het HBO International Hotel Management. Na wat studievertraging heeft hij het toch maar geflikt. Niet met twee vingers in de neus, maar door deze keer goed te plannen, het de aandacht te geven die het nodig heeft en zaken opzij te zetten omdat dat nodig was. Met resultaat! Na Kenny die dezelfde studie vorig jaar heeft afgerond en Kayleigh die de Universiteit in Amsterdam heeft afgesloten zit de taak van Papa er op. Drie nieuwe wereldburgers waar we trots op mogen zijn. Waar Papa trots op is, missie volbracht!

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :132

Mijn zomer is gestart

By:

De tweede avond die ik heb mogen doorbrengen onder het genot van een cognac met een sigaartje onder de warme aanwezigheid van een vuurkorf is een feit. Een traditie die voor mij de zomer inleidt.

Een zomer die ook gepaart gaat met meer vrije tijd. Het voetbal seizoen ten einde, op het werk rustiger door de  naderende zomerstilte geeft extra vrije tijd.  Vrije tijd die door de drie vrouwen in mijn huis met volle overtuiging voor mij wordt ingevuld. Bijzonder hoe deze bevolkingsgroep in staat is om alles wat bestaand is ter discussie te stellen en het voor vervanging aan te dragen. De vitrages die jarenlang hun diensten hebben bewezen worden overbodig gemaakt en worden vervangen door brede, houten luxaflex. De zitbank wordt continue ter sprake gebracht om te vervangen, evenals de stoelen die daar bij horen. De tuin ziet er niet uit volgens de dames en na een goedbedoelde poging van Monique om wat lampjes extra in de tuin te hangen, is de reactie van Joyce op mijn vraag of ze het leuk vindt: “Het moeten er veel meer zijn, je moet een complete sterrenhemel zien eigenlijk”.

Er moet een overkapping komen, een Jacuzzi, we moeten een extra hond nemen, de slaapkamers een opknapbeurt liefst in het roze. Een eindeloze wensenlijst wordt over mij heen gestort. 

Een paar dagen geleden zat ik te zappen en kwam ik het programma tegen van Floortje naar het einde van de wereld over een gezin dat op Tonga woont, een prachtig tropisch eiland in de buurt van Nieuw Zeeland. Ze spraken over het feit dat ze alleen de natuur hadden en elkaar en hoe gelukkig ze waren met wat ze daar hebben. Ook hoe ze dat vonden in relatie tot de Westerse wereld die zich toch kenmerkt door het bezitten van zaken, het shoppen en sociale media. Onder het genot van dat sigaartje en die cognac, ook niet echt leven van de natuur, dat geef ik toe, denk ik toch even terug aan die uitzending.

Eerder die dag vroeg ik aan Jessie: “Maar waarom willen jullie eigenlijk zoveel veranderen en kopen?”.  Zonder te aarzelen geeft ze aan dat ze daar gewoon blij van wordt. “Als er iets verandert, dan is dat gewoon leuk”, voegt ze er nog aan toe.

Over het algemeen wordt ik niet blij van kopen of veranderen. Als iets goed is of goed genoeg is, lekker laten zo. Maar met drie vrouwen om mij heen valt dat niet mee vol te houden. Na de zomerse hitte maar weer gaan schilderen ben ik bang, witte kozijnen zijn niet goed, moet creme zijn, gewoon weer eens een keer iets anders… En ja, naar Tonga dat is ook wel een keer leuk om op vakantie te gaan. Jammer, de boodschap is niet aangekomen…

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :117

Er was eens een springkussen

By:

Er was eens een wandel3daagse in Empel, waarbij de laatste dag werd afgesloten bij ons op voetbalvereniging Emplina. Om de ouders een leuke avond te bezorgen met blaaskapel, DJ, hapjes en drankjes moet je de kinderen vermaken. Voetbalclinics voor de kleintjes, popcorn, friet, gratis drinken en springkussens vormen de basis van dit vermaak. Een sprookje voor de kinderen en hun ouders….

Door onvoorziene omstandigheden liet de begeleiding van de springkussens verstek gaan. Even aangekeken wat er gebeurt bij zo’n springkussen zonder begeleiding als een zwerm van ruim 400 kinderen zich naast de andere attracties zich ook over drie spinkussens verspreiden. Nou, het slechtste in de mens komt boven hoor. De donkere kant van die schattige kindjes baant zich een weg naar buiten om genadeloos toe te slaan op alles wat beweegt binnen de afgesloten ruimtes van het springkussen. Zonder rekening te houden met anderen baant het kleine mensenvolk zich een weg naar binnen om aldaar te keer te gaan als een dolle. Okay, het is duidelijk, ingrijpen is noodzakelijk.

Omdat ik die avond geen directe functie had in het evenement wierp ik mij op als vrijwilliger bij het springkussen. De ene kant van het springkussen werd gevormd door een gigantische krokodillenbek, de andere kant een glijbaan. Met mijn jarenlange ervaring om zes kinderen op te voeden zal ik dat varkentje wel even wassen. Ik posteer mij recht voor het springkussen zodat ik zie wat er binnen en buiten gebeurt. De meeste aandacht gaat uit naar de krokodillenbek. De oorspronkele reden ueberhaupt dat ik naar de springkussens werd geroepen was het feit dat: “het grote springkussen is stuk, hij stort half in”. Bij controle van de luchtblazer die het ding overeind houdt bleek dat hij prima functioneerde. Uit nadere analyse bleek dat de krokodil zijn bek werd gesnoerd met veel geweld. Steeds kropen die kleine snuiters op de bek die zich dan sluit waardoor de opening naar het springkussen werd afgesloten en het kussen half naar links werd getrokken. Door het steeds weer roepen dat ze er af moeten, ze er daarna weer aftrekken begon van de zo leuk begonnen avond voor mij een kleine hel op aarde te worden. Nadat ik een hoofdje met uitpuilende ogen mij aan zie kijken vanuit de gesloten krokodillenbek waardoor ze geen kant meer op kon en ze de woorden sprak: “Meneer, ik vind dit niet zo leuk!”, moest ik een stap verder gaan. De regie moet strakker dus ik stuur iedereen het kussen uit. Dat wordt niet in dank afgenomen. Smeekbedes: “Maar ik zit er net in!”, “Waarom moet dat dan?” en “Maar dat kussen is toch niet van u?”, trotseer ik stoiceins en ik ga dicht tegen het kussen staat, laat een 15-tal kinderen er in en als er eentje uitkomt, gaat er een nieuwe in. Als ik bij dat kussen sta, zie ik enkele ouders die wel van hun kinderen houden en er bij blijven, mij vermakelijk staan aan te kijken hoe ik dit tafereel aanpak. Lekker met een biertje in hun hand, af en toe een glimlach maar de glimlach komt vanuit een combinatie van leedvermaak en medelijden.

Een meisje van een jaar of 6 in een blauw prinsessenjurkje staat in de rij voor de ingang van de rij te te wachten en zegt: “Meneer, maar dit is de glijbaan.”. Mijn antwoord verbaast het kind als ik antwoord: “Ja, dus?”. “De glijbaan is de uitgang!” zegt ze belerend. Ik laat deze opmerking even op me inwerken om tot de conclusie te komen dat dit klopt. Ja en ze heeft gelijk, ik sta het verkeer de hele tijd verkeert door dat kussen te jagen! Okay ik geef er een slinger aan zonder mijn trots te krenken dat we het nu andersom gaan doen. De poging om deze routewijziging binnen in het krijsende domein van het springkussen ook duidelijk te maken, mislukt ondanks mijn goede bedoelingen. Met veel gedoe lukt het uiteindelijk de stroom gillende keukenmeiden te keren.

Prima, het lijkt een half uur goed te werken. Totdat er niemand meer uitkomt. “Meester, wanneer mag ik er in?”, ik anwoord met het logische antwoord wat hij zelf ook wel weet: “Als er eentje uitkomt he?”. Bijdehand zoals ze zijn pareert hij mij door te zeggen: “Maar er komt niemand uit!”. Kak, dat klopt. Het is zo leuk daarbinnen, waarom zou je er ook uitkomen? Om een ander een plezier te doen? Nee hoor, ikbeneenschattigkindjemaarikdenkalleenaanmezelf.nl

Ik besluit daarom in groepen te gaan werken. De hele groep er uit, de volgende groep er in. Krijg die groep er dan maar uit, succes wens ik mezelf. Met dreigende toon lukt het uiteindelijk en ook dit lijkt even te werken. Af en toe komt er iemand uit en kan er een nieuw in, soms wissel ik de hele groep. Als ik links kijk, schiet er rechts een kind illegaal het kussen in. Kijk ik rechts, schieten er links twee in……

Om 21:30 kom ik tot de enig juiste beslissing. De prinsen en prinsesjes mogen van mij naar bed en ik besluit het springkussen te sluiten. Ik trek de stekker er uit waardoor de het kussen zichzelf omvormt tot een hoeveelheid slappe zeildoeken en de lucht die de ratjes in staat heeft gesteld zich op deze manier te uiten, blaast het oorspronkelijke sprookje gelukkig uit….

Er was eens een springkussen, nou niet voor mij….

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :301

Ze is op weg

By:

Ik loop door de bijkeuken en zie een post-it hangen aan de wasmachine. 3 Meter verderop in de keuken hangt er nog een, nu aan een keukenkastje. Als ik vervolgens de instructie krijg om de afvalstoffendienst app te downloaden om te kunnen zien wanneer de kliko buiten moet staan, ik het boodschappenpasje krijg aangereikt en ik in mijn agenda moet zetten dat de hond naar de kapper moet, dringt het langzaam tot mij door. Het besef komt naar boven dat ik er de komende twee maanden alleen voor sta. De vanzelfsprekende aanwezigheid van Monique in mijn leven wordt twee maanden op hold gezet. Twee maanden wordt ik aan mijn lot overgelaten zodat Monique haar 1200km lange voettocht kan afleggen over de route van Limoges in Frankrijk naar Santiago de Compostella.

Een voettocht die haar dichter naar zichzelf gaat brengen, een tocht van wonderen en afzien. Een tocht die ze samen met Andre, haar stiefvader gaat afleggen, een tocht vol ervaringen en ontmoetingen.

Een beetje jaloers ben ik wel. De gedachte om twee maanden alleen met jezelf bezig te kunnen zijn in een strijd van afzien en avontuur doet mij verlangen naar zo’n tocht. Echter niet nu, niet in deze fase van mijn leven. Jaloers op haar situatie op dit moment echter niet omdat ze na een goede voorbereiding op dit moment te kampen heeft met rugpijn, last van haar linker kuit en problemen met haar linker achillispees. Dit alles omhult met een gevalletje diarree maakt de uitdaging alleen maar groter. Toch zet ze door en is ze op weg. Groot respect voor beslissing, respect voor de doorzetting, groot respect voor mijn Nieki als ik op het perron afscheid neem als ze met de trein naar Frankrijk afreist. Ja echt, ze is op weg.

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :127

Vrolijk pasen ?

By:

Vanochtend schrik ik wakker met de berichten over de aanslagen in Sri Lanka. Dood en verderf is er verspreid in een Boeddhistisch land dat haar best doet de Hindoes, Moslims en Christenen in vrede naast elkaar te laten bestaan.

[Lees meer…]

Aantal keer gelezen :99

Een jaartje wijzer

By:

Vorige week vrijdag was het weer zo ver. Mijn verjaardag die mij een jaartje wijzer over deze aarde laat rondlopen. Een dag waarop iedereen wat extra aandacht aan je besteed en je subtiel of direct aan je leeftijd herinnert

Een leeftijd die tot gevolg heeft gehad dat mijn drie kinderen op zichzelf wonen en onder mijn vleugels vandaan zijn gegaan. Kinderen die de leeftijd hebben zelf hun leven vorm te geven en in te richten. Dat heeft voor mij veel nadelen maar ook voordelen. De onrustige nachten, vooral in de weekenden zijn voorbij. Tenminste wat mijn kinderen betreft. Het akelige bijeffect van kinderen die ‘s-nachts na het stappen in verschillende ploegen laat thuiskomen is overgenomen door de drie kinderen van Monique. Haar kinderen zijn in het rijtje van de Daltons alle drie net een stukje jonger. Laatst ook weer: we liggen om 1:00 uur in bed waarna om 2:30 de eerste thuiskomt. Ze slaat de deur net iets te hard dicht waardoor onze slaap ruw wordt verstoord. Rond 4:00 uur komt de tweede die het weinig zachter doet en om 6:30 doet de derde het allemaal nog maar een keert fijntjes over. Nachten die ik dacht kwijt te zijn maar ze zijn er weer….

Het mooie van grote kinderen is dat ik niet alles meer hoef te organiseren. Als kado hebben ze geregeld dat we in Tilburg lekker gaan paintballen en bowlen. Heerlijk even samen leuke dingen doen. ‘s-Avonds lekker uit eten en een afzakkertje in de stad om de dag compleet te maken.

Een jaartje wijzer, dat zeker. Aan de andere kant worden wij mannen geestelijk niet ouder dan 21. We denken nog hetzelfde over het leven, muziek, over vrouwen en al het andere alsof we nog 21 zijn. Mannen worden mooier en charismatischer naarmate ze ouder worden. Dat is anders met vrouwen, die …. Kijk dit is echte wijsheid, weten wanneer je moet stoppen.

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :100

Mijn leesbril en ik

By:

Als je een bepaalde wijsheid in je leven hebt bereikt zoals ik, kunnen je ogen het tempo van deze informatie absorptie niet meer bijhouden. Om ze hierin te assisteren heb ik enkele jaren gelden al weer besloten een hulpmiddel aan te schaffen in de vorm van een leesbril.
Als je jezelf niet al veel inspant is een leesbril niet zo’n probleem. Echt handig is het natuurlijk niet. Het is alsof je in een denkbeeldige cocon leeft van 50cm om je heen waarbinnen niets bestaat. Niets binnen die afstand is scherp, alles kunnen ze je wijsmaken binnen die straal van 50cm.

Als je daarnaast nog al eens klust, je stiefdochter opvoedkundig corrigeert middels een stoeipartij of of met de hond aan het spelen bent, heeft dat kreng altijd iets irritants tot gevolg. Hij zit ergens tussen, valt op de grond of ik ben hem kwijt. Soms zit ik er op, af en toe ben ik hem kwijt terwijl hij op mijn hoofd zit of is ie echt weg. Aan de andere kant kun je ook niet zonder. Ik heb er ook heel wat versleten. Je begint met een twee euro brilletje van de Blokker maar je gaat er ook mee om als een brilletje van de Blokker. Later ging ik echte leesbrillen gebruiken, maar die hielden het door mijn leefstijl ook niet lang vol. Nu heb ik een flexibel montuur met computerglazen, speciaal voor als je veel achter de computer werkt. Zeer tevreden, maar dan moet je hem ook gebruiken als het nodig is.

Laatst stond ik mij namelijk te scheren met scheerschuim en een scheermesje om de dag weer glimmend als een biljartbal tegemoet te treden. Op de badkamer lagen wat probeerzakjes die je nogal eens bij de boodschappen krijgt of via de post toegestuurd. Je weet wel van die pakjes douchecreme of zalfjes om een keer te proberen in de hoop dat je dat product dan gaat kopen. Na het scheren verwen ik mijn tere huidje altijd met bodylotion om de gevolgen van de aanvallen van het scheermes te herstellen. Ik zie een van die zakjes liggen en een er van had een scheermesje op de verpakking staan, dus ik denk die ga ik eens proberen. De volgende dag vroeg Monique wie dat probeerpakje van de wastafel heeft gebruikt. Vol zelfvertrouwen en niet bang om een confrontatie aan te gaan beken ik en geef ik toe dat ik het heb gebruikt, hoezo? “Nou schat, dan zal je hoofd geen last meer hebben van vaginale schimmels, want daar was die creme voor….”

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

Aantal keer gelezen :148