Het wordt ook wel de mooiste tijd van het jaar genoemd, maar ik moet zeggen dat het meer voelt als de grootste stress tijd van het jaar. Een periode waarin we ons verheugen op een aantal welverdiende vrije dagen. Dat ik het veel te druk heb om vrij te nemen en het juist een heerlijke periode is om wat bijgewerkt te raken, wordt door het thuisfront niet begrepen en zeker niet geaccepteerd.
Een tijd waar we verlangen naar eindelijk weer eens een witte kerst, die toch nooit komt. Het is een tijd waar we samen met vrienden en familie weer eens samen kunnen zijn die we gedurende het jaar al veel te weinig zien. En niet te vergeten een tijd waarin we ongegeneerd lekker kunnen eten en drinken wat natuurlijk niet de meest gezonde activiteit is die je jezelf kunt aandoen.
Maar voorafgaand aan die leuke tijd moet er wel enorm veel werk worden verzet. Allereerst begint het spel van wie het eerst het initiatief neemt, die verliest. Het is het spel “bij wie gaan we dit jaar kerst vieren”. Dit spel hebben we dit jaar verloren. We konden het niet laten, we wilde graag weer eens de familie bij elkaar hebben, want dat gebeurt door het jaar heen niet zo vaak meer. Iedereen is druk, druk, druk en zelden dat iedereen op hetzelfde moment kan. Maar kerst heeft wat magisch als het om tijd gaat. We hebben zo lang mogelijk gewacht, totdat we het niet meer konden houden: we hebben de familie uitgenodigd om bij ons kerst te vieren. Bijna iedereen kan, dus het spel hebben we weliswaar verloren, de beloning darentegen is groot omdat bijna iedereen komt.
Als je dan de datum hebt gezet, begint de stress van de voorbereiding. Wat gaan we eten ? De bijdehandjes van de familie bieden direct spontaan hun assistentie aan om te helpen. De eerste assistentie komt van mijn zwager die spontaan aanbied het eten te komen opmaken, gevolgd door mijn zoon die geïnspireerd door mijn zwager aanbied de drank op te maken. Goed, dat hebben we alvast binnen.
Met een samengesteld gezin zoals bij ons het geval is, heb je ook te maken met de kinderen die bij papa ook kerst gaan vieren. Alhoewel dat altijd soepel wordt geregeld, komt het met het eten dit jaar wat minder handig uit. Een populair en traditioneel gerecht op een van de twee dagen bij ons is kalkoen. Maar als de familie komt met 25 man, krijgen we al die kalkoenen niet geregeld, dus gaan we voor Indisch eten. De kinderen van Monique zijn op de andere dag dat we wel kalkoen eten bij papa en krijg ik de wind van voren omdat ze geen kalkoen krijgen dit jaar.
En dan natuurlijk de cadeautjes, altijd weer een hoogtepunt van de kerst. Maar voordat je hebt uitgevonden wat iedereen leuk zou vinden zonder dit op de man af te vragen, slaat de stress weer toe. Een verlanglijstje inleveren daar houden we niet van omdat je dan eigenlijk al weet of tenminste kunt voorspellen op basis van het uiterlijk van het pakketje wat onder de kerstboom ligt, wat je gaat krijgen. Maar daar maken we het elkaar niet makkelijker mee. Met mijn mannelijk gebrek aan empatisch vermogen en creativiteit, slaat de stress toe als ik voor iedereen behalve Monique inmiddels iets heb of weet, maar niet voor haar.
En dan die verdomde buitenlampjes. Het enige wat ze moeten doen is één keer per jaar een paar dagen branden. Dat is toch niet te veel gevraagd voor een product wat als enige functie heeft om te branden. Maar nee, ondanks dat je makkelijk Eur. 40,00 betaald voor 4 meter hollandse kwaliteitsnoer, zitten er van die arrogante lampjes tussen die dwarsliggen en het niet doen. Daar kan ik als techneut niet tegen en ik lig buiten in de kou ieder lampje door te meten om te isoleren welke etter het niet doet.
Nee, leuk die kerst, het is zo gezellig, zo’n leuke tijd, lekker een periode zonder stress. Ja hoor ……..
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :511
