Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 9

Niet veel later, eigenlijk maar enkele minuten later, worden we geconfronteerd met een onverwachte vraag. Vanuit het oogpunt van de arts een logische vraag die wel gesteld moet worden. Iedereen heeft er voor zichzelf al wel over nagedacht en een beslissing over genomen. Er is genoeg publiciteit over geweest. Maar tot op dit moment is het voor ons altijd een papieren zaak geweest: donor. Zolang je in je directe omgeving geen contact hebt gehad met situaties rondom donorschap, sta je er niet heel lang bij stil. Bizar als ik terugdenk aan zo’n week of drie geleden. We zitten met z’n vijven aan de tafel, te eten en het onderwerp begrafenissen komt ter sprake. Ik geef het toe, een gezellig onderwerp is het niet, maar het eten is bij ons een van de weinige momenten waarop iedereen aanwezig is en tijd heeft om te praten. Ik moet zeggen dat bijna drie jaar later als ik dit schrijf, deze momenten aan de eettafel ook al zeldzaam aan het worden zijn, omdat wegens sport, school, logeren en wat al niet meer, het niet zo vanzelfsprekend meer is dat iedereen elke dag met het eten thuis is. Maar goed, het onderwerp begrafenissen komt ter sprake en we willen eigenlijk van onze kinderen wel eens weten wat zij het liefst zouden willen als een van ons komt te overlijden, begraven of cremeren. Zelf waren Lizzy en ik niet zo uitgesproken over deze keuze. Mijn voorkeur lag bij cremeren en die van Lizzy meer bij begraven. Omdat we samen hetzelfde wilden afspreken, lieten we de kinderen beslissen. We waren van mening dat het feit of je begraven wordt of gecremeerd belangrijker is voor de nabestaanden dan voor jezelf. De kinderen kozen dan ook zonder twijfel voor het begraven. Niet alleen vinden ze het idee van cremeren eng, maar met een begraafplaats kun je nog eens gaan kijken als je wilt. Dat deze beslissing drie weken later van pas zou komen is bizar te noemen. Bij mijn ouders, die beide al zijn overleden, hadden we die keus niet en was het de keus van mijn ouders. Zij kozen beide voor een crematie.

In diezelfde periode hebben Lizzy en ik ook nog eens een keer naar elkaar uitgesproken dat we allebei organen willen afstaan na ons overlijden. Beide hebben we geen echt donor codicil, maar ook de kinderen weten dit.

De vraag van de arts overvalt me toch wel. Alsof je met een stuk hout neergeslagen bent en je geen kracht meer hebt om op te staan, zijn alle ogen op je gericht en komt er een vraag waar je rationeel over moet nadenken en moet antwoorden: “Ik weet dat het een slecht moment is om te vragen, maar ik moet het toch doen”, begint de arts. “Heeft uw vrouw een donor codicil en wat vindt u daar van ?”.  Op dat moment ga je dus pas echt nadenken over dat donor gedoe. Nu staat dat voor je neus en moet je beslissen of ze organen van Lizzy mogen gebruiken voor het redden van andere mensen. Natuurlijk is het een troostende gedachte als je weet dat met jouw organen mensen een nieuwe start in hun leven kunnen maken, maar moet je dat uitgerekend nu vragen ? Ja, dat moet hij uitgerekend nu vragen, want als we toestemmen zullen ze Lizzy aan de beademing houden om haar organen zo lang mogelijk goed te houden. Er moet natuurlijk veel geregeld worden als we toestemmen. Ik kijk naar de kinderen en heb het er kort met ze over. We weten het antwoord al, dus overleg is eigenlijk overbodig en om wille van die moeilijke beslissing haar eigen wil niet uit te voeren vind ik geen optie. We hebben destijds wel besproken dat er geen huid gedoneerd mag worden, dus dat laat Kenny nog eens duidelijk weten. “Dat kunnen we nog allemaal precies aangeven”, zegt de arts. Het belangrijkste nu is dat de beslissing er is zodat men zich daar op voor kan bereiden. We zullen in contact worden gebracht met de Transplantatie coördinator, die ons door de procedure zal leiden. Deze coördinator komt van het UMC St. Radboud uit Nijmegen. We mogen nu afscheid nemen van Lizzy, alhoewel dat ook later nog kan, want we zullen nog wel even in het Ziekenhuis blijven. De Coördinator moet nog uit Nijmegen komen en het is midden in de nacht.

We nemen afscheid van Lizzy, maar blijven in de buurt. We gaan weer terug naar de familiekamer en keren zo af en toe terug. Vooral de kinderen gaan nog geregeld even terug. Het lijkt ook net alsof ze slaapt…

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

 

Aantal keer gelezen :1201