Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 13

De verdere invulling van zaterdag 13 januari 2007, de dag van de begrafenis, loopt vrij soepel. Er worden veel ideeën aangedragen door zowel Willemijn als ons en er ontstaat op een natuurlijke wijze een dienst die goed en bijna vertrouwd overkomt. Op de dag zelf loopt dan alles ook gesmeerd. We hebben het gevoel dat het een passend en mooi afscheid is wat we zelf hebben opgebouwd en aan Lizzy hebben kunnen geven. Alhoewel het wapen van Rosmalen misschien niet de meest voor de hand liggende locatie is, heeft het wel een sfeer die we wilde voor Lizzy. Een warme en bijna gezellige omgeving waar we met zo’n 200 mensen bij elkaar waren om afscheid te nemen. Zoveel mensen heeft Lizzy verdiend. Het geeft aan hoe geliefd ze was bij zo veel mensen. Hoe ze indruk heeft gemaakt op jong en oud, overal vandaan. Dat was het kenmerk van Lizzy, bij iedereen geliefd.

En dat spookt in deze tijd ook het meest door je hoofd. Waarom zij ? Waarom een vrouw die zoveel goeds heeft gedaan, die zo geliefd is en zo nodig is bij velen ? Waarom iemand die het niet verdiend en waarom gaat iemand dood waar niemand bij gebaat is ? Waarom gaat iemand dood die nog zo veel heeft te doen en wil doen ? Die nog zo nodig is ? Nou het antwoord is nooit gekomen, de verklaring is nergens te vinden en niemand kan me een hint geven. Er zijn sommige die geloven dat er iets groters is die dit allemaal regelt, maar dat denk ik niet. Iemand die vindt dat het haar tijd is, dat ze wordt teruggeroepen. Ik voel het als het noodlot dat ons heeft getroffen. Het noodlot dat dit heeft bepaald en teweeg heeft gebracht. Het probleem van dit antwoord is wel, dat je hieruit geen troost kunt halen, je kunt hier helemaal niets mee. Het noodlot is iets wat je niet vast kunt pakken en niet de schuld kunt geven. En dat is naast het verdriet dat je hebt wel iets dat je zou willen kunnen doen. Iemand de schuld geven en zeggen dat hij het op moet lossen.

Maar er is niemand die je de schuld kunt geven. Niet het ambulance personeel, niet de verpleegkundigen en niet de chirurgen. Niet Lizzy zelf, niet ons, niemand. Nee je moet het accepteren dat dit het noodlot is geweest. En we hebben de hersenscans gezien, ze heeft nog niet eens een kans gekregen hiertegen te vechten, het was gewoon een te groot monster.

Op de begraafplaats staan we met z’n allen rond het graf en het weer zit mee met weinig wind en een waterig zonnetje. Er wordt door mensen gesproken en ballonnen worden losgelaten om door de wind te worden meegenomen naar daar waar het rustig is en vredig, hoog in de lucht, nog hoger in de lucht. Op dat moment steekt er plotseling een rukwind op die de ballonnen een extra ruk omhoog geven, Lizzy heeft besloten met de ballonnen mee te gaan naar hogere rustige oorden….

Doordat er zo veel mensen waren, meer dan we hadden gedacht, heeft de begrafenis ondernemer naar de politie gebeld en om assistentie gevraagd om de onderweg wat zijwegen tijdelijk af te zetten. Heel apart, dat de wegen worden afgezet om de stoet van auto’s probleemloos door te kunnen laten gaan. Ik weet zeker dat Lizzy dat leuk vond.

In plaats van bloemen, hebben we de mensen gevraagd wat te doneren voor de hersenstichting. Ruim Eur. 1.900,00 is er die dag opgehaald en dit geld is met grote dankbaarheid door de hersenstichting in ontvangst genomen.

Weer in het wapen van Rosmalen teruggekomen drinken we nog iets en praten we wat na, Aan het einde van de dag eten we nog wat. Nog even samen met de naasten om wat te bekomen van de dag. En vervolgens naar huis. Terug naar een huis zonder Lizzy. Wat je in al die 15 jaar niet hebt gedaan, heb je nu al een paar keer gedaan in de afgelopen paar dagen, zonder Lizzy naar huis gaan. En het voelt verschrikkelijk, het voelt leeg, het voelt slecht. Het voelt nu echt alsof je ze in de steek hebt gelaten, alsof je ze hebt achter gelaten, er is een stukje in je dood gegaan.….

En dan ben je thuis en het is leeg in huis. Er breekt een periode aan waarin je op en neer wordt geslingerd tussen “het hoeft voor mij niet meer” en “ik moet door”. Die tweestrijd zal nog lange tijd gestreden worden.

Deze strijd zal uiteindelijk een winnaar moeten krijgen, maar tot die tijd moet je het er mee doen. In vier dagen tijd is je leven 360 graden omgekeerd van een onbezorgd leven naar het begraven van je vrouw en moeder van je kinderen. Die korte periode waarin dat met een gezin gebeurt is een enorme donderslag waar je heel moeilijk van herstelt. De dingen die zo vanzelfsprekend waren zijn nu volkomen vreemd. De rolverdeling in het gezin die er ook zo vanzelfsprekend was is verstoord en moet opnieuw worden opgezet. En dat in een sfeer van verdriet en uitzichtloosheid. Als dat maar goed gaat. En dan komt het aan op de kracht in de mens en de steun van familie en vrienden. Rianne, mijn zus, is de eerste weken zoveel bij ons en loodst ons door deze moeilijke periode heen. Het zijn soms de kleine dingen die het doen, maar ze zijn zo belangrijk. Vrienden komen regelmatig langs en iedereen biedt aan om te helpen. En al deze mensen hebben ook hun verdriet. Hebben ook het gevoel van missen en onbegrip. Nog steeds zijn er mensen die het eigenlijk niet kunnen begrijpen. Maar ja het is ook niet te begrijpen, maar het is wel gebeurd.

De scholen van de kinderen laten zich van hun beste kant zien door mensen langs te sturen, steun te betuigen, begrip te tonen voor het feit dat de kinderen op dit moment echt niet naar school willen. Op mijn werk dezelfde steun en begrip en voor mij de zekerheid dat het allemaal doorloopt op het werk. Geen van ons vieren wil alleen slapen dus we slepen alle bedden op 1 kamer en dit houden we nog wekenlang vol. De nachten zijn treurig. We huilen, praten en steunen elkaar. Pas na maanden zal iedereen op zijn eigen moment naar zijn eigen kamer teruggaan.

 

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

 

Aantal keer gelezen :1296