Ik weet het nog aan de keukentafel. Daar is het voor mij begonnen. Aan de keukentafel waar ik voor het eerst diep in je blauwgroene ogen keek. Ik smolt voor je aandoenlijke manier van praten. Even was de wereld om mij heen niet aanwezig en was jij er alleen. In een van de weinige stiltes boog ik over de tafel naar je gezicht en gaf ik je een zoen. Zo maar, zonder na te denken en zonder voorbereiding of waarschuwing. Een kus die ons 13 jaar later, op 4 september 2021 naar de trouw locatie heeft geleid.
In die 13 jaar hebben we veel meegemaakt en gedaan. Vele geluksmomenten maar ook vele compromissen om ons samengesteld gezin met zes kinderen bij elkaar te houden. Zes puberende kinderen en twee ouders die verschillend tegen de manier van opvoeding aankijken. Ga er maar aan staan. En toch is het gelukt. We hebben met z’n allen een prachtig gezin opgebouwd. Zes prachtige kinderen en een verliefd stel dat geniet van elkaar, hun kinderen en het leven.
Ongeveer een jaar geleden ben ik op een knie gegaan omdat de drang om bij je te zijn is omgeslagen in een gevoel niet meer zonder je te kunnen, een drang om samen oud te worden. En dit gevoel wilde ik borgen, vastleggen, een upgrade van vriendin naar vrouw.
En Monique, ik kijk nog steeds aan de keukentafel in je blauw-groene ogen en je praat nog steeds aandoenlijk. Je zachte karakter, je gevoel voor humor en je zorgzame hart, ik wil het allemaal, tot de dood ons scheidt.
Aantal keer gelezen :52
