24 September 2008, altijd een speciale dag. Een dag waarop het altijd mooi weer is. Zeker voor september. Een dag aan het begin van de herfst, waarop de eerste tekenen van het bruin worden van de bladeren zichtbaar wordt. Een dag die altijd mooi is geweest. De dag dat een bijzonder iemand haar verjaardag altijd heeft gevierd.Een moeder van drie kinderen, midden in het leven waarvoor die dag altijd bijzonder is geweest. Een overblijf moeder, een moeder die boodschappen deed voor school, een vrouw die met vriendinnen leuke dingen deed, een vrouw die tot de betere bowlsters van Nederland behoorde, een vrouw die het koken van mij heeft geleerd maar het heeft opgewaardeerd tot een culinaire bezigheid, een vrouw die in ons bedrijf haar stempel heeft gedrukt en mede vorm heeft gegeven. Een vrouw die in de buurtfeest commissie zat en omzetverhogend werkte op party’s van Tupperware en Kinderparty’s. Een sportieve vrouw die graag en gedisciplineerd ging sporten. Een vrouw die in een auto reed als een man. Een vrouw die ook streng voor de kinderen was maar het o zo goed meende. Een vrouw die leefde voor haar gezin, maar niet vergat zichzelf de leuke dingen van het leven te gunnen. Een vrouw die van mij hield en ik van haar.
Maar sinds 9 januari 2007 heeft die dag een hele andere betekenis gekregen. Het is een dag geworden waarop het waarschijnlijk nog steeds mooi weer zal blijven, waarop de tekenen van de herfst nog steeds zichtbaar zullen zijn en waarop andere mensen hun verjaardag zullen blijven vieren. En dat is moeilijk. Moeilijk om te zien dat de wereld gewoon doorgaat, ondanks alles. Ondanks alle ellende op de wereld en het leed dat veel mensen wordt aangedaan. Het gaat gewoon door.
Het is koud in huis, het is anders. Je voelt en ziet het gemis van een vrouw in je huis. Het zijn de kleine dingen die zo vanzelfsprekend lijken. “Heb je nou alweer zo’n ding gekocht ?” zei ik wel eens. Nu kan ik het niet meer zeggen en mis ik die dingen in huis. Die dingen die het geheel net even dat gezellige geven, dat knusse, waar we toch allemaal wel naar op zoek zijn. Met Kayleigh kwam het vandaag nog ter sprake, :”We moeten maar eens een keer naar Intra tuin gaan voor wat leuke spulletjes in huis”, ja dat moeten we maar eens doen zo met de koude herfstdagen voor de boeg.
Het is koud in huis, het gemis blijft enorm aan je knagen. De geuren vervagen, de beelden verbleken. Je houdt je vast aan alles wat er nog wel is. De prullaria die ze gekocht heeft zijn kapot of verwelkt. Het servies wat je samen hebt gekocht begint te slijten. De wasmachine die je samen hebt uitgezocht is kapot en ligt op de schroothoop, evenals die verdomde diepvriezer waarvan de deur er altijd uitviel als je hem open deed, “koop toch eens een nieuwe zei ze vaak”, nou hij is weg hoor. Maar haar blauwe jas aan de kapstok ? Ik kan hem niet weghalen. Haar kleren in de kast ? Ik wil ze niet wegdoen.
Maar je moet door zeggen ze. En je gaat door hoor ik mezelf zeggen en dat is goed. En je wilt door, toch ? Nou ja, je verstand weet dat je door moet. Je moet door voor je kinderen en voor jezelf, dat weet je. Maar niet voor niets zit je verstand een halve meter van je hart vandaan, want dat hart zegt iets heel anders. Het overleg tussen die twee stelt echt niks voor, het lijken wel twee afdelingen in een bedrijf. Je hebt elkaar nodig, maar je hebt allebei verschillende belangen en je spreekt een andere taal.
Dus je gaat door en het blijkt dat je door kunt gaan. En na bijna twee jaar ben je met zijn allen overeind gebleven, hebben de kinderen de draad weer opgepakt en ben ik van halve dagen werken weer volop aan de bak. Je hebt het vizier toch weer op de toekomst kunnen instellen en kijk je naar voren. En als je naar voren kijkt, dan brand er toch weer licht, dan zie je toch weer perspectief en blijkt je inderdaad de draad weer te hebben opgepikt.
En wat blijkt: gedachten kunnen niet vervagen, die blijven altijd bij je dus Lizzy blijft altijd bij je. Die gedachtes kun je parkeren op je eigen parkeerplaats die voor jouw is gereserveerd en daar parkeer je de gedachtes. Dat is dat plekje geven waar ze het altijd over hebben, dat plekje blijkt wel degelijk te bestaan..
[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]
Aantal keer gelezen :1307
En zo is het ! Weer mooi geschreven broertje!
Mooi verwoord
Tjonge wat een verhaal, en knap geleefd! Heel veel respect!
Mooi heel mooi ze zal idd er altijd zijn op wat manier dan ook. Ik weet nog dat ik altijd veel waxinelichtjes in huis had branden door het huis bij de foto van lizzy en bij de foto van mijn opa. En ik deed ze allemaal aan 3 branduren stond er op de diverse zakken die we versleten dat jaar. En altijd ging de kaars bij de foto van Lizzy als laatste uit. Niet binnen een minuut maar bleef echt een poos branden. Alsof ze wilde laten zien ik ben er nog vergeet mij niet ik ben nog heel dichtbij. En ik vond het mooi. het voelde prima.
Als je morgen wakker word, ben je weer een jaar verder, weer een jaar waarin alles en iedereen een jaartje ouder is geworden, een jaar waarin weer veel gebeurd is, Maarten alleen jij weet wat je voelt morgen, haal het mooie eruit, en geniet ook van wat je nog heb. Ik zal aan jou en je Kids denken morgen.
Wat een mooi en vol liefde geschreven verhaal Maarten. Ik heb vaak met rillingen op mijn rug en tranen in mijn ogen zitten lezen. Ook al heb ik Lizzy nooit gekend.
Prachtig geschreven
Smak! heart-emoticon