Horen we het nu steeds meer of lijkt het maar aslof? Gebeurt het nu vaker of is het van alle tijden? Ontvallen ons de laatste steeds meer mensen of is het altijd al zo geweest?
Oorlogen zijn er altijd geweest en zullen er ook altijd blijven. Dat hierbij onschuldige mensen omkomen is niets nieuws. We kennen allemaal het verleden en kijk nu maar weer eens in Syrië, Afghanistan en Irak en ga zo maar door. Het terrorisme is wel iets van de laatste jaren. Nieuw is dat het inmiddels in onze westers steden is aangekomen. Niet door de immigranten, maar door in het westen geboren mensen die geradicaliseerd zijn. Mislukte criminelen die geen vertrouwen meer hebben in een gelukkig leven en de weg van het laffe geweld makkelijker vinden dan er zelf iets van te maken. Ik hoorde vorige week een Islam deskundige verkondigen dat de betrokken terroristen door de maatschappij zodanig zijn gediscrimineerd, dat ze met een zelfmoord nog de enige uitweg zien. Een redenering waar ik een klein stukje in mee kan gaan, maar zelfmoord? En dat je in je zelfmoord tientallen onschuldige mensen op een laffe manier meeneemt, heeft niets meer met teleurstelling te maken in de maatschappij. Dat geesteszieke mensen in een auto stappen om mensen op straat dood te rijden als ware het een computerspelletje is stuitend. Dat mislukte criminelen met een bomgordel in een mensenmassa zichzelf opblazen kennen we helaas inmiddels. Dat ze zichzelf voorzien van een spijkerbom zoals in Manchester is nog laffer en ongelofelijker dan het feit op zich.
En nu lijken de meisjes van 14 het slachtoffer te worden van zinloos geweld. Meisjes van 14 die het al zo moeilijk hebben met hun status, kleding, uiterlijk, vriendjes en vriendinnetjes. Om maar te zwijgen van school met dat vervelende huiswerk, wat een storende onderbreking is van hun o zo belangrijke andere dagelijkse bezigheden. Wow, die laatste opmerking kwam er wel heel makkelijk uit Jessie van Boekel.
De eerste vraag die bij de nabestaande opkomt is Waarom? Waarom mijn zoon, dochter, man of vrouw? Waarom is nl de eerste vraag die nabestaande zich stellen omdat het compleet onlogisch en niet te bevatten is om iemand zo onverwacht te verliezen. Toen ik mijn vrouw Lizzy in 2007 verloor aan een plotselinge aneurysma in haar hoofd, was het dezelfde vraag die in mijn hoofd rondspookte. De vraag heeft wekenlang in mijn hoofd rondgedoold om met het antwoord in ieder geval enige houvast te krijgen op de gebeurtenis waar we niet op zijn voorbereid. De enige gebeurtenis in ons leven waar we niet hebben geleerd hoe hier mee om te gaan. Een gebeurtenis waar niemand je ooit heeft verteld hoe je dat het beste kunt aanpakken. Wekenlang dat ik geprobeerd heb het antwoord te krijgen op die prangende vraag die het verlies zou moeten verzachten. Pas als je die vraag hebt beantwoord, kun je verder gaan met verwerken. Wekenlang zoeken naar een antwoord, waarop ik het antwoord eindelijk had gevonden. Eindelijk kon ik door met het verwerkingsproces met het antwoord wat tegelijkertijd eenvoudig als confronterend is. Het antwoord is het simpele woord noodlot. Niet meer en niet minder. Het noodlot kan ons allen treffen op ieder en meestal onverwacht moment. Het noodlot….
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :181
