Als we op 4 september gaan trouwen, moeten we er natuurlijk goed uit zien. Een mooi pak en klaar. Nee Maarten zo werkt dat niet, zo eenvoudig kom je er niet af.
Monique heeft in de winkel, die het decor is van het TV programma ‘Say yes to the dress’, een trouwjurk uitgekozen. Ik was daar uiteraard niet bij, maar van mij werd ongeveer hetzelfde verwacht. Omdat we onze (schoon)dochters en (schoon)zoons ook in het nieuw willen steken voor de trouwdag, strijken wij met vijf mannen neer in het pittoreske Deurne alwaar een paleis met witmarmeren pilaren zich voor ons ontvouwt. Vijf mannen in een spijkerbroek en shirtje lopen via een marmeren trap een ruimte binnen waar menige royalty zich thuis zou voelen. Bij ons bekruipt een heel ander gevoel. Verbazing over de overmatige kleur roze, de duizenden trouwjurken en de enorme pracht en praal brengen ons van ons stuk. We weten ons moeilijk houding te geven en als we op goudkleurige banken even in de wacht worden gezet, komen we langzaam weer tot leven. Een koets met kristal en lichtjes, kroonluchters van 2 meter en bloemen, veel bloemen leiden onze aandacht af, maar we accepteren het onzekere lot waar we aan overgelaten zijn.
Echt tot rust komen we pas als we door de spontane brabantse verkoopster worden opgehaald om mee te lopen naar de mannen afdeling. Deze reis voert ons eerst langs de duizenden verschillende trouwjurken die voor ons allemaal hetzelfde zijn. We hebben medelijden met Monique hoe ze in deze massale overmacht een keuze heeft kunnen maken. Ik vraag Dori de verkoopster onderweg hoe in hemelsnaam vrouwen hier een keus kunnen maken in deze tsunamie van jurken. “Ohh heel eenvoudig” zegt ze. “Ze lopen langs en zeggen die wel, die niet, die wel”.
Aangekomen op de mannen afdeling gaan we ons wat beter thuisvoelen. Nog wel overdreven versierde banken, maar er hangen tenminste pakken en er staat een rode motor uit de zestiger jaren. We beginnen ons dan ook weer langzaam man te voelen, onze testasteron komt weer op pijl en het zal niet lang meer duren voordat de eerste boer de ruimte zal gaan vullen. Die boer komt niet uit het niets. Vlak nadat we ons kopje koffie hebben genuttigd namelijk, schat de verkoopster ons goed in: “Hebben jullie misschien zin in een biertje?”. Kijk zo maak je vrienden. We hebben in 5 minuten mijn pak gevonden en de keuze van de pakken van de jongens volgt 4 minuten later. Dori, schat onze mannelijke mentaliteit wederom goed in. Allemaal hadden we direct: “Prima toch?” bij de keuze die Dori aan ons voorlegde. Waarom Monique voor haar trouwjurk alleen al een dag nodig heeft gehad, ze enkele weken later nog een dag voor de jurken van de meiden nodig had, vind ik laat ik zeggen bijzonder.
Hoe dan ook, na 9 minuten zijn we klaar. Dat dacht ik tenminste. Het gelijktijdig passen van 5 pakken met blousen, sokken, schoenen, riemen en manchetknopen, blijkt een uurtje of drie in beslag te nemen.
Niet in de laatste plaats omdat we zelf gingen nadenken. Het jasje van Brian lijkt opeens niet de passen, de blouse van Nino is veel te groot en Kenny zijn broek zit niet goed. Op dat moment gingen de vier mannen onderling hun kleding uitwisselen in de hoop dat het dan goed zal komen. Deze overschatting van ons modegoevoel komt ons duur te staan. Alles ligt nu door elkaar en niets past meer. Dori begint zelfs zenuwachtig te worden, zeker omdat hier bovenop nog blijkt dat de maatkaartjes niet kloppen met de daadwerkelijke maat van de kleding. Dori geeft ons nog een biertje en stuurt ons terug naar de bank. Ze gaat het allemaal weer uitzoeken, het komt goed zegt ze, met bibberende stem.
Daarna wordt alles nog pasgemaakt, afgespeld en voorbereid voor het atelier om pas te maken. We laten het allemaal gelaten op ons afkomen onder het genot van nog een biertje.
Achteraf gezien was het de meest relaxe manier van shoppen die we ooit hebben meegemaakt. Dus iedereen die een man gewillig en op z’n gemak wil hebben in een kledingzaak, biedt hem een pilsje aan en ontlast hem van het maken van keuzes, dan komt het goed.
Aantal keer gelezen :318
