Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 11

Thuis aangekomen gaan we douchen en proberen wat te eten. Ik praat met collega’s op het werk omdat we kantoor aan huis hebben en vertel ze wat er zo allemaal is gebeurd. Ze geven aan over het werk geen zorgen te maken, dat regelen ze allemaal wel. Weken later blijkt dat ook allemaal heel goed te zijn gegaan. Een gerust gevoel, waardoor ik me kan concentreren op het gezin. Deze dag staat verder in het teken van dingen voorbereiden. Mijn zus Rianne heeft ons in het hele proces bijgestaan en is ook in de dagen en weken daarna onze steun en toeverlaat. Ze vangt de meeste telefoontjes en dingen op. Zelf ben je murf geslagen en is er een stukje van mezelf doodgegaan, het stukje wat ik niet meer terug zal krijgen. Het is het stukje in je wat gaat over gelukkig samenzijn, vanzelfsprekende liefde en het doel in je leven, samen oud worden. Nog steeds, nu bijna drie jaar geleden als ik dit schrijf, voelt dit nog exact hetzelfde. En zelfs bijna negen jaar later als ik dit verhaal op mijn blogsite post, is het zo dat er een tweesplitsing in je leven  heeft plaatsgevonden waarbij je een ander persoon bent geworden. Deze tweede helft van je leven kenmerkt zich door een een veel groter relativeringsvermogen omdat je weet wat echt belangrijk is in je leven, maar ook de toppen en dalen in de emotie curve zijn sterk afgerond, waardoor de emoties naar beide kanten zijn afgevlakt.

Verder die dag doe je niet veel. Vrienden en familie komen langs, maar alle goedbedoelde steunbetuigingen glijden langs je af, ze komen gewoon niet aan, je wilt het misschien ook niet horen. Aan het einde van de dag proberen we te gaan slapen, maar niemand wil alleen zijn dus we kruipen met z’n allen op 1 kamer en zetten de kamer vol bedden. Het zal een nacht worden van huilen, dutten en denken. De komende weken zal dat zo blijven. Slapen doe je nauwelijks, denken des te meer. Hoe moet je nu verder ? Wil je wel verder ? Hoe zal het de kinderen vergaan, hoe zul je jezelf overeind kunnen houden en nog honderd andere vragen ? Niemand geeft het antwoord, niemand die je een richting kan geven, niemand.

De volgende dagen is de periode dat je eigenlijk geen tijd krijgt om te rouwen. Het is een periode dat het huis continue bezet is met mensen. Gelukkig weten velen ons te vinden en daar hebben we veel steun aan. Ook veel vrienden en vriendinnen van de kinderen komen langs en de school stuurt ook een afvaardiging om hun steun en hulp aan te bieden.

Het is ook een periode waarin je de begrafenis moet regelen. Je moet allereerst beslissen wie het moet gaan regelen en omdat we daar nog nooit bij stil hebben gestaan, wordt het de gouden gids. We kiezen een voor de hand liggende uitvaartverzorger: Uitvaartverzorging St. Jan. Waarom voor de hand liggend ? Nou Den Bosch, St. Jan, vertrouwd, zal wel goed zijn. Rianne belt ze op en even later komt Henk Klijn langs om het een en ander te bespreken. Het is een enorm grote man die het een en ander uitlegt en we bespreken de wensen. En dan zit je daar aan een tafel, met je kinderen een kist uit te zoeken uit een brochure. Deze onwerkelijke situatie voelt verschrikkelijk. Je wilt dit niet, je kunt het niet, het mag niet, maar het moet. Cremeren of begraven is een eenvoudige keuze, we hebben er tenslotte bij bizar toeval een paar weken geleden nog over gesproken, dus het wordt begraven. We willen de nabestaanden de mogelijkheid geven naar een plaats te kunnen gaan om te herdenken. Met een graf is dit beter mogelijk denken we. We kiezen bloemen, auto’s en overige zaken. We kiezen een locatie voor de afscheidsdienst, het wordt “Het wapen van Rosmalen”. Dit is dezelfde locatie als waar we op 13 juni 1991 zijn getrouwd. Aan de ene kant een beladen locatie, aan de andere kant een mooie locatie waar onze liefde destijds officieel is bezegeld en nu de plaats waar onze liefde zal worden begraven…

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

 

Aantal keer gelezen :1077