Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 8

En dan maar wachten, wachten op het onbekende, wachten op een opleving, een positief teken. We lopen van familiekamer naar haar bed en weer terug, meerdere malen. Soms alleen dan weer met Jeffrey, dan weer met Kayleigh of Kenny. Ze wordt goed in de gaten gehouden en lijkt stabiel. Maar wat is stabiel, ze wordt onder zware narcose gehouden om het lichaam de mogelijkheid te geven de schade te herstellen. Dit gaat een aantal uren door en de tijd begint te komen te kijken hoe Lizzy reageert op het verminderen van de narcose om te zien of ze op die manier zou kunnen herstellen. Het is rond middernacht als de behandelend arts ogenschijnlijk nonchalant zegt: “Zullen we dan maar eens kijken hoe ze reageert op de verminderde narcose ?”. We twijfelen wat en de arts geeft aan dat het toch een keer moet gebeuren om te zien hoe ze er voor staat. Echt iets doen op dit moment om het te verbeteren kunnen ze niet.

Langzaam wordt de narcose verminderd. Haar bloeddruk is normaal, haar hartslag ook. Vrij snel merk je dat de narcose minder wordt. Er beginnen wat kleine beweginkjes te komen in hoofd, oogleden, handen en benen. Het is niet veel, maar er gebeurt iets. Opvallend zijn haar tranende ogen. Het oogvocht komt onder haar oogleden vandaan en het lijkt net alsof ze huilt. Tegelijk begint haar bloeddruk op te lopen. Het blijft oplopen en we beginnen ons zorgen te maken. Intussen is een verpleegster er bij gekomen en er worden wat zaken gemeten en nagekeken. De bloeddruk loopt nog steeds op en ook haar hartslag. Dit gaat niet goed. Na enkele bloedstollende minuten die uren lijken te duren, geeft de arts aan dat het nu wel heel erg ernstig is en we ons op het ergste moeten voorbereiden. Maar hoe kun je jezelf daar nou op voorbereiden ? We kijken alleen maar naar Lizzy en alle apparatuur om haar heen, we houden elkaar stevig vast en zoeken steun bij elkaar. Ik buig me af en toe naar voren en praat in Lizzy’s oor om vol te houden en te vechten…..

Dan komt het keiharde oordeel van de arts. Het oordeel wat eigenlijk al op zondagavond om 23:00 ’s-avonds over Lizzy is uitgesproken. Het oordeel wat voor onze deur stond en zich ongevraagd en ongewild naar binnen heeft gedrongen om zijn vernietigende werking over haar uit te spreken. De bitterharde woorden die zeggen dat je vrouw, moeder van drie kinderen, je geliefde zus en dochter van een grote familie, prachtige vriendin, hardwerkende overblijf moeder, knutsel moeder en bowlingmaatje, hersendood is. Hersendood. Dat het geen zin heeft nog langer door te gaan met behandeling. Het is 01:00 uur op dinsdag 9 januari als ik mij al schreeuwend stort op haar bed en we samen met mijn kinderen het zwartste moment uit ons leven ondergaan…..

[jetpack_subscription_form title=”Abonneer je op mijn Blog via E-mail”]

 

Aantal keer gelezen :1262