Ik ben de afgelopen dagen alleen thuis geweest, Monique was een weekje op vakantie. Je hebt dan wat extra tijd om na te denken over het leven en natuurlijk om je Netflix series er weer eens doorheen te jagen. Het leven dat we allemaal zoveel mogelijk inhoud willen geven, iedereen op haar eigen manier. Ik behoor tot het kamp “Pluk de dag”.
Voor mij bestaat mijn dagelijkse routine naast opstaan, ontbijten ed ook uit het luisteren naar een podcast over Oekraine van Boekestijn & De Wijk. In deze podcast worden de dagelijkse ontwikkelingen in de politiek en op het slagveld besproken door deskundigen. Op zich een treurige podcast omdat op het slagveld vele tientallen mensen per dag sterven. Meestal is het een ver van mijn bedshow zo’n oorlog. Deze keer niet. Vorig jaar zijn we met een busje naar Valencia gereden voor een korte vakantie. Dezelfde afstand heb je nodig om in hartje Kiev te staan.
Mede daarom interesseert mij deze oorlog, die al 551 dagen duurt, meer dan andere oorlogen denk ik.
De complete wereldorde wordt op dit moment opnieuw bepaald. Spanningen tussen de Verenigde Staten en China, Rusland op ramkoers met het Westen en de niet-gebonden landen die gebruik proberen te maken van de onrust door nieuwe samenwerkingsverbanden te smeden om weerstand aan het Westen te bieden.
In afwezigheid van Monique heb ik ook de Netflix serie WWII in Color: Road to Victory gekeken. Allereerst schrok ik van mezelf dat ik eigenlijk nog maar weinig wist van de tweede wereldoorlog. Vooral hoe Japan er bij betrokken werd en de volgorde van alle veldslagen.
Daarnaast schrok ik van de overeenkomsten tussen de WWII en de huidige ontwikkelingen in Oekraine en de wereld op dit moment. Of het nu gaat over hoe de oorlog begon toen en nu (beide als gevolg van frustratie over de binnenlandse situatie), over hun narcistische machthebbers en hun beweegredenen, het fakenieuws en de taktische blunders. Als je de beelden van Oekraine nu over de Netflix serie van toen zou leggen zit je naar een vergelijkbare veldslag te kijken, heel bijzonder.
Als je dit alles goed tot je door laat dringen zit ik dus iedere dag naar het begin van een derde wereldoorlog te luisteren. Een koude oorlog die warm geworden is.
Het enige positieve is de hoop dat deze oorlog ook eenzelfde einde kan krijgen als de vorige waarbij Hitler na een mislukte moordaanslag steeds verder geisoleerd werd en uiteindelijk de goodguys zo sterk werden dat de agressor in zijn hol werd teruggedrongen. We zijn nu 551 dagen onderweg, WWII duurde een stuk langer dus we zijn er voorlopig nog niet van af vrees ik. Ik stel voor dat jullie ook in mijn kamp “Pluk de dag” komen.
Aantal keer gelezen :62
