Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 6

Rekening houden met het ergste. Dat zou betekenen dat ik haar niet meer mee naar huis zal kunnen nemen. Het zou betekenen dat een 46 jarige moeder van drie kinderen niet meer haar kinderen naar school kan brengen. Ze niet meer zou kan helpen op school en actief zou kunnen zijn met de buurtcommissie, niet meer met vriendinnen zou kunnen kletsen, niet meer zou kunnen werken in ons bedrijf en niet meer de vrouw zou kunnen zijn die ik in 1987 heb leren kennen. We leerden elkaar in 1987 kennen via het werk. Ik werkte bij een CAD/CAM-automatiseringsbedrijf in Eindhoven waarmee wij samenwerkte met het bedrijf waar Lizzy werkte in Veenendaal. Tijdens een bedrijfsfeest waar meerdere bedrijven aanwezig waren is de nuchtere vonk overgeslagen. Nuchter omdat we allebei vrij nuchter zijn en de romantiek veelal bestond uit een doe maar gewoon kaars en een berenvel die op een normale bank leek voor de open haard die niet aan was, kortom we hebben de nuchterheid uitgevonden of in ieder geval aan de inhoud een extra bijdrage geleverd. Ik weet nog wel dat Lizzy op het bedrijfsfeest het prachtig vond dat een ander meisje wel iets zag in mij en ik alleen maar oog had voor Lizzy. Nuchter en soms wat koud in haar reacties liet Lizzy weinig van enige affectie blijken. We hadden gewoon plezier en ze geloofde niet dat ik drie jaar jonger was dan zij. Ik moest mijn rijbewijs zelfs nog laten zien om te bewijzen hoe oud of eigenlijk was. We zijn daarna nog een paar keer uit geweest, meestal in Den Bosch, soms in Arnhem of Veenendaal.
Uiteindelijk zijn we gaan samenwonen in Den Bosch, eerst op kamers waar ik al woonde, later in een doorstroom woning in de Maaspoort in Den Bosch. Na een verhuizing begin negentiger jaren naar een vrijstaande woning in diezelfde Maaspoort, zijn we gaan trouwen. We zouden dat pas gaan doen als we kinderen zouden krijgen. Moeder natuur was echter sneller dan het regelen van een bruiloft. Lizzy raakte zo snel zwanger, dat de trouwjurk lokaal aan de groeistuipen van Jeffrey moest worden aangepast.

Het wordt nu tijd de kinderen te bellen en na te gaan hoe het met ze gaat en ze te vragen of ze langs willen komen. Ik bel op en Wil neemt de telefoon op. Ik leg de situatie uit en vraag of de kinderen langs willen komen of liever niet. Zonder te aarzelen willen ze komen en Wil geeft aan ze langs te brengen in het ziekenhuis. Ondertussen lopen we naar het gedeelte waar Lizzy ligt en moeten we daar in de wachtkamer wachten totdat ze met haar klaar zijn.

Terneergeslagen komen de kinderen een half uur later het ziekenhuis binnen. Na een groepsknuffel, gaan we naar de wachtkamer en probeer ik wat uit te leggen wat er gebeurd is. Even later komt de verpleegster langs om aan te geven dat we even bij Lizzy mogen in de kamer vlak naast de wachtkamer. Ze ligt er rustig bij met wat slangen aan haar gekoppeld. Ik heb inmiddels het armbandje gekregen wat ze nog om had. Het enige van waarde wat ze bij had, ze lag tenslotte thuis al in bed. Een gouden kettinkje wat ze ooit van haar moeder heeft gekregen. Buiten wordt het al licht, het begint al ochtend te worden, maandagmorgen 8 januari 2007.

De neuroloog heeft weer contact gehad met het ziekenhuis in Tilburg en ze hebben besloten dat ze om 10 uur deze morgen naar Tilburg zal worden gebracht voor nader onderzoek. Het Elisabeth ziekenhuis staat bekend om haar kennis omtrent neurologie. We besluiten om even naar huis te gaan. Ons wat opfrissen, misschien wat eten, om daarna ook naar Tilburg te gaan. Ietwat verdoofd gaan we naar buiten en rijden in een slakkengang naar huis, het zal rond 9 uur ‘s-morgens zijn geweest. Thuisgekomen gaan we douchen, eten lukt niet en omdat we kantoor aan huis hebben licht ik mijn collega’s in over wat er is gebeurd. Veel kun je er niet over zeggen. Een zware hersenbloeding waarbij we met alles rekening moeten houden. Daar moest ik het mee doen en daar moeten zij het ook mee doen. Maar je kunt er niets mee doen, je kunt niet met het ergste rekening houden, want dat betekent dat je afscheid moet nemen en dat kun je niet. Dus je hoopt en vertrouwt er op dat het goed gaat komen. Lizzy stond dicht bij mijn collega’s en was meer dan alleen maar een collega, zoals we allemaal meer zijn dan alleen collega’s van elkaar. Dan komt zo’n bericht ook snoeihard aan, maar we blijven hopen en vertrouwen.

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

 

Aantal keer gelezen :1127