EOok ik ben overstag gegaan. Ook ik heb mijn leeftijd geaccepteerd. Na Monique ben ik ook op de electrische fiets overgestapt. Als ik samen met Monique ging fietsen, was het snelheidsverschil tussen haar electrische monster en mijn conventionele tweewieler erg groot. Het werd dus tijd en die tijd was nu gekomen.
Een fiets gekocht bij Stella in Den Bosch die ik binnen een week kon ophalen in Nunspeet. Als ik hem in Den Bosch zou willen ophalen, zou ik 4 tot 6 weken moeten wachten dus die beslissing was snel gemaakt. In een onbewaakt moment stelde ik aan Monique voor om fietsend van Nunspeet terug te fietsen naar Den Bosch. Ik ging er vanuit dat Monique met een reactie zou komen: “Doe effe normaal joh, we gaan toch niet zo’n eind fietsen?”. Maar nee, ze zegt: “Okay, da’s goed!”.
Afgelopen dinsdag was het zo ver: Met de fiets van Monique in de achterbak, brengt Joyce ons naar Nunspeet. Ruim 105km zou de fietstocht gaan duren, maar de electrische fietsen hebben een actieradius van 150km dus daar zal het niet aan liggen. Ik heb maandag nog even gebeld naar Stella om zeker te zijn dat ik een volle batterij zou hebben dus dat ze hem volledig zouden opladen.
Om 10.00 uur komen we in Nunspeet aan en we laden de fiets van Monique uit de auto. Ik vraag aan Monique de fietssleutel maar ze zegt: “Hoezo die heb jij toch?”. “Nee die heb ik niet, ik neem aan dat jij die hebt!”. Ik heb de fiets op slot in de auto gezet in de veronderstelling dat Monique haar sleutel heeft. Dus niet…..
We staan te balen en blijkbaar valt dit gedrag op. Er komt een Stella medewerker op ons of om te vragen of hij kan helpen. Ik leg hem de situatie uit en hij zegt: “Geen probleem, we gaan u helpen”. “Heb je een loper dan?” braag ik. Ik krijg een mompelend antwoord als hij met de fiets aan de hand zich van ons af beweegt. Ik ben benieuwd hoe hij ons gaat helpen. We lopen met de fiets naar de service afdeling en de dienstdoende medewerker is vol begrip en denkt in oplossingen, een man naar mijn hart. “Oh dat regel ik wel”. “Maar hoe doe je dat dan, heb je een loper, dan?” probeer ik mijn logische vraag nog een keer te lanceren. “Nee, die moet ik losslijpen”, zegt hij zonder blijkken of blozen. Gezien het feit dat er geen andere oplossing is, zie ik de vonken al van de fiets afspetteren. Ik laat Monique bij haar fiets achter en ga alvast mijn nieuwe fiets ophalen want daar kwamen we tenslotte voor.
Mijn fiets staat onder een feestelijke tent buiten te wachten en onder het genot van een dampend kopje koffie in de frisse ochtendwind legt de medewerker de werking van mijn electrische stalen ros uit. Ik vertel hem van ons plan om ruim 100km naar Den Bosch te fietsen. “Ik heb de batterij direct vanochtend op de lader gelegd”, stelt hij mij gerust, “Want dat hadden ze me al doorgegeven. Ik denk echter niet dat hij vol genoeg is voor 100km”….. De teller geeft 48km actieradius op standje 5 aan. Omdat Monique nog bij de servicebalie is, leggen we de batterij terug op de lader. Joyce is inmiddels vertrokken met de auto dus er is geen andere weg terug dan met de fiets.
Terug bij de service balie aangekomen deel ik mijn teleurstelling over de accu capaciteit. De in oplossingen denkende medewerker heeft direct de oplossing paraat: “Al je via Houten fietst, kan ik wel een leenaccu regelen voor je die je in Den Bosch weer kunt inleveren”. Houten ligt gevoelsmatig tussen Nunspeet en Den Bosch, dus het klinkt als een goed plan. We kopen nog een nieuwe fietstas voor Monique en een kettingslot voor mij.
Het is inmiddels 11:00 uur als we op weg gaan. Bij vertrek geeft de teller een bereik aan van 65km op de laagste accustand en Houten is 79km fietsen en niet op de helft dus. De medewerker heeft aangegeven dat de fiets zonder accu als een normale fiets rijdt, dus we gokken het er op en gaan het ongewisse avontuur tegemoet.
Het is een frisse ochtend en de fiets rijdt heerlijk als we ons door het Veluwse landschap voortbewegen. We rijden door prachtige bossen, leuke dorpjes en grote heidevelden. Jammer genoeg zijn alle terassen gesloten dus we genieten van onze thuis gesmeerde krentebollen en bananen op de bankjes langs de weg.
De frisse ochtendtrip ontpopt zich tot een koude tocht door het wegblijven van de zon en een stevige tegenwind. Monique heeft nog net geen blauwe lippen, maar door haar 27kg gewichtsverlies, is haar natuurlijke isolatie verdwenen en heeft ze het steenkoud. We kopen onderweg een vliesttrui en alhoewel het daarna wat beter wordt blijft ze als een tenger bloempje haar best doen de sfeer er in te houden, zonder succes….
Zoals zo vaak met batterijen, gaat ze ook hier sneller leeg dan je denkt. Het verschil bij vertrek van 14km dat ik tekort ga komen aan het einde loopt gestaag op naar 24km. Monique moet zich met fietsen inhouden omdat ik op standje 1 moet blijven rijden. Door dit verschil fietsen we niet synchroon, we fietsen al 60km en houden ons sterk, maar de twijfel begint toe te slaan zonder het uit te spreken. Ik begin mijn benen toch wel te voelen. Ik word regelmatig attent gemaakt door een bundeltje spieren aan de linkerkant van mijn dij die aandacht vragen. Ze doen dat door regelmatig een pijnscheut naar mijn hersenen te sturen waarop ik reageer met de gevleugelde uitspraak: “Au”.
Dan is het zo ver, we hebben 61 km gereden als mijn bereik op nul is aangekomen. De accu is leeg, de teller op nul en nog 20km te gaan voordat we in Houten aankomen. Alhoewel de teller op nul staat, valt me het fietsen nog niet tegen. Als echter 2km later het display uitvalt omdat het laatste beetje vermogen de batterij heeft verlaten, blijkt dat het motortje dan pas uitvalt. Alsof er iemand met rolschaatsen aan mijn bagagedrager is gaan hangen, zo zwaar voelt het plotseling. Een kilometer later beginnen mijn benen echt te verzuren. Nog een kilometer later geeft Monique aan al een tijdje buikpijn te hebben en wordt het tijd de stalen rossen aan de kant te zetten en elkaar eens goed in de ogen te kijken. Dit is het moment om ons af te vragen waar we in godsnaam mee bezig zijn? Hebben we iets te bewijzen, aan onszelf of aan een ander? Hebben we er nog plezier of zin in? Als alle vragen met Nee worden beantwoord komt de kracht van Monique naar boven die een plan B heeft uitgedacht. Ze heeft een paar dagen geleden haar vader gebeld om te vragen als we het niet redden of hij ons zou willen komen halen. Daar zou ik niet zijn opgekomen, dus we bellen Paul op die ons een uurtje later bij de McDonalds in Huis ter Heide in de buurt van Zeist op komt halen.
Een spontaan idee? Niet doen, gewoon niet doen….
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :146
