Vanochtend liep ik langs de kapstok waar nog steeds haar blauwe winterjas hangt. Ik raak hem even aan en denk terug aan de tijd dat ze hem droeg. De jas die zo kenmerkend was voor Lizzy in die periode, januari 2007. De dag in januari dat de dood voor onze deur stond en Lizzy mee heeft genomen.
Zo lang geleden al weer en nog steeds speelt het een rol in je dagelijkse leven. Niet continue, niet altijd, niet als je druk bent en actief met de dagelijkse dingen in je leven. Maar als je even niet druk bent, niet actief met de dingen van de dag bezig bent en open staat voor de gevoelens uit het verleden, dan gaat het deurtje in je hoofd open. Dan komen de beelden en het gevoel weer terug dat Lizzy haar meerdere heeft moeten erkennen in de slagaderige bloeding in haar hoofd. Het gevecht verloren wat niet echt een gevecht was. Een verloren strijd die binnen 32 uur het leven uit haar handen heeft getrokken en mij en onze drie kinderen radeloos heeft achtergelaten.
En als het deurtje open is, gaan de gedachtes terug naar het leven dat ze wel heeft geleefd, de dingen die we wel hebben gedaan, de mooie momenten die we met elkaar hebben mogen delen. Dat en de kinderen houden je op de been en geven je de kracht om door te gaan. We hebben ooit afgesproken haar verjaardag te gebruiken om haar te herdenken en haar leven te vieren. De dag om de vrouw te herdenken en haar te bedanken voor drie prachtige kinderen en het leven dat we samen met haar hebben mogen leven. Of deze dag ooit zal wennen? Nee, hij zal nooit gaan wennen en dat is maar goed ook.
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :305
Maarten, het zal altijd een gevoelige herinnering blijven, jullie hebben ook samen een prima leven gehad met jullie 3 prachtige kinderen.
Blijf voelen.
Paul