Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 14

Het is 20 januari 2007, zeven dagen na de begrafenis, als we naar vrienden in de straat gaan. Het is zaterdag, een frisse en zwaar bewolkte dag en in de loop van de middag gaan we op pad. We drinken, wat en koken samen een lekkere maaltijd. Het is rond 20:30 ’s-Avonds als mijn mobiele telefoon gaat. Het is de alarm centrale die belt om te melden dat ze een inbraak signaal binnenkrijgen. Omdat er nooit eerder gebeld is, want valse alarmen zijn nog nooit voorgekomen, schiet de schrik om je hart, want dan moet het een echte inbraak zijn. Ik spring op van mijn stoel en roep al lopend naar de buitendeur naar mijn twee vrienden wat er aan de hand is en of ze mee willen gaan. Waar we zijn is slechts 200 meter van ons huis vandaan, dus als we de voordeur uitgaan, zie ik het zwaailicht van het alarm al afgaan. We rennen als bezetene naar ons huis en verspreiden ons om het huis, één links, één rechts en ik door de voordeur. Als ik binnenkom, gaat de sirene nog steeds tekeer en kijk ik verschrikt om me heen. Ik hoor en zie van alles, maar mijn blik schiet omhoog naar de badkamer boven. Daar hoor ik de kunststof lamellen op de badkamer tekeer gaan en als reactie schreeuw het uit. Ik schreeuw zo hard dat mijn twee vrienden aan komen stormen van buiten door de voordeur. Ik heb inmiddels de weg naar boven ingezet en ren de badkamer in. Daar wapperen de lamellen en op de grond staan meerdere modder voetstappen van de inbrekers. Met je hart in je keel, je bloed vervangen door adrenaline en trillende handen sta je daar dan. Ze zijn net ontsnapt. Ik loop de slaapkamer in en alles is overhoop gehaald. Geen schap of kast is ongemoeid gelaten, alles op de grond en op het bed.

De benedenverdieping is doorzocht, een binnendeur volledig doorgetrapt, de CD-speler ligt voor een raam, dat als vluchtroute is voorbereid. Daar hebben ze geen gebruik van kunnen maken, we hebben ze weg kunnen jagen. Later blijkt dat er een laptop weg is en wat oude sieraden van mijn vader en moeder. Moedeloos zet ik me op de bank, we bellen de politie en voor dat je het weet, zit ik het verhaal te doen aan een begripvolle, maar machteloze politieman. Omdat er nogal wat sporen van door de inbrekers zijn achter gelaten en hij onze situatie wel heel bijzonder vindt, zal morgen de technische recherche sporenonderzoek uitvoeren.  We slapen die nacht bij onze vrienden, want het huis is een bende en we mogen niets opruimen van de politie.

Dit alles voelt als een nekslag, een schot in de rug als een mokerslag. Je bent al emotioneel lamgeslagen en om er dan een inbraak bij te krijgen is gewoon te veel. De komende dagen zijn daarom dubbel zwaar. Enkele dagen later belt slachtoffer hulp op om te vragen of zij iets kunnen doen. Ik sta hier wel voor open en we zullen de komende weken dan ook regelmatig contact hebben. De kinderen geven aan geen behoefte te hebben aan extra hulp. Het voelt oneerlijk dat we deze ervaring zo kort op de begrafenis hebben moeten doormaken, maar ja wie heeft nog het idee dat het leven eerlijk is ………

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

 

Aantal keer gelezen :1010