We lopen nu zo’n dag of vier rond in het Friessche landschap. We hebben gereden, gewandeld en bijna gefietst. Op advies van Martijn zijn we vandaag Friesland maar eens vanaf het water gaan bekijken. We huren een sloep bij watersportwinkel die de opvallende naam De Liefde draagt, dus dat zit wel goed. Na het aftikken van de borg en een ultra korte uitleg over het gebruik van de sloep, gaan we op pad voor een rondje Workum. Onze verkoopster had wat problemen het ding aan de praat te krijgen maar na een belletje naar de baas, bleek dat ze het deadman’s koortje er niet in had zitten en dan doet het ding niks.
Ik manouvreer het schip vol zelfvertrouwen als een volwaardige schipper het haventje uit om het vaartuig met volle kracht het ruime sop te laten kiezen. Het ding besluit echter ongewenst gedrag te moeten vertonen en slaat af. Niet bang voor een tegenslag start ik de motor weer om nu wat voorzichtiger het gas open te trekken. De sloep laat zich niet kennen en lijkt zich zelfs niet te storen aan het gevloek wat via mijn stembanden over het ijsselmeer wordt uitgestort. Nee, we slaan gewoon weer af. Natuurlijk staan er wat mensen langs de kant gniffelend te kijken en komt er een dik schip onze kant op als ik stuurloos de motor tot vijf keer toe start, als een slak in beweging krijg, om na een beetje gas te geven weer af te slaan. Het grote schip passeert ons rakelings als ik stapvoets het kreng terugbreng naar het haventje. Aldaar aangekomen weet de verkoopster direct wat het probleem is: “Ach wat stom, de choke staat nog open”. Ja schat dat is stom…
Na dit Friessche tafereeltje kunnen we van start en na 200 meter komen we voor een brug met een rood stoplicht. Op de beschrijving die bij de routekaart hoort staat duidelijk dat we bij rood niet door mogen, dat lijkt me ook wel duidelijk. Ik maak oogcontact met de dienstdoende brugwachter, dus hij moet me zien. Niks laat hij merken, niks doet hij. We zouden wel onder de brug door kunnen maar het stoplicht staat op rood. Een man die eerder gniffelend naar ons stond te kijken staat nu te gebaren dat we door moeten varen. We besluiten het rode licht te negeren en varen voorzichtig onder de brug door. Later blijkt dat wanneer je er onderdoor kunt, je niet hoeft te wachten…
Als we eindelijk op pad zijn blijken we er wel in een keer bij te horen. Drie dagen lang zien de Friezen ons niet staan, verstaan we ze niet en gedragen ze zich vreemd, in ieder geval de Enkhuizenaren (zijn geen Friezen, maar het loopt zo lekker in deze zin). Maar nu we onderdeel zijn geworden van het woeste water, nu horen we er eindelijk bij. Iedereen zwaait of zegt gedag. Mensen langs de kant kijken ons vriendelijk na of zwaaien en de brugwachters wijzen ons vriendelijk de weg. Oant moarn!
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :136
